donderdag 12 juli 2018

Naar de Garfagnana

De vakantiedagen tikken nu steeds sneller weg dus wordt het weer tijd om op pad te gaan. Helaas wel met een enorme hoofdpijn schuin boven mijn rechteroog opgestaan en dit straalt door naar mijn kaak. Met 2 paracetamol achter mijn kiezen vertrekkende we toch maar richting de Garfagnana, het bergachtige noorden van Toscane.
De eerste stop is bij Verano’s voor een cornetto en koffie maar mijn maag is nog van streek van de paracetamol dus het smaakt me niet zo. 
 
 
 
Eerste plaats op mijn custom Made Google map is Cappannori, een plaats ten Noordoosten van Luca, waar een aantal villa’s ligt, waaronder de Villa Reale di Marlia, die ooit werd aangekocht door de zus van Napoleon.
 





 
De villa zelf is in restauratie maar de zeer uitgebreide en prachtige tuinen zijn te bezichtigen. Helaas zijn de camelia’s “out of season”, voor de beroemde Camelia Walk met de zeker 30 verschillende soorten moeten we dus nog een keer in februari of maart terug komen. Er zijn echter genoeg andere mooie dingen te zien, waaronder het uitzicht op de villa over het meer, de Spaanse (water) tuinen, het groene theater, de Italiaanse tuinen, het Palazzina dell’ orologio enz. en niet tevergeten de enorme limonaia met honderden citrusboompjes in enorme antieke terracotta potten.

Het complex is een paar jaar geleden door een jong Zwitsers echtpaar aangekocht dat helemaal verliefd geworden was op het landgoed. Laten we hopen dat ze ook verliefd op elkaar blijven wantten ze aardig op weg waren om de gebouwen en tuinen weer in ere te herstellen en het achterstallig onderhoud weg te werken kwam er een hele hevige storm die een groot deel van de eeuwenoude, monumentale bomen rond het meer omver blies. Dan kan je relatie toch weleen stormverzekering gebruiken zou ik denken.

Uit de tuinen gekomen komen zien we als we terug rijden naar de weg een leuke Osteria liggen. Voedsel zal mijn maag goed doen, maar een glaasje wijn sla ik toch nog maar even over.

Langs de rivier de Serchio slingeren we gelijkelijk naar het noorden en stappen we soms even uit in een plaatsje tot we uitkomen in Barga. Hier kijken we op ons gemak rond. We overwegen om er te overnachten want er zijn Piazzette (pleintjes met pop-up restaurantjes, muziek, theater, enz) maar we besluiten na een uitgebreide verkenning van het plaatsje toch maar door te rijden naar Castelnuovo del Garfagnana. Kan namelijk ook best gehorig worden zo’n festival en ik ben non niet helemaal optimaal, mijn hoofdpijn begint ook weer terug te komen, niet helemaal in festival modus dus. Bovendien leert de ervaring dat het op donderdagavond altijd een beetje lauw opgang komt....

prachtige kansel in de Duomo van Barga

Overigens was dit niet voor het eerst dat we in Barga waren. Toen we 10 jaar geleden gingen kijken voor een huis in Toscane hebben we eerst in dit deel gekeken. We ontmoetten toen onze makelaar (een Italiaan met een enorm Schots accent) in Barga. Ondanks dat we best heel mooie huizen zagen bleek dit toch niet de juiste omgeving voor ons. De bergen kwamen op me af en het was ook veel verder rijden naar bezienswaardigheden dan vanaf de plek waar we nu zitten.

Wat me wel altijd is bij gebleven is dat er met deze makelaar op een gegeven moment bij een huis kwamen waarvan de toegang met een metalen staaf gebarricadeerd was. Het huis bleek eigendom van twee oude zusters, die ruzie hadden gekregen over de verkoop van het huis. De ene had daarop het huis laten vergrendelen maar dat wist de makelaar niet en die stond er dus een beetje beteuterd bij te kijken met zijn sleutelbos... Dat huis is het dus in ieder geval niet geworden maar het was wel een mooie waarschuwing voor het wespennest dat het Italiaanse eigendomsrecht is.

woensdag 11 juli 2018

Enel of staatsenergiebedrijf

Met wol in mijn hoofd na de slechte nacht als gevolg van de heftige migraine aanval gisteren wordt ik wakker. Het was benauwd vannacht en het leek of de hele Donati familie in mijn hoofd aan het rond stampen was.
Paul zijn bril is gisteren een beetje uit elkaar gevallen dus gaan we naar Pontedera om een opticien te zoeken die zijn vleugeltjes er weer op kan zetten.
Kunnen we gelijk bij de partner negozio ENEL langs om te kijken waarom het contract niet omgezet is (annulato) en of dat toevallig de reden is dat we geen corrente (stroom) meer hebben.
 
