The wedding planner

Gisteravond hebben we na een gezellig aperitief de BBQ roodgloeiend gestookt en de Bistecca ik enkele minuten prachtig gegrild. Mooi warm en bruin aan de buitenkant en botermals en rood/roze aan de binnenkant. Het was zulk mooi vlees dat je het bijna met een rietje naar binnen kon zuigen. De slager had niets te veel gezegd dat het heerlijk mals en smaakvol vlees was. 

Het heeft ons ook een nieuw vriendje opgeleverd. Er lopen hier twee wit met rood-beige katten en een witgrijs exemplaar rond. Allemaal willen ze wel wat afval van de biefstuk maar de wit grijze laat zich sinds een paar dagen aanhalen en is minder schuw dan de andere twee. Hij komt nu tijdens etenstijd dus ook gewoon kijken wat de pot of de BBQ schaft en doet zich te goed aan de stukjes vet en zeentjes van de biefstuk. Het blijkt trouwens een alleseter, want ook met pepertjes en dergelijke heeft hij geen enkel probleem.

    

Na het ontbijt vertrekken we richting Palaia / Toiano voor een mooie wandeling. Het is even zoeken naar het beginpunt maar uiteindelijk parkeren we de auto maar ergens langs de route en starten vanaf daar, gewoon een kwestie van de roze lijn op de Garmin volgen. Het is een mooie route die langs de calanchi voert (de grillige zandstenen rotsformaties die zijn samengesteld uit miljoenen jaren oude sedimenten uit zee en oceanen) die langzaam afbrokkelen. We kunnen de oesters, schelpen en andere zeedieren nog zien zitten in het zandsteen.

De route voert ons grotendeels over prettig bewandelbare strade communale (asfalt) en strade bianche en veldwegen. Op ca een derde van de route moeten we echter een bospad op en even later een nog smaller pad door hoog onkruid dat we in eerste instantie niet hadden gezien. We lopen anderhalve kilometer door onkruid, distels en struikgewas dat ongeveer tot onze liezen komt terwijl aan alle kanten de braamstruiken onze armen in een zeer stekelige omhelzing proberen te nemen. Een enkele keer moeten we flink wat moeite doen om ons van de enorme braamtakken met forse stekels los te maken en uiteindelijk moeten we maar gewoon schuin tegen een helling met distels op klauteren waar het pad een stuk helemaal verdwenen lijkt terwijl we steeds in de richting blijven gaan waarvan we op de Garmin zien dat zich weer een pad moet bevinden. Uiteindelijk komen we bij een huis weer uit op een veldweg. Op zich wel vreemd dat het pad helemaal verdwenen is want volgens de toch nog redelijk goed uitziende bordjes van de commune Palaia zou dit een officieel door de gemeente uitgezette wandelroute moeten zijn. Vast weer een tijdelijk project van een goedbedoelende VVV medewerker want als ik later de betreffende website www.palaiatrekking.it wil bekijken blijkt de website al niet meer te bestaan en door te schakelen naar een algemene website van de comune waarop deze informatie ook ontbreekt. Zo gaat het helaas vaak hier in Toscane.

Via diverse veldwegen en later nog een keer een smal pad door het bos komen we uiteindelijk aan de achterkant van Toiano naar boven, direct na het laatste vervallen huis in dit spookdorp. Het valt me op dat er steeds meer hekken komen, de eerste keer dat we hier kwamen een paar jaar geleden, kon ik nog de vervallen huizen waar ondertussen struiken en zelfs hele bomen in groeien inlopen en fotograferen. Ik snap wel dat die hekken neergezet zijn, want van de meeste huizen zijn de daken ingestort en het is zeker niet zonder gevaar.

Het lijkt er wel op dat er nu nog weer een extra huis in gebruik is, dus heel langzaam komt er toch weer een beetje bewoning terug in dit spookstadje.

We nuttigen ons lunchpakket op de trappen van het huis dat de architect uit Rome die we vorige keer tegenkwamen ons vanbinnen heeft laten zien. Het huis ziet er van buiten niet veel anders uit dan de andere huizen, hoewel wat minder vervallen, maar van binnen is het prachtig opgeknapt. Voor het verhaal over onze ontmoeting met de Milanese architect zie de blog https://palazzottomontecchio.blogspot.com/2017/07/hoe-onze-zondagse-pranzo-bijna-in-het.html

Na de lunch lopen we weer verder en na een paar kilometer komen we langs de Villa Lena. Ook al weer een bekende plek want vorig jaar wilden we hier met onze vriendin Sylvia gaan lunchten maar dat liep wat anders af. De villa ziet er prachtig uit maar de zondagslunch bleek uit een bak sla en een bak pasta te bestaan die al lang onder een warmhoud lamp stond. Zie voor het hele verhaal deze blog: https://palazzottomontecchio.blogspot.com/2017/07/hoe-onze-zondagse-pranzo-bijna-in-het.html  

