Te laat om een flinke uitstap te maken maar een prima dag voor een mooie wandeling. Gelukkig heb ik daarop geanticipeerd en zo'n kleine 100 wandelingen in de Komoot app opgeslagen. Ik kies een niet te lange wandeling want we willen natuurlijk wel rond lunchtijd weer in de bewoonde wereld zijn, of in ieder geval in de buurt van een restaurant.
Een mooi rondje vanuit Montefoscoli naar de Tempio di Minerva Medicea en het Tabernakel "La Figuretta" lijkt ons wel wat. De tempel van Minerva hebben we weliswaar al wel eens gezien maar het Tabernakel nog niet en het routekaartje voorspelt een mooie gevarieerde wandeling door de heuvels met een niet te groot hoogteverschil. Prima geschikt om de eetlust op te wekken 😋. Nog even een cappuccino en brioche bij de Circolo, op een lege maag kan je natuurlijk niet lopen, en dan gaan we van start.
Via een smal naar beneden lopend weggetje wandelen we direct het aantrekkelijke landschap om Montefoscoli in. Niet veel later bereiken we het tabernakel, een mooi voorbeeld van populaire religieuze architectuur op het platteland. Zowel het gebouw er omheen als het tabernakel zelf zijn driehoekig waarmee de drievuldigheid wordt gesymboliseerd. De eerste vermelding van La Figuretta dateert uit 1656. Het is een heel mooi werk met diverse terracotta figuren die aan de Della Robbia school doen denken.
Wanneer we het tabernakel zo'n halve kilometer gepasseerd zijn lopen we langs een boerderij, la fattoria di Rita. Een zeer vriendelijke hond komt ons tegemoet. Dit keer niet blaffend zoals we van de meeste honden op onze wandelingen gewend zijn maar enthousiast kwispelend. Knuffels zijn duidelijk welkom. Terwijl we naar de even verder gelegen tempel lopen blijft de hond ons volgen en gaat netjes op het pad zitten wachten. De tempel van Minerva Medicea is ook een architectonisch pareltje. Helaas is het gebouw nu gesloten maar gelukkig hebben we de vorige keer de binnenkant al kunnen bewonderen. Ik neem nog wel een foto van de buitenkant. Meer over de interessante geschiedenis van de Tempio di Minerva en hoe deze naar verluidt mogelijk Mary Shelley inspireerde tot haar boek over Frankenstein kan je lezen in een van mijn andere blogspot.
Daarna vervolgen we onze weg in de verwachting dat onze vriendelijke vriendin op vier poten na een kort stukje meegelopen te zijn wel weer naar huis zal terugkeren maar dat gebeurt echter niet. Ze (b)lijkt ons wel aardig te vinden en heeft duidelijk zin in een wandeling, soms duikt ze even de velden in maar steeds komt ze weer achter ons aan of rent kwispelend voor ons uit. Ruim een kilometer verder beginnen we ons toch een beetje ongerust te maken want ze maakt geen enkele aanstalten om terug naar huis te gaan. Een oudere man in een auto lijkt haar te herkennen maar wanneer ik probeer hem aan te spreken om te vragen of hij de hond wil meenemen is hij al weer doorgereden.
Een stukje verder besluiten we de penning aan de halsband te bekijken. Onze nieuwe vriendin heet Elsa, dat lezen we op de penning. Helaas is het telefoonnummer op de andere zijde minder leesbaar. Ik zoek het adres van de boerderij op en ik vind die ook op Facebook maar omdat we geen vrienden zijn kan ik geen bericht sturen of via messenger bellen en een telefoonnummer vind ik niet.
We proberen Elsa te verleiden om terug te keren door zelf een stuk terug te lopen en haar te roepen maar Elsa heeft duidelijk andere plannen. Ze blijft onverstoorbaar zitten en in de richting van onze route kijken. Uiteindelijk besluiten we dan maar verder te lopen want Elsa is iets te stevig om een ruime kilometer terug te dragen. Met hernieuwd enthousiasme volgt Elsa ons weer op de route. Bij de volgende casale proberen we aan te bellen maar helaas lijkt die verlaten, waarschijnlijk een vakantiehuis.