 
 
De Enel winkel weten we sinds begin april onderhand blindelings te vinden, sinds die aardige jongen ervoor gezorgd heeft dat we weer opnieuw bij de SEN zijn aangesloten. Daarna hadden we moeten overgaan naar de ENEL en de Mercato Libera Energia want het staats energie bedrijf houdt eind 2019 op te bestaan. Bovendien staat het contract nu op mijn naam omdat we van een schuld van 3,39 op het Condominio af moesten en we moeten dus eigenlijk wel weer teug naar het Condominio.
Afijn, dat is dus niet helemaal gelukt. Hoewel de man in de winkel zegt dat we per 1 juli over zouden moeten zijn, zegt de website dus wat anders. Dat heeft vast iets te maken met het telefoontje dat ik zou krijgen waarin ik de overgang moest bevestigen maar dat niet is gekomen. Wel een heleboel spooktelefoontjes van privé nummer overigens nu ik er aan denk... wellicht was dat een vertwijfelde Italiaanse callcentermedewerker die geen idee had hoe verder te gaan. Was dan toch handiger geweest als ze in het Italiaans begonnen waren i.p.v. na even zwijgen weer op te hangen. Dan was het namelijk wel goed gekomen,

Thuis aangekomen besluiten we de hulp van Andrea in te roepen, die spreekt per slot van rekening vloeiend Italiaans en Engels en zoals hij zelf aangeeft maakt hij ook gebruik van het zwembad dus heeft hij ook belang bij continuering van water en stroom voor het Condominio. Die twee rode lampjes bij de meter moeten, naast het feit dat er gewoon geen stroom is, toch ergens op wijzen.

Een paar telefoontjes later blijkt dat we inderdaad nog gewoon nog aangesloten zijn, keurig onze rekeningen hebben voldaan en dat er bij de SEN niets bekend is van een overzetting. Wat hen betreft is dus alles picobello in orde. De 2 constant brandende lampjes wijzen erop dat we geen stroom afnemen, m.a.w. er is iets achter de meter aan de hand. Toch kortsluiting dus waarschijnlijk waardoor de schakelaar in de technische ruimte bij het zwembad er waarschijnlijk uitgevlogen is. De sleutel voor die ruimte hebben we niet, maar doorgaans hebben die ruimtes hier 1 van twee toegangsmiddelen: een soort grote inbussleutel of een hele dikke schroevendraaier. Deze gaat open met de schroevendraaier :-)

Om de hoek van de ruimte zit inderdaad nog een 2e schakelkastje (los van de grote schakelkast die allerlei schakelaars voor de bediening van het zwembad bevat, maar dat is een studie voor een andere keer). In het “stoppen” kastje staat inderdaad iets wat op een aardlekschakelaar lijkt in de neerwaardse positie, schakelaar omhoog en... ja, dan gebeurt er natuurlijk niks want voor zover er al een lamp is die nog heel is zit die op de tijdschakelaar en zie je daar nu natuurlijk niks aan.
Ik pak dus even snel de föhn uit het appartement en... ja, hoor, gewoon niks aan de hand dus. Voor niks naar de Enel geweest en gebeld.

