Scarpe Diem

Na het ontbijt genieten we nog even van de rust rond het grote Renaissance bassin om vervolgens als de straatmuziekanten zich settelen voor de dag en de eerste busladingen Amerikanen - O My God, this is sooo exciting - zich aandienen te vertrekken richting Pienza.

Pienza ligt midden in de Val d'Orcia en heeft een spectaculair uitzicht. We zijn er al eens geweest alleen was het toen, zoals helaas zo vaak als wij naar plaatsen gaan waar je een mooi uitzicht zou moeten hebben, erg mistig. Zo heten de Cliffs of Mohair bij ons steevast de cliffs off nowhere en is ook het uitzicht van het hoogland over het laagland in Zuid-Afrika bij ons een grijze herinnering.

Vandaag is het echter warm en helder weer, dus een mooie gelegenheid om alsnog het prachtige uitzicht te ontdekken. Voordat we daar echter van kunnen gaan genieten heeft Paul een missie: schoenen kopen. Niet zo maar schoenen, nee, schoenen van Pratesi, zijn favoriete schoenenmerk. Hij heeft er meerdere paren van gekocht in het verleden en hij loopt erop tot ze letterlijk uit elkaar vallen of tot ze zo beschadigd zijn dat hij ze echt niet meer met goed fatsoen aankan. Eén probleem, we weten dat er een winkel zit maar hij is vergeten het adres te noteren. Na drie rondjes door het dorp en langs alle winkels die we kunnen vinden zoeken we maar op internet. Ook daar s de winkel echter niet zo eenvoudig te vinden. Uiteindelijk vind ik toch een adres en dan blijkt dat de winkel zich ongeveer 50 meter van ons vandaan in een zijstraatje bevindt.

De verkoopster is zeer blij met ons want Paul koopt vervolgens 3 paar schoenen en nog een paar sandaaltjes voor mij. Vanzelfsprekend mag er ook een leuke korting af voor 4 paar schoenen. We mogen natuurlijk nog wel weer eens terug komen van de verkoopster maar, vertelt ze ons, er is ook pas een winkel geopend dichter bij jullie in de buurt. WTF? Gaan we helemaal naar Pienza en zoeken we ons daar al die tijd wezenloos, blijkt dat we eergisteren bijna langs een Pratesi winkel gelopen zijn...

Voor de zekerheid neem ik maar een foldertje mee met gegevens van alle winkels voor de volgende keer. Paul heeft er in ieder geval een uitdaging bij: al die schoenen op de terugvlucht in zijn rugzak krijgen.

Ondertussen is het bijna lunchtijd. We besluiten om spullen in te kopen voor een mini picknick en deze op te peuzelen met uitzicht vanaf de ringmuur over het prachtige dal. In een delicatesse winkel maakt een aardige oude dame heerlijke sandwiches voor ons van enorme sneden Toscaans brood en lekkere schapenkaas en Finocchiona (een zalige salami met venkel). Die finocchiona hebben we al vaker gekocht, maar nog nooit zo lekker als deze. Je proeft de anijsachtige smaak van de venkel heel goed, een lekkere combinatie met het pittige van de salami. Terwijl de aardige dame onze broodjes met liefde klaarmaakt komt een groep russen (6) de winkel binnen die gezamenlijk ruim 20 (!) zakken pici (soort hele dikke spaghetti, de specialiteit van deze streek) kopen. Je kunt maar trek hebben in pasta. Wij vergapen ons nog even aan de prachtige schapen kaasjes, de andere specialiteit van Pienza. We weten dat ze heerlijk zijn want vorige keer hebben we er een paar meegenomen, maar dat gaat nu helaas niet omdat we nog een paar dagen onderweg zijn en het is geen goed idee om ze met deze hitte achterin de auto te laten liggen.

Op de ringmuur aangekomen blijkt het wel heel erg warm en er zijn geen plekjes met schaduw dus uiteindelijk eten we onze lunch op het plein voor de Duomo op, zittend op de stenen randen van het Palazzo Piccolomini. Dit Palazzo is genoemd naar Eaneas Sylvius Piccolomini (met de nadruk op lo) de oorspronkelijke naam van Paus Pius II.

Oorspronkelijk heette de plaats overigens Corsignano, maar Pius gaf er gewoon zijn eigen naam aan nadat hij de hele plaats in Renaissance stijl had laten verbouwen door zijn hofarchitect Bernardo Rosselini, die voor hem de ideale Renaissance stad ontwierp. Daarmee is het wel één van de mooiste voorbeelden van een stad in complete Renaissance stijl geworden. Niet voor niets staat het plaatsje al lange tijd op de Unesco Wereld Erfgoed lijst. Enkele jaren geleden is daar overigens ook het uitzicht op de omringende Val d'Orcia aan toegevoegd. 

Een paar langslopende toeristen komen informeren waar we die broodjes die er zo ontzettend lekker uitzien vandaan hebben. We verwijzen ze naar het delicatesse winkeltje. "Wel om finocchiona vragen hoor!"

