Het heeft ons ook een nieuw vriendje opgeleverd. Er lopen
hier twee wit met rood-beige katten en een witgrijs exemplaar rond. Allemaal
willen ze wel wat afval van de biefstuk maar de wit grijze laat zich sinds een
paar dagen aanhalen en is minder schuw dan de andere twee. Hij komt nu tijdens
etenstijd dus ook gewoon kijken wat de pot of de BBQ schaft en doet zich te
goed aan de stukjes vet en zeentjes van de biefstuk. Het blijkt trouwens een
alleseter, want ook met pepertjes en dergelijke heeft hij geen enkel probleem.
Na het ontbijt vertrekken we richting Palaia / Toiano voor
een mooie wandeling. Het is even zoeken naar het beginpunt maar uiteindelijk
parkeren we de auto maar ergens langs de route en starten vanaf daar, gewoon
een kwestie van de roze lijn op de Garmin volgen. Het is een mooie route die
langs de calanchi voert (de grillige zandstenen rotsformaties die zijn
samengesteld uit miljoenen jaren oude sedimenten uit zee en oceanen) die
langzaam afbrokkelen. We kunnen de oesters, schelpen en andere zeedieren nog
zien zitten in het zandsteen.
De route voert ons grotendeels over prettig bewandelbare
strade communale (asfalt) en strade bianche en veldwegen. Op ca een derde van
de route moeten we echter een bospad op en even later een nog smaller pad door
hoog onkruid dat we in eerste instantie niet hadden gezien. We lopen anderhalve
kilometer door onkruid, distels en struikgewas dat ongeveer tot onze liezen
komt terwijl aan alle kanten de braamstruiken onze armen in een zeer stekelige
omhelzing proberen te nemen. Een enkele keer moeten we flink wat moeite doen om
ons van de enorme braamtakken met forse stekels los te maken en uiteindelijk
moeten we maar gewoon schuin tegen een helling met distels op klauteren waar
het pad een stuk helemaal verdwenen lijkt terwijl we steeds in de richting
blijven gaan waarvan we op de Garmin zien dat zich weer een pad moet bevinden.
Uiteindelijk komen we bij een huis weer uit op een veldweg. Op zich wel vreemd
dat het pad helemaal verdwenen is want volgens de toch nog redelijk goed
uitziende bordjes van de commune Palaia zou dit een officieel door de gemeente
uitgezette wandelroute moeten zijn. Vast weer een tijdelijk project van een
goedbedoelende VVV medewerker want als ik later de betreffende website www.palaiatrekking.it wil bekijken
blijkt de website al niet meer te bestaan en door te schakelen naar een
algemene website van de comune waarop deze informatie ook ontbreekt. Zo gaat
het helaas vaak hier in Toscane.
Het lijkt er wel op dat er nu nog weer een extra huis in
gebruik is, dus heel langzaam komt er toch weer een beetje bewoning terug in
dit spookstadje.
We nuttigen ons lunchpakket op de trappen van het huis dat
de architect uit Rome die we vorige keer tegenkwamen ons vanbinnen heeft laten
zien. Het huis ziet er van buiten niet veel anders uit dan de andere huizen,
hoewel wat minder vervallen, maar van binnen is het prachtig opgeknapt. Voor het
verhaal over onze ontmoeting met de Milanese architect zie de blog https://palazzottomontecchio.blogspot.com/2017/07/hoe-onze-zondagse-pranzo-bijna-in-het.html
Na de lunch lopen we weer verder en na een paar kilometer
komen we langs de Villa Lena. Ook al weer een bekende plek want vorig jaar
wilden we hier met onze vriendin Sylvia gaan lunchten maar dat liep wat anders
af. De villa ziet er prachtig uit maar de zondagslunch bleek uit een bak sla en
een bak pasta te bestaan die al lang onder een warmhoud lamp stond. Zie voor het
hele verhaal deze blog: https://palazzottomontecchio.blogspot.com/2017/07/hoe-onze-zondagse-pranzo-bijna-in-het.html
Vandaag besluiten we om alleen een kop koffie te nemen, die
moet toch redelijk goed zijn ook al komt deze ook uit zo’n apparaat. De koffie
is inderdaad best te drinken. We raken aan de praat met één van de managers die
de “wedding planner” blijkt te zijn. De Villa Lena blijkt het vooral te moeten
hebben van trouwpartijen. Deze leuke vlotte dame spreekt heel goed Engels maar
bij nadere kennismaking blijkt ze uit Polen te komen. Ze heeft echter 10 jaar
in Londen gewoond en wij zijn uitermate jaloers op de manier waarop ze Engels
spreekt. Ze vertelt dat ze ’s avonds ook een set menu hebben dat wel vers klaar
gemaakt wordt.
Als we op zoek zijn naar het vervolg van onze wandeling en
langs het zwembad lopen laat ze ons de achteruitgang zien. Ook wijst ze de
eigenaresse aan, dat is Lena, een Russische want het hele complex is opgekocht
door Russen. Tijdens onze wandeling blijkt dat het overigens een enorm complex
is want er horen nog diverse landhuizen, boerderijen en casales bij alsmede
wijngaarden, olijfgaarden en een jachtgebied.
Een klein stukje voorbij de Villa Lena komen we langs een
herdenkingsmonument. Het is een gedenkteken voor Elvira X, “La Bella Elvira”
die hier op deze exacte plek vermoord werd. De moord is nooit opgelost. Uit de
foto op het monumentblijkt dat het inderdaad een enorm mooie vrouw was. Wie
het hele verhaal wil lezen kan dit terugkijken op https://palazzottomontecchio.blogspot.com/2016/10/toiano-la-brota.html.
We lopen nog even naar Collelungo, een heuvel boven Palaia
en daarna lopen we over de asfalt weg weer naar de auto. Voor we terugkeren
naar Montecchio gaan we nog even lekker een gelato eten in Palaia, dat hebben
we wel verdiend na deze flinke wandeling.