Als we uit het zwembad gaan duikt de elektriciën op, een keurige, voorkomende man die met verbazing naar de uitstekende draden staat te kijken die de muurbouwers hebben aangebracht en naar het slagveld van half kapotte armaturen, afgeknipte draden en pluggen en glazen kappen. Tsja, en dan hebben er het ergste nog weggegooid. Hij gelooft ons onmiddellijk want de Donati’s staan nou niet bepaald bekend om hun zorgvuldige werkwijze.
Hij isoleert in ieder geval alvast keurig de draden zodat er geen gevaar op kortsluiting meer is en belt met de opdrachtgever dat er lampen moeten komen, zeker 6 of 7. Hij kan zelf kwaliteitslampen leveren maar uit het gesprek aan de andere kant begrijp ik dat er lampen aangeleverd gaan worden. Als de lampen er zijn komt hij maandag terug en zorgt dat ze erop gezet worden.

Ik hoor hem oom zeggen: “Nee, die hebben ze vast aangezet omdat ze in het donker zaten”. Als hij ophangt vertelt hij me dat hij net vernomen heeft dat de Donati’s zelf de schakelaar hebben omgezet zodat er geen elektrocuties zouden plaatsvinden. Dat is helemaal the bloody limit. Terwijl ik dus meerdere keren heb geappt en ge-sms’t hadden ze dus kunnen vertellen dat er niets aan de hand was. Had ons weer een halve regel dag gescheeld die we gewoon in het zwembad hadden kunnen doorbrengen.

Afijn, onder de douche koel ik weer af en dan gaan we naar Peccioli om een pizza te eten en alvast de auto te parkeren voordat we naar het concert van Francesco de Gregori gaan. Het concert is heel mooi, hoewel ik met weemoed terug denk aan het duamilladieci “Work in Progress” concert op het Piazza Santa Croce in Florence toen we hem voor de laatste maal zagen optreden met Lucio Dalla. Voor mij blijkt Lucio Dalla toch altijd één van de zo niet de grootste, zangers van Italië. Dat laat niet onverlet dat nummers en teksten van de Gregori prachtig zijn, hij mooi zingt en we echt super plaatsen hebben. Helaas laat de geluidskwaliteit in het amfitheater net als afgelopen zondag bij het ballet wel wat te wensen over.

Een T-shirt met daarop een afbeelding van de 2017 Tour rijker kijk ik de volgende dag toch zeer tevreden op het concert terug.

zaterdag 7 juli 2018

Tutto Irregolare


Zaterdagochtend  worden we wakker na een geslaagde avond in het voormalige Casa del Popolo, nu bar, in San Donato in Poggio waar we de Rode Duivels de vloer zagen aanvegen met het Braziliaanse elftal. Van het voormalige Samba voetbal was niet veel meer te zien hoewel het wel een mooie spannende wedstrijd was.

Nadat ik gedoucht heb en terug geklommen ben naar de bovenste verdieping van het middeleeuwse pand aan de via dei Fossi hoor ik beneden een hoop rumoer. Een licht omhoog schietende mannenstem vuurt in rap Italiaans een klaagzang af dat dit "tutto irregolare" en totaal onacceptabel is. Snel open ik de luiken om te zien wat er aan de hand is.



In de smalle steeg achter het huis van onze vrienden zie ik een man in het oranje uniform van de vuilophaaldienst. Twee keer per week komt hij langs. Twee keer per week… Is het nou echt zo moeilijk om te zorgen dat je twee keer per week de steeg vrij houdt van obstakels. En net nu hij het vuil op komt halen staat daar dus die enorme stellage.

"Tutto irregolare.
Niet het verplichte bordje bij de ingang van de steeg. Nee, dan had hij nog een andere route kunnen kiezen. Dat ding staat er gewoon, niemand heeft het weken van te voren aangekondigd of met hem afgestemd. Die bouwvakkers doen altijd maar wat. En nu zijn ze in geen velden of wegen te bekennen natuurlijk, waar zijn de verantwoordelijken eigenlijk?

Ondertussen hoor ik onze vriendin in haar beste Italiaans met Nederlandse invloeden de boel proberen te sussen: “ik heb al even voor u gekeken, maar er is verderop geen vuil in de straat hoor, u kunt het beste even terug rijden”. 



Terug, terug? En dan zeker weer zo’n bloembak of zo raken als ik achteruit ga, kan ik dat ook weer gaan lopen vergoeden. Iedereen hoort zich gewoon aan de regels te houden, aankondigingen, aanplakbiljetten aan het begin van de straat, bordje straat gestremd….

