The wedding planner

Gisteravond hebben we na een gezellig aperitief de BBQ roodgloeiend gestookt en de Bistecca ik enkele minuten prachtig gegrild. Mooi warm en bruin aan de buitenkant en botermals en rood/roze aan de binnenkant. Het was zulk mooi vlees dat je het bijna met een rietje naar binnen kon zuigen. De slager had niets te veel gezegd dat het heerlijk mals en smaakvol vlees was. 

Het heeft ons ook een nieuw vriendje opgeleverd. Er lopen hier twee wit met rood-beige katten en een witgrijs exemplaar rond. Allemaal willen ze wel wat afval van de biefstuk maar de wit grijze laat zich sinds een paar dagen aanhalen en is minder schuw dan de andere twee. Hij komt nu tijdens etenstijd dus ook gewoon kijken wat de pot of de BBQ schaft en doet zich te goed aan de stukjes vet en zeentjes van de biefstuk. Het blijkt trouwens een alleseter, want ook met pepertjes en dergelijke heeft hij geen enkel probleem.

    

Na het ontbijt vertrekken we richting Palaia / Toiano voor een mooie wandeling. Het is even zoeken naar het beginpunt maar uiteindelijk parkeren we de auto maar ergens langs de route en starten vanaf daar, gewoon een kwestie van de roze lijn op de Garmin volgen. Het is een mooie route die langs de calanchi voert (de grillige zandstenen rotsformaties die zijn samengesteld uit miljoenen jaren oude sedimenten uit zee en oceanen) die langzaam afbrokkelen. We kunnen de oesters, schelpen en andere zeedieren nog zien zitten in het zandsteen.

De route voert ons grotendeels over prettig bewandelbare strade communale (asfalt) en strade bianche en veldwegen. Op ca een derde van de route moeten we echter een bospad op en even later een nog smaller pad door hoog onkruid dat we in eerste instantie niet hadden gezien. We lopen anderhalve kilometer door onkruid, distels en struikgewas dat ongeveer tot onze liezen komt terwijl aan alle kanten de braamstruiken onze armen in een zeer stekelige omhelzing proberen te nemen. Een enkele keer moeten we flink wat moeite doen om ons van de enorme braamtakken met forse stekels los te maken en uiteindelijk moeten we maar gewoon schuin tegen een helling met distels op klauteren waar het pad een stuk helemaal verdwenen lijkt terwijl we steeds in de richting blijven gaan waarvan we op de Garmin zien dat zich weer een pad moet bevinden. Uiteindelijk komen we bij een huis weer uit op een veldweg. Op zich wel vreemd dat het pad helemaal verdwenen is want volgens de toch nog redelijk goed uitziende bordjes van de commune Palaia zou dit een officieel door de gemeente uitgezette wandelroute moeten zijn. Vast weer een tijdelijk project van een goedbedoelende VVV medewerker want als ik later de betreffende website www.palaiatrekking.it wil bekijken blijkt de website al niet meer te bestaan en door te schakelen naar een algemene website van de comune waarop deze informatie ook ontbreekt. Zo gaat het helaas vaak hier in Toscane.

Via diverse veldwegen en later nog een keer een smal pad door het bos komen we uiteindelijk aan de achterkant van Toiano naar boven, direct na het laatste vervallen huis in dit spookdorp. Het valt me op dat er steeds meer hekken komen, de eerste keer dat we hier kwamen een paar jaar geleden, kon ik nog de vervallen huizen waar ondertussen struiken en zelfs hele bomen in groeien inlopen en fotograferen. Ik snap wel dat die hekken neergezet zijn, want van de meeste huizen zijn de daken ingestort en het is zeker niet zonder gevaar.

Het lijkt er wel op dat er nu nog weer een extra huis in gebruik is, dus heel langzaam komt er toch weer een beetje bewoning terug in dit spookstadje.

We nuttigen ons lunchpakket op de trappen van het huis dat de architect uit Rome die we vorige keer tegenkwamen ons vanbinnen heeft laten zien. Het huis ziet er van buiten niet veel anders uit dan de andere huizen, hoewel wat minder vervallen, maar van binnen is het prachtig opgeknapt. Voor het verhaal over onze ontmoeting met de Milanese architect zie de blog https://palazzottomontecchio.blogspot.com/2017/07/hoe-onze-zondagse-pranzo-bijna-in-het.html

Na de lunch lopen we weer verder en na een paar kilometer komen we langs de Villa Lena. Ook al weer een bekende plek want vorig jaar wilden we hier met onze vriendin Sylvia gaan lunchten maar dat liep wat anders af. De villa ziet er prachtig uit maar de zondagslunch bleek uit een bak sla en een bak pasta te bestaan die al lang onder een warmhoud lamp stond. Zie voor het hele verhaal deze blog: https://palazzottomontecchio.blogspot.com/2017/07/hoe-onze-zondagse-pranzo-bijna-in-het.html  

Vandaag besluiten we om alleen een kop koffie te nemen, die moet toch redelijk goed zijn ook al komt deze ook uit zo’n apparaat. De koffie is inderdaad best te drinken. We raken aan de praat met één van de managers die de “wedding planner” blijkt te zijn. De Villa Lena blijkt het vooral te moeten hebben van trouwpartijen. Deze leuke vlotte dame spreekt heel goed Engels maar bij nadere kennismaking blijkt ze uit Polen te komen. Ze heeft echter 10 jaar in Londen gewoond en wij zijn uitermate jaloers op de manier waarop ze Engels spreekt. Ze vertelt dat ze ’s avonds ook een set menu hebben dat wel vers klaar gemaakt wordt.

Als we op zoek zijn naar het vervolg van onze wandeling en langs het zwembad lopen laat ze ons de achteruitgang zien. Ook wijst ze de eigenaresse aan, dat is Lena, een Russische want het hele complex is opgekocht door Russen. Tijdens onze wandeling blijkt dat het overigens een enorm complex is want er horen nog diverse landhuizen, boerderijen en casales bij alsmede wijngaarden, olijfgaarden en een jachtgebied.

 

Een klein stukje voorbij de Villa Lena komen we langs een herdenkingsmonument. Het is een gedenkteken voor Elvira X, “La Bella Elvira” die hier op deze exacte plek vermoord werd. De moord is nooit opgelost. Uit de foto op het monumentblijkt dat het inderdaad een enorm mooie vrouw was. Wie het hele verhaal wil lezen kan dit terugkijken op https://palazzottomontecchio.blogspot.com/2016/10/toiano-la-brota.html.

 

 

We lopen nog even naar Collelungo, een heuvel boven Palaia en daarna lopen we over de asfalt weg weer naar de auto. Voor we terugkeren naar Montecchio gaan we nog even lekker een gelato eten in Palaia, dat hebben we wel verdiend na deze flinke wandeling.