Vandaag besluiten we om alleen een kop koffie te nemen, die moet toch redelijk goed zijn ook al komt deze ook uit zo’n apparaat. De koffie is inderdaad best te drinken. We raken aan de praat met één van de managers die de “wedding planner” blijkt te zijn. De Villa Lena blijkt het vooral te moeten hebben van trouwpartijen. Deze leuke vlotte dame spreekt heel goed Engels maar bij nadere kennismaking blijkt ze uit Polen te komen. Ze heeft echter 10 jaar in Londen gewoond en wij zijn uitermate jaloers op de manier waarop ze Engels spreekt. Ze vertelt dat ze ’s avonds ook een set menu hebben dat wel vers klaar gemaakt wordt.

Als we op zoek zijn naar het vervolg van onze wandeling en langs het zwembad lopen laat ze ons de achteruitgang zien. Ook wijst ze de eigenaresse aan, dat is Lena, een Russische want het hele complex is opgekocht door Russen. Tijdens onze wandeling blijkt dat het overigens een enorm complex is want er horen nog diverse landhuizen, boerderijen en casales bij alsmede wijngaarden, olijfgaarden en een jachtgebied.

 

Een klein stukje voorbij de Villa Lena komen we langs een herdenkingsmonument. Het is een gedenkteken voor Elvira X, “La Bella Elvira” die hier op deze exacte plek vermoord werd. De moord is nooit opgelost. Uit de foto op het monumentblijkt dat het inderdaad een enorm mooie vrouw was. Wie het hele verhaal wil lezen kan dit terugkijken op https://palazzottomontecchio.blogspot.com/2016/10/toiano-la-brota.html.

 

 

We lopen nog even naar Collelungo, een heuvel boven Palaia en daarna lopen we over de asfalt weg weer naar de auto. Voor we terugkeren naar Montecchio gaan we nog even lekker een gelato eten in Palaia, dat hebben we wel verdiend na deze flinke wandeling.

Hoe onze zondagse pranzo bijna in het water valt

Oef, dat was ik even niet meer gewend, het was gisteren best laat. Ik ben wel als eerste op en maak dus maak alvast koffie en thee.

Mijn voorstel om American Pancakes te maken wordt resoluut van de hand gewezen, het is duidelijk, Paul en Sylvia verheugen zich al helemaal op de zondagslunch in een goed restaurant en willen daar zo veel mogelijk ruimte voor vrij houden. Het ontbijt bestaat dus uit voor ieder een yoghurtje en een kop koffie. 

Terwijl ik van mijn tweede koffie geniet en langzaam een boek op mijn e-reader lezend verder wakker wordt gaan Paul en Sylvia de eetlust nog wat verder opwekken door baantjes te trekken in het zwembad. Nou ja, baantjes trekken, na 7 slagen is het weer keren geblazen, want dan heb je de hele lengte van het zwembad gehad. Ik vind het in ieder geval sportief maar stel het zwemmen toch maar even uit tot vanmiddag.

Voor we gaan lunchen brengen we nog een bezoek aan Toiano, het vrijwel volledig verlaten gehucht een aantal kilometers hier vandaan. Toiano wordt ook wel het Borgo Fantasma, of spookdorp genoemd. Waarom dat is kan je lezen in mijn eerdere blog over Toiano la Brota. Wij zijn er dus al eens geweest maar omdat het restaurant waar we gaan lunchen er vlak bij ligt leek het me wel leuk om Sylvia hier mee naartoe te nemen.

Aangekomen in Toiano parkeren we de auto op de afslag richting Palaia en lopen langs de prachtig gelegen begraafplaats en over de vervallen brug naar het dorpje. Er hangen nog wat vergeelde briefjes met de vraag of bezoekers wat kerstversiering willen achterlaten om het dorp op te vrolijken voor de kerst. De briefjes zijn behoorlijk verweerd en hingen er vorig keer nog niet. Er hangt ook ergens 1 kerstbal aan een hek. Ik geloof niet dat het nou zo’n heel erg gezellige kerst is geworden. 

Er zijn nu wel meer huizen afgesloten of in ieder geval afgezet met hekken zodat je er niet meer in kunt. Het bord over de herontwikkeling is weg. Waarom dat is komen we snel achter want als we terug lopen en nog even staan te kijken naar het ene huis dat nog steeds bewoond is komt er een man op ons aflopen. Hij ziet er niet echt uit als de zonderling die hier al jaren woont. In eerste instantie is hij een beetje argwanend en vraagt wat we komen doen maar als we vragen stellen over de staat van het dorp en hij er achter komt dat we al vaker zijn geweest en echt geïnteresseerd zijn zonder kwade bedoelingen vertelt hij dat hij er een paar weken zit een huis aan het begin van het dorp bij de brug.