De man is er met geen argument van te overtuigen dat het allemaal wel mee valt.

Overbuurman Per’Ugo is er ondertussen ook bij komen staan. In zijn uniform van de vrijwillige Misericordia heeft hij toch iets meer invloed op het heethoofd van de stadsschoonmaak dan onze Nederlandse vriendin. 
Mannen in uniform onder elkaar, snap je wel. 
Bovendien, de overbuurman is heel erg goed in het auto’s door smalle steegjes loodsen, dat weten we nog van toen we hier 30 jaar geleden voor het eerst kwamen en de auto per se voor de deur gezet moest worden om uit te laden.



Nadat de overbuurman uiteindelijk de boel heeft gesust en de juiste begripvolle geluiden heeft gemaakt dat meneer de vuilophaler natuurlijk helemaal gelijk heeft, "tutto irregolare" zo'n stelling zonder aankondiging aan het begin van de straat wordt het wagentje van de overspannen vuilnisman zorgvuldig op de millimeter langs de stellage geloodst. 

Het gaat net, maar dan ook echt net. Nog pruttelend en knorrend verdwijnt de vuilnisman uit het zicht en dan keert de rust weer terug in de via Dei Fossi.
Tien minuten later komen de bouwvakkers en die breken de stellage af......


dinsdag 3 juli 2018

Novocento revisited


We gaan gezellig met zijn drieën ontbijten aan het Lago di Trasimeno want Michele en Co, de fantastische pasticceria waar we vorige keer zulke heerlijke gebakjes en mignon hebben gegeten, is dicht. Dit keer wordt het dus gewoon een cappuccino en een cornetto. Maar wel met een heel mooi uitzicht op het meer.


Tijdens het ontbijt legt Sylvia haar ons concept voor de presentatie voor die ze in december voor de Societa Dante Alighieri, comitato Rotterdam gaat houden. Het onderwerp van de presentatie is Montepulciano, de Vino Nobile en het wijnhuis Gattavecchi. Ze heeft leuke filmpjes gemaakt van de wijnvatenraces en interviews gehouden met de jongemannen die aan het oefenen zijn voor de race. De presentatie hinkt nog wat op te veel verschillende gedachten maar met hier en daar nog wat aanpassen wordt het zeker een hele leuke bijeenkomst. 
Gisteren heeft Luca al een voorstel gedaan voor aanpassing van de titel, niet Vino Nobile, una storia maar una Storia Nobile. Dat is inderdaad een sterkere titel omdat het ook op twee manieren uitgelegd kan worden, een verhaal over de Vino Nobile maar ook gewoon een mooi verhaal.
We adviseren haar om het allemaal wat persoonlijker te maken en haar eigen levensverhaal en ervaringen in de wijnsector tot het centrale thema te maken van de lezing, dat is dan als het ware de wijnstok waar alle andere informatie aan opgehangen wordt en die als rode draad door de vertelling heen loop. Dus niet beginnen met toeristen brochure informatie over Montepulciano maar de achtergrond informatie over de geschiedenis, architectuur en archeologie gebruiken als illustratie bij het verhaal over hoe zij zelf in deze streek verzeild is geraakt en hoe het zo is gekomen dat ze specifiek dit wijnhuis wil promoten. Het verhaal over hoe Montepulciano zo’n belangrijke wijnstad is geworden, de geschiedenis van het wijnhuis en de familie Gattavecchi past er dan naadloos in.
Hier en daar nog wat interactie met het publiek inbouwen en vooral zorgen dat de aanwezigen steeds meer het water in de mond loopt bij de gedachte aan die lekkere wijn zodat ze bijna niet meer kunnen wachten tot de proeverij begint.
Het verhaal is er al maar net als de wijngaard van Luca gisteren moet de vertelling nog wat opgebonden en langs de draad geleid worden. We zijn er van overtuigd dat het echt una storia Nobile wordt.
In Bocca al lupo Sylvia.



Na onze tweede cappuccino rijden we nog even met Sylvia langs de supermarkt want water halen is echt een probleem als je een maand geen auto mag rijden. We leveren haar met bijna 50 liter water weer in de borgo af en dan vertrekken we richting het nabijgelegen Cortona.


