Wanneer we aankomen zit Aldo al op de uitkijk op een plastic stoel voor een overkapte ruimte waar een aantal picknick tafels staan. Eén daarvan heeft hij vanmorgen al om 9 uur geclaimd met plastic bakken en tassen. Picknicken in Italië is vooruit plannen en al vroeg een claim leggen op de beste plekjes. Dat hebben we zelf meerdere keren ondervonden wanneer we naar een mooie plek of sagra gingen om tot de conclusie te komen dat het halve dorp al minimaal ca 4 uur van te voren met jassen en tassen alle beschikbare plaatsen had gereserveerd. Dat het nu ook geen overbodige luxe was wordt al snel duidelijk wanneer alle beschikbare ruimte vol stroomt met Italiaanse families met picknick manden, kleden, tupperware dozen en pakken en flessen wijn.
Aldo vertelt dat hij door een auto ongeluk drie maanden niet heeft kunnen werken: een auto heeft hem aan de rechterkant aangereden waardoor hij door de vaart op de andere weghelft geduwd werd waar diverse auto’s hem nog net konden ontwijken maar uiteindelijk toch een auto hem geraakt heeft. Een behoorlijk heftig verhaal maar gelukkig is alles uiteindelijk goed gekomen.
Even later arriveert Monika samen met Samuel, zij hebben de zuppa di cavolo bij zich, alsmede een koude rijstschotel met zeevruchten. Ik heb vanmorgen nog de salsicce (worsten), die we twee dagen geleden van Carlo hadden gekregen, gebraden als bijdrage aan de maaltijd. Verder bevat onze picknick rugzak nog een bak met gegrilde paprika’s en aubergines en een fles rode wijn van de Badia di Morrona.
Na een gezellige lunch laten we Monika en Aldo achter in afwachting van vrienden en vertrekken we richting Santa Maria a Monte. Hier vindt elk jaar op 2e paasdag een seculiere processie plaats ter ere van de beata Diana Giuntini, de Processione delle paniere fioriete. Tijdens deze processie lopen dames, begeleid door hun cavalier, met grote manden met bloemen op hun hoofd rond.
We zijn behoorlijk op tijd waardoor we gelukkig nog vrij eenvoudig een parkeerplaats kunnen vinden. Hoe laat de processie overigens begint is wat onduidelijk want de meest secure aanduiding die we kunnen vinden is “tardo pomeriggio”, ergens laat in de middag, hetgeen zo’n beetje alles tussen een uur of vijf 's middags en acht uur ’s avonds kan zijn. Duidelijk is dat we nog een paar uurtjes zoet moeten brengen, doorgaans is het flink wachten tot er daadwerkelijk iets gebeurt.
Om de tijd te doden sluiten we ons aan bij een theatrale rondleiding door Alessandro Bargagna die ons meeneemt op een verkenningstocht door het stadje en door de “sotterranei”, de onderaardse gangen. Onze gids is verkleed als een soort 18e eeuwse Conte en start met de opmerking dat wij wel heel vreemd doch kleurrijk zijn gekleed. Zelf is hij gehuld in een fraaie cape die met een mooie speld bij de hals is bevestigd.
Gedurende de hele tour vertelt hij zijn verhalen alsof we ca 200 jaar in de tijd teruggekeerd zijn. Dit heeft als leuk effect dat je echt het idee hebt dat je door de historie van het stadje loopt. De gids is waarschijnlijk ook acteur want hij draagt de verhalen prachtig voor en heeft ook een prima volume waardoor hij goed te verstaan is. Hierdoor kan ook Paul een groot deel van de verhalen volgen.
We komen onder andere langs het huis van Vincenzo Galilei, de vader van Galileo Galilei, die musicus was. Hij gebruikte het kleine inkomen dat hij met zijn muziek verdiende om zijn zoon naar de universiteit te sturen, een goede investering zo bleek achteraf, hoewel niet iedereen er zo over dacht. Met name de kerk was het niet met Galileo eens dat de aarde draait. "E pur si muove" (en toch draait ze).
Helaas is de groep te groot om overal naar binnen te kunnen dus de resten van de oude muren in de bibliotheek, het Casa Carducci en de put in de apotheek houden we tegoed voor een volgende keer, evenals de beklimming van torre dell’orologio. Wel kunnen we een deel van de ondergrondse stad zien, er loopt namelijk een gangenstelsel onder de huizen en straten, dat was vroeger handig tijdens een beleg van de stad. Inwoners konden zo de stad uit en in wat de bevoorrading ten goede kwam en de vijand steeds voor verrassingen stelde omdat verdedigers plotseling overal konden opduiken.
Bij de kerk bekijken we het verschrompelde lichaam van de beata Diana en zien we de voorbereidingen voor de processie. Onze gids vertelt over de oorsprong van de processie: Diana Giuntini was een lief jong meisje uit het dorp, dochter van een rijke familie, die zeer begaan was met haar minder bedeelde medemens. Een paar keer per week trok zij met een mand met brood langs diverse kerken en kapellen om de armen in de plaats van voedsel te voorzien. Maar zoals dat zo vaak gaat gingen de aalmoezen aan de armen ten koste van de welvaart van anderen, in dit geval van haar familie. Haar vader volgde haar omdat hij vermoedde dat zij voedsel weggaf en hield haar op een gegeven moment staande en vroeg wat er in de mand (die Diana snel had afgedekt) zat. Toen ze het deksel van de mand haalde was iedereen, Diana incluis, verbaasd om weelderig bloeiende bloemen in de mand aan te treffen, waarop haar vader een beetje teleurgesteld vertrok. Bij het volgende uitdeelpunt aangekomen waren de bloemen vanzelfsprekend op miraculeuze wijze weer in brood veranderd en konden de armen gevoed worden.
Na de rondleiding kijken we nog even naar een jonge acteur die op zeer theatrale wijze canto’s uit Dante’s Divina Comedia voordraagt, iets wat je toch alleen in Italië meemaakt in de openbare ruimte. Daarna drinken we een aperitief en dan is ineens de processie daar. Een fleurig gezicht met al die dames met grote manden met bloemen op hun hoofd.