Paul en Sylvia in gesprek met de architect

Het blijkt dat hij een architect uit Milaan is, die overigens ontzettend goed Engels spreekt, en dat hij vorig jaar heeft meegewerkt aan het opruimen van de omgeving van het dorp. Het bord dat we dus in het najaar zagen ging niet over de restauratie van de huizen maar de “restauratie” van de omgeving. Hij nodigt ons uit om binnen in zijn appartement te komen kijken. Daar waren we in eerste instantie gewoon langs gelopen maar als we er binnenstappen blijkt het vanbinnen toch prachtig opgeknapt te zijn met schitterende grote ramen die op de omgeving uitkijken. Toen ik er vorig jaar langs liep en een bordje zag dat het bouwval te koop was dacht ik nog “ja hoor, geloof je het zelf met die rotzooi, dat staat toch op instorten”. Ik vermoed wel dat dit één van de beter bewaarde huizen is geweest want vorig jaar ben ik ook in panden geweest waar het hele dak en de tussengelegen verdiepingen op de beneden vloer lagen. Binnen zit een leuke jonge vrouw, zou zo maar zijn dochter kunnen zijn maar ik vermoed dat het zijn vriendin is.

Het gerestaureerde huis

Als Paul vertelt dat hij Urban Historian is en wel geïnteresseerd is in het renovatieproject is het ijs snel gebroken en worden er visitekaartjes uitgewisseld. Ik ben benieuwd of er ooit wat van gaat komen want het is duidelijk dat de gemeente en de provincie er geen geld voor overhebben en de architect klaagt over bureaucratie, maar je weet nooit. Misschien een mooi semi-retirement project voor Paul. Die is namelijk bang dat hij zich snel gaat vervelen als we voor langere tijd in Toscane zouden zijn.

Ik heb voor ons drieën om half 1 de lunch geboekt bij Villa Lena, een goed uitziend landhuis tussen Toiano en Palaia dat tegenwoordig als agriturismo dient. Toen we vorige keer door reden naar Palaia kwamen we daar langs. Het zag er best goed uit en de beschrijving op hun website dat ze elk seizoen een eigen “chef in residence” hebben die de keuken komt verrijken sprak me wel aan:

“In order to provide an evolving menu there is an international chef-in-residence program, which enables visiting chefs to curate a season and share their vision and recipes for organic and sustainable eating. Each chef brings their own take on local produce and seasonal ingredients foraged or grown on the estate”

Nou, de huidige chef heeft blijkbaar wel een heel eigenaardige kijk op op dit seizoen want onze teleurstelling is groot als we de het “restaurant” binnen stappen. Er hangen wat mensen een beetje lusteloos rond in wat voor het restaurant door moet gaan en ik zie eigenlijk niemand eten. Er stapt een jongeman op ons af en nadat ik heb aangegeven dat ik heb gereserveerd voor de pranzo loopt hij naar een balie waar hij een paar blaadjes met opdruk pakt.

Hij vertelt ons dat we hier het menu en de drankjes op kunnen aankruisen. We kunnen zelf kiezen wat we willen van het buffet. 

"WTF, hoezo buffet?”

We kijken om ons heen en zien op een soort formica tafeltje twee schalen met pasta’s onder een soort warmhoud lamp staan. Je weet wel, zo’n lamp die eigenlijk bedoeld is om in een restaurant even een gerecht een minuutje onder te zetten als de ober met twee andere borden alvast naar een tafeltje is om ze uit te serveren. Deze pasta’s en het miezerige bordje verlepte slablaadjes staan zo te zien echter al sinds het ontbijt onder de lamp en het is duidelijk dat dit wonder van warmhoud techniek het geheel niet op temperatuur heeft kunnen houden. De randjes van de penne die volgens mij zo uit de Barilla verpakking komen zien er hard en verkleurd uit en de saus ziet er ook uit of deze betere tijden heeft gekend. Althans, dat hoop ik dan maar voor de saus, want zo te zien koop ik doorgaans bij de Lidl nog betere saus in een potje.

Ik kijk naar Paul en Sylvia en zie daar dezelfde teleurgestelde blikken. Tsja, wat er ook gebeurt, dit gaan we echt niet eten. Met de moed der wanhoop proberen we de jongeman nog duidelijk te maken dat we niet voor het kliekjesbuffet van vorige week in de recreatieruimte geboekt hebben maar dat we een reservering hebben voor de a la carte lunch in het restaurant. Hij kijkt ons wat wazig aan maar is wel bereid om in de keuken te vragen of de kok nog iets anders in elkaar kan flansen.