Cortona is vooral bekend geworden door het boek “Under the Tuscan Sun” van Francis Mayes. Voertaal in het plaatsje lijkt dan ook eerder Amerikaans dan Italiaans maar de schrijfster werd niet voor niets tijdens een bustochtje verliefd op het plaatsje en op de villa Bramasole, want het is gewoon een hele leuke plaats. Op de hoofdstraat na, die wonderbaarlijk vlak is, lopen alle straten in deze stad stijl naar boven dan wel beneden. Door de bekendheid die het door de twee boeken die Mayes hier schreef heeft verworden is het een gezellige drukte in het stadje. Ook zonder dat je de boeken hebt gelezen is Cortona overigens ook zeker de moeite van het bezoeken waard. Het heeft veel mooie kerken en palazzi en heel veel gezellige restaurantjes.
Als we net de hoofdstraat zijn binnengelopen zien we voor het Palazzo Ferretti (“zou het familie zijn van…) een schildersezel staan met een affiche voor een fototentoonstelling “Un tesoro ritrovato”. Nou en een juweeltje is het inderdaad. Tijdens de renovatie van de Cisterciënzer abdij van de heilige drie-eenheid dat later als opslagplaats diende kwam een kist naarboven met daarin een grote hoeveelheid negatieven uit het begin van de 20e eeuw.


De negatieven van de foto’s die gemaakt zijn door Don Amedeo Galaurchi zijn met heel veel geduld en liefde gerestaureerd door de lokale Fotoclub Etruria omdat ze onder het stof zaten dat zich in de afgelopen eeuw had verzameld.
Don Amedeo was de priester van San Caterina een kleine, zeer arme parochie in het platteland rond Cortona gelegen in Montalla, Farneta.
De tentoonstelling bevat een selectie uit de vele honderden foto’s die de priester van de parochianen maakte en geeft een werkelijk prachtig beeld van de leefomstandigheden en de sociale verhoudingen in het dorp. We zien de dorpsbewoners, die waarschijnlijk voor het eerst en het laatst gefotografeerd worden, vanzelfsprekend in hun mooiste kleding alhoewel dit in een aantal gevallen toch niet meer dan vodden waren. Hoewel de onderwerpen op de foto op hun paasbest gekleed zijn kun je toch zien dat sommigen nog ongewassen handen en voeten hebben en zo van het land zijn geplukt. Soms zien we hele families die zijn afgebeeld, andere keren weer 2 zussen of een aantal broers.





Een foto met een aantal broers met petten doet ons verdacht veel aan de Netflix serie “Peaky blinders” denken.
Een enkele familie in het dorp hoort duidelijk tot de meer gegoede burgerij en ook de middenstanders haal je er zo uit. Een mooi contrast met de arbeiders met vuile handen en voeten vormt de foto van een aantal jongedames dat speciaal voor de foto hun mooie handschoentjes heeft aangetrokken.
Naast di individuele en groepsportretten waarop de gefotografeerden vooral voor hun woning of voor een wit laken worden geportretteerd zijn er ook enkele foto’s die de dagelijkse werkzaamheden en activiteiten in het dorp weergeven.



Al met al is de tentoonstelling een soort tijdscapsule die zorgvuldig bewaard gebleven is en die een prachtig overzicht geeft van het leven in deze streek van Toscane rond 195-1925.
De tentoonstelling is nog dagelijks van 10:00-20:00 te zien to 15 juli 2018 in het Palazzo Ferretti en is gratis toegankelijk.
Nog onder de indruk van de foto’s zien we in een smal steegje dat vrij stijl nar beneden loopt 2 kleine ronde, mooi gedekte, tafeltjes voor de lunch. Eén is er bezet maar het andere lijkt er speciaal voor ons neergezet te zijn. Een blik op de kaart doet vermoeden dat dit een heel goed restaurant is en we claimen dus direct het laatst overgebleven tafeltje.
 De lunch is inderdaad uitstekend en hoewel we als antipasto voor een redelijk traditionele schaal “antipasti Toscano” gaan worden de kazen begeleid door een heerlijk soort jam met een licht pepertje. De pasta’s die er op volgen (ravioli met kleine tomaatjes en basilicum voor mij en een variant met paddenstoel en anatra = eend voor Paul) zijn goddelijk en ook de wijn die we er per glas bijbestellen laten we ons prima smaken. 



