zondag 1 juli 2018

Integratiecursus Italiaans


Gisteren hebben we na de wandeling van vrijdag maar weer eens een lekkere luie dag bij het zwembad gehouden, dat is per slot van rekening nu lekker schoon dus moeten we er maar van genieten. We zorgen er ook zelf voor dat het schoon blijft door regelmatig de robot te water te laten.
Gisteren zijn Robert en Patricia gearriveerd met hun dochter, schoonzoon en kleindochter. Voordat ze naar Montecchio kwamen zijn ze eerst naar de Amalfi kust geweest voor een bruiloft. Uit de verhalen begrijp ik dat het niet zo voorspoedig is verlopen met de autohuur, want ze hadden i.v.m. de babyspullen die mee moesten een 7 persoons auto gehuurd maar die bleek helemaal niet beschikbaar. Daardoor hebben ze grote stukken per taxi moeten doen, van Napels naar Sorrento, van Sorrento naar Amalfi en dan weer naar Sorrento. Was wellicht eenvoudiger geweest om de boot te pakken. Afijn, uiteindelijk is het ze gelukt om een busje te huren in Sorrento, maar hun vertrouwen in het Italiaanse autoverhuur systeem heeft wel weer een flinke deuk opgelopen.

Op zondag is Marco altijd dicht, dus vandaag hebben we als speciale “treat” American Pancakes. Daar zijn we altijd zuinig op want hoewel we hier ondertussen wel hebben ontdekt waar je Ahornsiroop kunt kopen is het in de wijde omgeving niet mogelijk om American Pancake mix te krijgen. De rest van de dag brengen we een beetje door in de tuin en bij het zwembad. Paul controleert de drukproeven voor zijn volgende artikel.

Als we bezig zijn ons koffertje te pakken omdat we morgen naar Montepulciano vertrekken komt Aldo ineens de tuin in, samen met Samuele. Monika vertrekt woensdag naar Hongarije en is nu nog aan het werk, dus een etentje met zijn allen zit er helaas dit keer niet in maar we kletsen gezellig wat bij en spreken met Aldo af dat we voordat we naar huis gaan nog een keer gezellig met hem een pizza gaan eten of naar Orciatico gaan voor een diner bij “onze buschauffeur” Felice.

Dan moeten we ineens haast gaan maken want buurvrouw Franca waarschuwt ons dat we niet te laat kunnen komen bij de Cena in ons dorp: “het is geen restaurant hé, je kunt niet aankomen wanneer je wilt”. Nou, wij dachten nog, Italiaanse tijden, luisteren niet zo nauw.

We nemen dus afscheid van Aldo en gaan snel naar de Circolo om een beetje te integreren in de Comune. Daar blijkt inderdaad dat die tijden niet zo nauw luisteren, het diner is nog niet begonnen. Nadat we de 8 euro p.p. voor het diner betaald hebben, plus 2 euro toeslag voor aperitief en tombola, schuiven we aan bij enkele dorpsbewoners. Monica is lerares aan de lagere school en zij blijkt de docente van buurjongen (tot voor kort) Samuele te zijn. Ze doceert onder andere Italiaans, geschiedenis, aardrijkskunde en muziek en cultuur. Wat Stefano, haar man, voor werk doet is me niet helemaal duidelijk geworden maar volgens mij iets in olijven of iets dergelijks, als ik me niet vergis. Hij houdt zich in ieder geval ook bezig met het uitwisselingsprogramma met Ellhofen, de Duitse zusterstad van Peccioli. Volgens mij heb ik hem in eerdere jaren ook wel vaker in de Circolo gezien, dus ik denk dat hij daar ook iets doet.




We hebben een gezellige avond, krijgen diverse tips voor restaurants in de buurt en laten ons de eenvoudige maar lekkere gerechten op de plastic bordjes prima smaken. Wanneer we vertellen dat we de volgende ochtend een vriendin moeten ophalen omdat ze na een inhaal actie op een stuk weg waar dat eigenlijk niet mag voor een maand haar rijbewijs is kwijtgeraakt heeft iedereen wel een verhaal. De man van Monica is op dezelfde wijze een maand zijn rijbewijs kwijtgeraakt en Marco moest zijn “patente” zelfs een keer een half jaar inleveren nadat hij een aanrijding had veroorzaakt. De carabinieri kan dus behoorlijk streng zijn hier in Italië.

We spreken er ook nog over dat het wellicht een goed idee zou zijn als er een heel klein restaurantje in de Circolo zou komen, wellicht niet elke avond, maar bijvoorbeeld een paar tafeltjes in het weekend met een simpele maaltijd. Niets fancy, gewoon een vast menu. Monica vertelt dat haar vriendin in Lajatico een alimentari combineert met een restaurantje, daar hebben we volgens mij in het voorjaar na onze wandeling geluncht. “Zou iets voor jou zijn, Marco, simpele maaltijden combineren met de Alimentari, die bezems en andere huishoudelijke hulpmiddelen die al jaren niet verkocht worden uit die achter ruimte en dan een paar tafeltjes erin”. Ik krijg nog niet de indruk dat Marco erg warm loopt voor het idee.

Aan het eind van de avond komen ze ons vragen of wij toevallig het bonnetje met nummer 96 hebben, er is namelijk niemand die het winnende bonnetje voor de tombola heeft. Als ik de bonnetjes uit het hoesje van mijn telefoon opduikel blijk ik inderdaad nummer 96 te hebben. We hebben een tasje met levensmiddelen gewonnen. Eigenlijk had ik liever gehad dat één van de oude dames de gelukkige zou zijn, maar we vinden het ook moeilijk om de inhoud uit te delen want we weten niet goed wat de ongeschreven regels zijn en we willen niemand tegen de borst stoten. We nemen het pakket dus toch maar mee naar het appartement, wat we niet gebruiken kunnen we bij vertrek altijd nog aan Franca doneren.



Al met al is het een hele genoeglijke avond en een leuke manier om wat meer te integreren in het dorp.

2 opmerkingen:

  1. Waar waren de mannen? Veel dames alleen in het dorp?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Helaas blijven vooral de dames uiteindelijk over in het dorp Karin, er zijn heel veel alleenstaande dames in het dorp.

      Verwijderen