Wanneer we enkele kilometers verder bij de provinciale weg komen zien we twee grote huizen. We durven niet met Elsa over de weg en besluiten daarom alsnog de hulp van de bewoners in te roepen. Een vriendelijke jonge dame, Sylvia genaamd, belt met Ariana and friends - het blijkt dat Rita kookworkshops voor hen verzorgt, en bereikt uiteindelijk zo de eigenaar die de hond zal komen ophalen. We besluiten maar even te wachten omdat we vrezen dat Elsa ons anders alsnog achterna komt. Wanneer er echter na een klein half uur nog niemand is, en het ernaar uit gaat zien dat indien we nog langer wachten onze lunch erbij in gaat schieten, vragen we aan Sylvia of ze Elsa kan vasthouden zodat wij onze weg kunnen vervolgen.
Zeker een halve kilometer verder, wanneer we al lang en breed het stuk over de weg hebben gelopen en weer een veldweg zijn ingeslagen, denken we dat onze opzet geslaagd is en Elsa later wel door de eigenaar opgehaald wordt bij Sylvia. Eind goed, al goed, hoewel...
Even later kijk ik om en wie zie ik daar aan komen rennen... jawel, Elsa, ontsnapt aan de aandacht van Sylvia en duidelijk haar neus volgend om ons op het spoor te komen. Enthousiast dat ze ons heeft ingehaald neemt ze even later doodgemoedereerd een modderbad, ze zal het wel warm gekregen hebben van het rennen. Uiteindelijk besluiten we Elsa dan maar gewoon mee te nemen tot het eind van onze wandeling en haar dan met de auto naar huis te brengen.
Zodra we Montefoscoli inlopen wordt Elsa herkend en begroet door enkele dorpsbewoners die gezellig op een bankje zitten te keuvelen: dit is duidelijk niet de eerste keer dat Elsa zelfstandig op pad is. De dorpsbewoners geven aan dat Elsa haar weg naar huis normaal gesproken wel weet te vinden maar we besluiten haar toch maar thuis te brengen, we zijn nu al zover samen gekomen... Bij de auto aangekomen spreid ik het hondenlaken van Lilly, dat toch nog in de auto lag, op de grond uit en hup, daar springt Elsa in de auto, voor mijn voeten. Het laken blijkt ook wel nodig want Elsa was duidelijk nog niet helemaal opgedroogd van haar modderbad.
Bij de boerderij/kookschool aangekomen worden we verwelkomd door Rita die ons uit dankbaarheid voor het terugbrengen van Elsa uitnodigt voor de lunch. Omdat het ondertussen te laat is om nog een restaurant te zoeken dat nog geopend is nemen we dat aanbod graag aan. Bovendien vinden we het een hele sympathieke geste en is het ook leuk om op deze manier kennis te maken en eens letterlijk in de keuken te kijken bij Italianen in onze regio. We maken kennis met haar man en dochter en met Paolo. Wij schuiven aan een genieten van de zelfgemaakte pizza's, die heel lekker zijn.
Naast Elsa blijkt de familie nog een hond te hebben, die is echter wat groter en ouder is, en zijn of haar taak als waakhond iets serieuzer neemt, niet zo'n allemansvriend als Elsa. Tijdens de lunch horen we Elsa buiten een pijnlijke yelp geven waarop Rita ons vertelt dat Elsa regelmatig met het konijn wil spelen maar af en toe vergeet dat wanneer het konijn niet in de stemming is om te spelen ze soms in haar neus gebeten wordt. Wanneer we na de koffie afscheid nemen en naar de auto lopen zien we Elsa en het konijn op gepaste afstand van elkaar in het gras liggen en elkaar in de gaten houden. Er is duidelijk een soort wapenstilstand tot stand gekomen voor de siësta.
Arrivederci Elsa, dank voor het gezelschap tijdens de wandeling.