Ondertussen worden we constant gefotografeerd wan de tafeltjes zijn inderdaad heel fotogeniek opgesteld in het steegje en zien er erg gezellig uit met een schemerlamp erop. De ober vertelt dat het ’s avonds nog sfeervoller is. Dat geloven we onmiddellijk, maar wij zijn toch meer van de lunch en vanavond gaan we weer terug naar Montecchio. 


Voor het hoofdgerecht delen we een bord met Tagliata, mooi gesneden plakjes biefstuk, per slot van rekening is dit meer Terra gebied en laten we de beperkte viskeuze links liggen.
De Cannolo Sformato die we als nagerecht bestellen is heerlijk en bestaat zoals de naam al deed vermoeden uit een heerlijke variant op de Cannolo Siciliana (bladerdeeg buisje gevuld met gezoete ricotta waardoor allerlei gekonfijte vruchtjes gemengd zijn) die in zijn (of is het haar) onderdelen uiteen is geplukt. Zalig, maar machtig, dus het is goed dat we er één delen.

Cannolo sformato

Nog een beetje rozig van lunch doen we ons best om de steile straten van Cortona te verkennen. Het Museo Diocesano bevat nog een aantal interessante middeleeuwse kunstwerken maar we herinneren ons dat we die ruim 15 jaar geleden al eens hebben gezien en het is eigenlijk te mooi om weer binnen te lopen en een tentoonstelling te gaan bekijken. De Engel met het oranje haar die Maria aankondigt dat ze een kind zal krijgen op het schilderij van Fra Angelico die zo grafisch wordt beschreven in “a house in Tuscany” door Frances Mayes slaan we dit keer dus maar over, hoewel ik persoonlijk wel een enorme liefhebber ben van de werken van Fra Angelico. Daarvoor in de plaats gaan we op zoek naar de via Janelli waar zich nog enkele middeleeuwse huizen bevinden die tot de oudste van Italië behoren. De overhangende verdiepingen worden ondersteund door zware balken. Helaas zijn ze in een van de huizen aan het verbouwen waardoor er een bijzonder lelijke, weinig fotogenieke, “furgone” (vrachtwagen) voor de huizen staat. Ik doe mijn best om een invalshoek te vinden waardoor dit gedrocht zo min mogelijk op de foto komt maar dat is lastig in het hele smalle straatje.

 
Oudste huizen van Cortona in de Via Janelli

Met ondertussen ieder een paar nieuwe schoenen in de rugzak want in de hoofdstraat stuitten we op Paul zijn favoriete schoenenwinkel “Pratesi” slenteren we de rest van de middag door de smalle straten van Cortona en werpen hier en daar een blik in een kerk waarbij we ook nog een bezoek brengen aan het graf van Luca Signorelli, de beroemde schilder die in Cortona werd geboren in 1441.
Het Fortezza Medicea slaan we maar even over want we hebben voorlopig wel even genoeg door de stijle straten geklauterd en bovendien is dit zeker niet het eerste en ook niet het mooiste Medici fort dat we hier in Toscane tegen komen. De Tanella (Tombe) di Pitagora, geheel foutief genaamd want het betreft hier geen Grieks graf maar een Etruskische begraafplaats, hebben we vorige keer al gezien en ook hier geldt: één keer is voldoende want na onze uitgebreide, interessante kennismaking met de Etrusken hebben we vandaag geen behoefte aan een slecht verlichte, naar pis stinkende vochtige grafkamer.





Dus drinken we op een gezellig plein nog een drankje en dan is het echt tijd voor de terugweg naar Montecchio. Dit keer controleren we de voorgestelde route van de TomTom aan de hand van Google maps zodat we wel binnendoor terugrijden en niet in de eindeloze files terecht komen die er volgens de kranten steeds staan op de Fi-Pi-Li (de strada grande communicazione Firenze – Pisa – Livorno) zoals het GPS systeem van de auto van mijn vader elke keer zo netjes helemaal volledig uitspreekt.

Tijd voor een rustdag of twee.