Wandeling en lunch bij I laghi Braccini

Na een paar dagen uitrusten van de reis, en de klussen in tuin en huis (we moesten zoek naar een loodgieter vanwege een verkalkte watertoevoer naar de stortbak van het toilet), wordt het wel weer eens tijd voor wat activiteiten. Ik zoek een wandeling in de buurt uit, bij een paar kunstmatige meertjes in een buitenwijk van Pontedera: I laghi Braccini. 

Daar aangekomen blijft dat de wandeling in de app, Wikiloc, het niet doet indien je niet over de premium versie beschikt. Normaal exporteer ik de tocht altijd naar een gpx bestand maar dat wil de app ook niet. Ik kan wel een gratis proefperiode van 2 weken nemen, maar dan is mijn creditcard nodig en de app heeft alleen nog de gegevens van mijn verlopen kaart en mijn portemonnee met creditcard ligt in het appartement.

We besluiten daarom maar om zelf een route samen te stellen aan de hand van een bord met routes van de CAI Pontedera. ik maak een foto van het bord en we combineren stukken van diverse routes tot een mooie wandeling. Uiteindelijk blijkt thuis, wanneer we de track van de route die we gelopen hebben vergelijken met de kaart van de geplande route, dat we hetzelfde rondje hebben gelopen.

Het is een zeer afwisselende route, langs de meren, over veldwegen, door bossen en tussen enorme velden met zonnebloemen door, tot we weer bij het grootste meer uitkomen.

Aan die zonnebloemen zit overigens nog een verhaal vast. Vorig jaar waren we ongeveer in dezelfde periode in Toscane. Na enige tijd dacht ik: "er is iets anders, ah, ja, geen zonnebloem te zien!"  Wat blijkt, eens in de 3 a 4 jaar worden in het kader van de crop rotation geen zonnebloemen gepland. Je zou zeggen, dat doen de boeren dan om beurten want dan verdienen ze meer, maar afgelopen jaar was er in ieder geval in de hele provincie pisa geen zonnebloem te vinden. Waarschijnlijk dus een van overheidswege opgelegde maatregel.

Dit jaar daarentegen zijn de zonnebloemen in enorme aantallen aanwezig en zijn hele stukken van de provincie geel gekleurd. Ik wordt er altijd zo vrolijk van 🌻.

Tijdens onze wandeling lopen we aan het eind over fijne "strade bianche" tussen enorme velden met zonnebloemen door.

Zonnebloemen, de naam zegt het eigenlijk al, zijn enorme zonaanbidders, ze draaien hun bloem daarom constant richting de zon. Hierdoor kan het voorkomen dat je 's ochtends langs een veld komt en alle bloemen zich van je af lijken te wenden terwijl ze je 's middags bijna glimlachend aankijken.

Hoewel de wisteria (blauwe regen) en de irissen in het voorjaar in Florence ook prachtig zijn, zijn zonnebloemen en cipressen, naast pijnbomen en parassoldennen, wat vegetatie betreft voor mij toch wel het symbool van Toscane. Zeker als ze, zoals hieronder, naast elkaar voorkomen.

De wandeling eindigt bij ristorante Amalia, een mooie plek aan het grootste meer. Ze hebben,hebben er een mooie lunchkaart. Het zit er dan ook vol met zakenlui die hier een "werklunch" hebben: de mannen naast ons hebben als aperitief elk 2 glazen Spritz en dan nog een stevig glas wijn bij het eten. Goed zaken doen zo 😉.

Wij bestellen mooie timbaaltjes van vis en groenten en een lekker dessert na. Met een fles prosecco, per slot van rekening zijn we op vakantie.

Met prachtig uitzicht op het meer en in de wetenschap dat we er net ruim 500 kcal afgelopen hebben genieten we van de lunch. Het leven is een feest.

Paul doet trouwens nog even zijn eigen versie van een werklunch... en nu inleveren die telefoon. CinCin.

