Gisteren hebben we na de wandeling van vrijdag maar weer
eens een lekkere luie dag bij het zwembad gehouden, dat is per slot van
rekening nu lekker schoon dus moeten we er maar van genieten. We zorgen er ook
zelf voor dat het schoon blijft door regelmatig de robot te water te laten.
Gisteren zijn Robert en Patricia gearriveerd met hun
dochter, schoonzoon en kleindochter. Voordat ze naar Montecchio kwamen zijn ze
eerst naar de Amalfi kust geweest voor een bruiloft. Uit de verhalen begrijp ik
dat het niet zo voorspoedig is verlopen met de autohuur, want ze hadden i.v.m.
de babyspullen die mee moesten een 7 persoons auto gehuurd maar die bleek
helemaal niet beschikbaar. Daardoor hebben ze grote stukken per taxi moeten
doen, van Napels naar Sorrento, van Sorrento naar Amalfi en dan weer naar Sorrento.
Was wellicht eenvoudiger geweest om de boot te pakken. Afijn, uiteindelijk is
het ze gelukt om een busje te huren in Sorrento, maar hun vertrouwen in het
Italiaanse autoverhuur systeem heeft wel weer een flinke deuk opgelopen.
Op zondag is Marco altijd dicht, dus vandaag hebben we als
speciale “treat” American Pancakes. Daar zijn we altijd zuinig op want hoewel
we hier ondertussen wel hebben ontdekt waar je Ahornsiroop kunt kopen is het in
de wijde omgeving niet mogelijk om American Pancake mix te krijgen. De rest van
de dag brengen we een beetje door in de tuin en bij het zwembad. Paul
controleert de drukproeven voor zijn volgende artikel.
Als we bezig zijn ons koffertje te pakken omdat we morgen
naar Montepulciano vertrekken komt Aldo ineens de tuin in, samen met Samuele.
Monika vertrekt woensdag naar Hongarije en is nu nog aan het werk, dus een
etentje met zijn allen zit er helaas dit keer niet in maar we kletsen gezellig
wat bij en spreken met Aldo af dat we voordat we naar huis gaan nog een keer
gezellig met hem een pizza gaan eten of naar Orciatico gaan voor een diner bij “onze
buschauffeur” Felice.
Dan moeten we ineens haast gaan maken want buurvrouw Franca
waarschuwt ons dat we niet te laat kunnen komen bij de Cena in ons dorp: “het
is geen restaurant hé, je kunt niet aankomen wanneer je wilt”. Nou, wij dachten
nog, Italiaanse tijden, luisteren niet zo nauw.
We nemen dus afscheid van Aldo en gaan snel naar de Circolo
om een beetje te integreren in de Comune. Daar blijkt inderdaad dat die tijden
niet zo nauw luisteren, het diner is nog niet begonnen. Nadat we de 8 euro p.p. voor
het diner betaald hebben, plus 2 euro toeslag voor aperitief en tombola,
schuiven we aan bij enkele dorpsbewoners. Monica is lerares aan de lagere
school en zij blijkt de docente van buurjongen (tot voor kort) Samuele te zijn. Ze doceert onder andere Italiaans, geschiedenis, aardrijkskunde en muziek en cultuur. Wat Stefano, haar man, voor werk doet is me niet helemaal duidelijk geworden maar volgens mij iets in olijven of iets dergelijks, als ik me niet
vergis. Hij houdt zich in ieder geval ook bezig met het uitwisselingsprogramma met Ellhofen, de Duitse zusterstad van Peccioli. Volgens mij heb ik hem in eerdere jaren ook wel vaker in de Circolo gezien, dus ik denk dat hij daar ook iets doet.
We hebben een gezellige avond, krijgen diverse tips voor
restaurants in de buurt en laten ons de eenvoudige maar lekkere gerechten op de
plastic bordjes prima smaken. Wanneer we vertellen dat we de volgende ochtend
een vriendin moeten ophalen omdat ze na een inhaal actie op een stuk weg waar
dat eigenlijk niet mag voor een maand haar rijbewijs is kwijtgeraakt heeft
iedereen wel een verhaal. De man van Monica is op dezelfde wijze een maand zijn
rijbewijs kwijtgeraakt en Marco moest zijn “patente” zelfs een keer een half
jaar inleveren nadat hij een aanrijding had veroorzaakt. De carabinieri kan dus
behoorlijk streng zijn hier in Italië.
We spreken er ook nog over dat het wellicht een goed idee
zou zijn als er een heel klein restaurantje in de Circolo zou komen, wellicht
niet elke avond, maar bijvoorbeeld een paar tafeltjes in het weekend met een
simpele maaltijd. Niets fancy, gewoon een vast menu. Monica vertelt dat haar
vriendin in Lajatico een alimentari combineert met een restaurantje, daar
hebben we volgens mij in het voorjaar na onze wandeling geluncht. “Zou iets voor jou zijn, Marco, simpele
maaltijden combineren met de Alimentari, die bezems en andere huishoudelijke
hulpmiddelen die al jaren niet verkocht worden uit die achter ruimte en dan een
paar tafeltjes erin”. Ik krijg nog niet de indruk dat Marco erg warm loopt
voor het idee.
Aan het eind van de avond komen ze ons vragen of wij
toevallig het bonnetje met nummer 96 hebben, er is namelijk niemand die het
winnende bonnetje voor de tombola heeft. Als ik de bonnetjes uit het hoesje van
mijn telefoon opduikel blijk ik inderdaad nummer 96 te hebben. We hebben een
tasje met levensmiddelen gewonnen. Eigenlijk had ik liever gehad dat één van de
oude dames de gelukkige zou zijn, maar we vinden het ook moeilijk om de inhoud
uit te delen want we weten niet goed wat de ongeschreven regels zijn en we
willen niemand tegen de borst stoten. We nemen het pakket dus toch maar mee
naar het appartement, wat we niet gebruiken kunnen we bij vertrek altijd nog
aan Franca doneren.
Al met al is het een hele genoeglijke avond en een leuke
manier om wat meer te integreren in het dorp.
Waar waren de mannen? Veel dames alleen in het dorp?
BeantwoordenVerwijderenHelaas blijven vooral de dames uiteindelijk over in het dorp Karin, er zijn heel veel alleenstaande dames in het dorp.
Verwijderen