Na de lunch verkennen we het dorp en kunnen we eindelijk, na jaren, alsnog genieten van het prachtige uitzicht vanaf de ringmuur. Piënza staat vol prachtige gebouwen die we dit keer vooral van buiten bewonderen. De vorige keer zijn we het bisschoppelijk paleis en het museum, enz. al in geweest. Interessant is ook (vinden wij) een stadsuitbreiding uit eind 19e eeuw, de Case Nuove, een soort sociale woningbouw, maar dan wel compleet met mooi aangelegde binnenplaatsen. Staat aan de ene kant in sterk contrast met de Renaissance architectuur maar is er toch ook wel weer op een mooie manier ingepast.

Buiten de plaats lopen we nog even over de passeggiata, een soort boulevard met uitzicht op de val d'Orcia. Hier staat ook een plaquette dat dit deel Unesco beschermd natuurgezicht is. Dit houdt in dat er geen grote ingrepen op het landschap gedaan mogen worden.

Langzaam rijden we door het mooie landschap richting Monticchiello, een plaatsje dat vooral bekend is vanwege haar ringmuur met scheve toren, het mooie uitzicht op het 4km verderop gelegen Pienza en vanwege de toneelvoorstellingen die hier elk jaar door de bevolking worden opgevoerd waar bij de spelers in feite zichzelf spelen.

Onderweg staan we ineens stil voor een spoorwegovergang bij een enkel spoor lijntje. Na 5 minuten komt er 1 wagonnetje langs en kunnen alle auto's weer verder. Hier geen onzin zoals bij de NS dat de helft van de treinen niet rijdt omdat het te warm is. 36 graden in de schaduw en ruim 45 in de zon. Maar het treintje rijdt gewoon en die auto's? Die wachten maar even, de meeste auto's hebben tegenwoordig toch airco.

In Monticchiello is een kleine, maar eerlijk gezegd verouderde en onduidelijke, expositie over de geschiedenis van het volkstoneel in Monticchiello. De kerk heeft nog veel resten van middeleeuwse en renaissance frescoes. Verder is er nog een piepklein winkeltje met handgemaakte stoffen. Je zou er zo aan voorbij lopen maar de stoffen zijn beroemd en blijken over de hele wereld geëxporteerd te worden.

Een leuk dorpje om even een half uurtje doorheen te slenteren. Op weg naar de auto komen we langs een enoteca met een terrasje dat helemaal verzonken en verscholen ligt tussen de stadsomwalling en naaldbomen. Hier drinken we een heerlijk koel glas witte wijn met een onbetaalbaar uitzicht op Pienza en de Val d'Orcia. We krijgen er spontaan een schaal met lekkere kleine hapjes bij. La vita è bella.

We besluiten de dag te eindigen in Montepulciano. Via Booking reserveren we even een hotelletje net buiten het centrum, met zwembad want we zijn wel toe aan een verfrissende duik.

Hotel San Biaggio wordt gerund door erg aardige mensen, een broer en zus. Nadat we lekker hebben gezwommen en wat geluierd op de ligbedden in de tuin wijzen ze ons een wandelroute naar het centrum die vrij autoluw is. Eerst komen we langs de San Biaggio kerk, waar een meisje en twee jongens aan het oefenen zijn met trommels. Vast voor een lokale variant van de Palio of zo. 

Daarna moeten we stevig heuvel op lopen en bezweet komen we uiteindelijk in het centrum van Montepulciano, dat ook niet bepaald vlak is. We lopen een stuk door het dorp op zoek naar een goed restaurant en komen uiteindelijk uit bij Godimento Divino, dat was aanbevolen door de eigenaars van het hotel. Er wordt voor ons een terrasje in gereedheid gebracht met uitzicht over de eronder gelegen Corso en we bestellen een heerlijke fles Nobile di Montepulciano. Helaas blijkt de Riserva 2008 die ik bestel uitverkocht te zijn maar er is van hetzelfde merk nog wel een 2009 uitvoering. Geen Riserva, maar toch een prima wijn.

We genieten van de maaltijd. Ik heb een heerlijke flan van courgettes in een zachte kaas en daarna nemen we beiden een tagliata met rozemarijn en gekneusde rode peperkorrels, die goed bij de wijn past. Op aanraden van een Engels stel naast ons neemt Paul nog een Tiramisu die, moet het eerlijk toegeven, heel erg goed en luchtig is, zonder te zoet te zijn zoals vaak het geval is.

Na het eten drinken we op ons gemak de fles Nobile leeg en lopen dan terug naar de ringmuur en naar beneden richting hotel. Ergens hebben we echter een afslag gemist in het donker want de San Biaggio komen we niet meer tegen. Gelukkig vinden we uiteindelijk met behulp van het kaartje van Endomondo wel hoe we weer richting hotel moeten terug lopen.

Daar aangekomen is het nog te warm om te gaan slapen dus drinken we op ons terrasje nog het restant van de rode wijn van de lunch van de vorige dag op en luisteren naar de vogelgeluiden die door de nacht klinken.