Waar is Rocky, Rocky non c'é piú

Nadat we gisteren flink met de trimmer en de elektrische heggenschaar in de weer zijn geweest hebben we uiteindelijk ons tuintje weer teruggevonden. Bijna moest ik Paul nog ontzetten toen hij min of meer werd belaagd door onze nieuwe, nogal assertieve, beneden buurvrouw. Paul was zoals gebruikelijk de rommel van de heg die in het tuintje van Matteo was gevallen aan het opruimen toen de beneden buurvrouw een "vreemde" man in haar tuin ontdekte. Wat dat heerschap daar aan het doen was?

Aiuto! Paul roept snel mijn hulp in om in redelijk vlot Italiaans uit te leggen dat we de beste bedoelingen hebben, de bewoners van de woning boven haar zijn en alleen weer orde in de chaos proberen aan te brengen en onze rotzooi op te ruimen. Dat Paul haar tussendoor ook in gebroken Italiaans probeert uit te leggen dat het niet zo fijn is dat je je hond in zo'n klein tuintje haar behoefte laat doen omdat dat gaat stinken draagt ondertussen helaas niet bij aan een direct heel warme band met de nieuwe buurvrouw.

Afijn, na wat communicatieve ingrepen mijnerzijds verloopt de kennismaking verder goed en komen we te weten dat de hond, een Mechelse herder oftewel een Lupo Belga zoals ze dat hier noemen, Athena heet en dat er ook nog een kat moet zijn die naar de naam Zeno luistert. Of, meer waarschijnlijk, niet luistert aangezien katten meestal gewoon doen waar ze zelf zin in hebben. De buurvrouw heeft duidelijk een voorliefde voor Griekse goden en filosofen.

Terwijl we voorzichtig toenadering zoeken verschijnt er een klein ree dat heel kalm van het gras en de artisjokken planten in de tuin van buurman Francesco begin te knabbelen. Jonge dieren hebben altijd een positieve invloed dus uiteindelijk kijken we gedrieën amicaal naar het ree.

Blijkbaar heeft het (huis) dieren bestand in en rond het complex zich tijdens de COVID periode flink uitgebreid. Getuige ook het langdurige blafconcert dat ons afgelopen nacht langdurig uit de slaap hield.

Maar waar is Rocky?

Vaste lezers van de blog herinneren zich vast onze "vakantie kat" nog wel. Verscheen altijd steevast binnen een paar uur nadat we waren gearriveerd en de tuin hadden ontdaan van woeste begroeiing. In ieder geval altijd op tijd voor het avondeten. 😹

Nu zijn we echter al bijna 24 uur hier en is hij nog niet langs geweest. Kan komen omdat we gisteravond moe van het opknappen van de tuin, het onkruid kwam tot aan mijn oksels en we konden het pad niet meer vinden, naar onze favoriete pizzeria zijn gegaan maar normaal gesproken stond hij meestal 's ochtends ook luid om een bak brokken te miauwen voor de deur. Zou zijn Olandesi alarmering systeem niet meer werken? Ik vraag het Franca. Die heeft een treurige mededeling: Rocky non c'é piú, oftewel Rocky is er niet meer; dood waarschijnlijk. In oktober moest Franca voor een operatie aan haar knie naar het ziekenhuis en toen ze terug kwam verbleef ze een tijdje bij haar zoon in huis. 

Nadat ze weer in haar eigen apartement terug was heeft ze Rocky niet meer gezien: van de aardbodem verdwenen. Daar zitten we nu met een halve zak kattenvoer. Daar heb je natuurlijk voor zo'n hertje niks aan. Het ree lijkt overigens een vaste gast want we hebben haar ondertussen al meerdere keren gezien. Als ze ons ziet kijkt ze ons rustig en een beetje nieuwsgierig aan en graast dan rustig weer verder.

Benieuwd wat we nog meer doen gedurende ons verblijf in Toscane? Af en toe, op rustige momenten als we niet op pad zijn, werk ik de blog bij. Onderweg plaats ik regelmatig foto's en korte teksten op Polarsteps, zie https://www.polarsteps.com/Desifeetje/4090574-montecchio-here-we-come?s=404d49ca-e45a-490c-873c-c4234b08492c