Terwijl hij naar de keuken is overleggen we onderling en zijn er heel snel uit: dit wordt niets, dan gaan we nog lever naar de pizzeria. Als hij terug komt uit de keuken wachten we niet eens af of de kok nou wel of niet bereid is om nog een eitje of zo te bakken maar delen hem mee dat dit toch echt niet is wat we in gedachten hadden. Je maakt ons niet wijs dat er een Italiaan is die hier genoegen mee neemt voor de zondagslunch.

In de auto doe ik samen met Syl een verwoede poging om toch nog een goed restaurant te vinden, want anders wordt het echt een pizza. Na drie opties die alle drie gesloten zijn voor de lunch bedenk ik dat we nog steeds een keer naar de Locande di Camugliano wilden. Daar had ik geprobeerd voor de paaslunch te reserveren maar toen zaten ze helemaal vol. Nu bellen we op en vragen we of we terecht kunnen, want als we aankomen is het wel tegen twee uur. Dat is echter geen probleem en dus gaan we richting Pontedera en dan via een onverharde weg naar de Locanda.

Daar staat ons een  heel ander welkom te wachten. Ons plekje op het terras is al gedekt en we besluiten te starten met een lekker glaasje prosecco terwijl we wachten op ons voorgerecht: een mooie schaal Toscaanse antipasti maar dan wel van het verfijnder soort en een “millefoglie di melanzane e zucchini” (letterlijk een tompouce van aubergine en courgette. Echt helemaal super.

millefoglie van aubergine en courgette

Antipasti Toscana

Daarna neemt Paul een pasta met Zucchini en ik kies voor de pasta met truffel, je weet per slot van rekening maar nooit wanneer je weer een goede truffelpasta krijgt als we terug zijn in Nederland. Sylvia gaat voor de tagliata van cinta senese. 

CinCin

 

We sluiten af met een al even heerlijk toetje en zo komt het toch allemaal nog goed met onze zondagslunch. Hier komen we zeker nog een keer terug. A la prossima volta.

Terug in Montecchio is het tijd om afscheid te nemen van Sylvia, want ze moet nog een flink stukje terug rijden naar huis. De afstanden mogen dan wel niet enorm zijn maar je doet er toch vaak behoorlijk wat langer over dan in Nederland. Wij ploffen als bio biggetjes in de tuinstoelen en besluiten spontaan om het avondeten maar over te slaan. 

Tegen half 8 melden Monika en Samuele zich want we hebben afgesproken dat we een drankje gaan doen in Peccioli bij bar La Terrazza om vervolgens te gaan kijken of we ergens iets mee kunnen krijgen van het concert van Alvaro Soler in het Anfiteatro Fonte Mazzolla. Daar hadden we eigenlijk wel naar toe gewild maar toen we aankwamen waren alle kaartjes al verkocht, op een paar staanplaatsen na. Staan gedurende een heel concert lukt me helaas (nog) niet dus moesten we verstek laten gaan. Afijn, een drankje op het terras van La terrazza, met prachtig uitzicht over het omringende heuvellandschap rond Peccioli, is ook niet verkeerd en zodra we de eerste klanken horen lopen we via de buitenste ringmuur van Peccioli in de richting van het openluchttheater. We kunnen er vanuit de verte mooi op kijken en krijgen toch behoorlijk wat van de muziek mee. Na één of twee nummer geluisterd te hebben terwijl we een beetje mensen kijken en genieten van het uitzicht lopen we verder richting het theater en vervolgens op aanwijzing van Monika naar de parkeerplaats boven het theater waar onder andere een pizzakraam en nog wat eettentjes ingericht zijn.

De pizza ruikt toch wel heel lekker en Samuele wil ook wel een punt dus bestellen we er eentje die we met zijn allen delen. Onder het genot van een lekkere pizza punt luisteren we naar het concert.

Na een aantal nummers houden we het voor gezien en lopen nog even naar het “kaffeehaus”, een hoog gelegen punt in het dorp waar tegenwoordig Peccioli Avventura zit, een soort grote survival baan, en een nieuw buitencafé waar je ook wat kleinere  gerechten kunt krijgen en een mooi uitzicht hebt. Een ideetje voor als we hier in september zijn, de bar / restaurant bedoel ik, want de avonturenbaan laten we liever aan Samuele over.

Helaas zijn we net te laat bij de auto om nog voordat het concert afgelopen is het dorp uit te komen, maar uiteindelijk arriveren we toch nog vrij vlot in Montecchio omdat de meeste auto’s de andere kant op gaan. Thuis aangekomen beloven we Monika dat we de volgende middag voor we vertrekken nog even afscheid komen nemen en dan zit onze vakantie er echt bijna op. We nemen allebei nog een glaasje wijn zodat morgen ook de laatste fles naar de glasbak kan. Hup ook bij de rest van de verzameling.

Morgen moeten we nog wat klusjes doen voor we aan het begin van de avond naar huis vliegen, maar daarover meer in de blog van morgen.