Waar is Rocky, Rocky non c'é piú

Nadat we gisteren flink met de trimmer en de elektrische heggenschaar in de weer zijn geweest hebben we uiteindelijk ons tuintje weer teruggevonden. Bijna moest ik Paul nog ontzetten toen hij min of meer werd belaagd door onze nieuwe, nogal assertieve, beneden buurvrouw. Paul was zoals gebruikelijk de rommel van de heg die in het tuintje van Matteo was gevallen aan het opruimen toen de beneden buurvrouw een "vreemde" man in haar tuin ontdekte. Wat dat heerschap daar aan het doen was?

Aiuto! Paul roept snel mijn hulp in om in redelijk vlot Italiaans uit te leggen dat we de beste bedoelingen hebben, de bewoners van de woning boven haar zijn en alleen weer orde in de chaos proberen aan te brengen en onze rotzooi op te ruimen. Dat Paul haar tussendoor ook in gebroken Italiaans probeert uit te leggen dat het niet zo fijn is dat je je hond in zo'n klein tuintje haar behoefte laat doen omdat dat gaat stinken draagt ondertussen helaas niet bij aan een direct heel warme band met de nieuwe buurvrouw.

Afijn, na wat communicatieve ingrepen mijnerzijds verloopt de kennismaking verder goed en komen we te weten dat de hond, een Mechelse herder oftewel een Lupo Belga zoals ze dat hier noemen, Athena heet en dat er ook nog een kat moet zijn die naar de naam Zeno luistert. Of, meer waarschijnlijk, niet luistert aangezien katten meestal gewoon doen waar ze zelf zin in hebben. De buurvrouw heeft duidelijk een voorliefde voor Griekse goden en filosofen.

Terwijl we voorzichtig toenadering zoeken verschijnt er een klein ree dat heel kalm van het gras en de artisjokken planten in de tuin van buurman Francesco begin te knabbelen. Jonge dieren hebben altijd een positieve invloed dus uiteindelijk kijken we gedrieën amicaal naar het ree.

Blijkbaar heeft het (huis) dieren bestand in en rond het complex zich tijdens de COVID periode flink uitgebreid. Getuige ook het langdurige blafconcert dat ons afgelopen nacht langdurig uit de slaap hield.

Maar waar is Rocky?

Vaste lezers van de blog herinneren zich vast onze "vakantie kat" nog wel. Verscheen altijd steevast binnen een paar uur nadat we waren gearriveerd en de tuin hadden ontdaan van woeste begroeiing. In ieder geval altijd op tijd voor het avondeten. 😹

Nu zijn we echter al bijna 24 uur hier en is hij nog niet langs geweest. Kan komen omdat we gisteravond moe van het opknappen van de tuin, het onkruid kwam tot aan mijn oksels en we konden het pad niet meer vinden, naar onze favoriete pizzeria zijn gegaan maar normaal gesproken stond hij meestal 's ochtends ook luid om een bak brokken te miauwen voor de deur. Zou zijn Olandesi alarmering systeem niet meer werken? Ik vraag het Franca. Die heeft een treurige mededeling: Rocky non c'é piú, oftewel Rocky is er niet meer; dood waarschijnlijk. In oktober moest Franca voor een operatie aan haar knie naar het ziekenhuis en toen ze terug kwam verbleef ze een tijdje bij haar zoon in huis. 

Nadat ze weer in haar eigen apartement terug was heeft ze Rocky niet meer gezien: van de aardbodem verdwenen. Daar zitten we nu met een halve zak kattenvoer. Daar heb je natuurlijk voor zo'n hertje niks aan. Het ree lijkt overigens een vaste gast want we hebben haar ondertussen al meerdere keren gezien. Als ze ons ziet kijkt ze ons rustig en een beetje nieuwsgierig aan en graast dan rustig weer verder.

Benieuwd wat we nog meer doen gedurende ons verblijf in Toscane? Af en toe, op rustige momenten als we niet op pad zijn, werk ik de blog bij. Onderweg plaats ik regelmatig foto's en korte teksten op Polarsteps, zie https://www.polarsteps.com/Desifeetje/4090574-montecchio-here-we-come?s=404d49ca-e45a-490c-873c-c4234b08492c 

Een ontmoeting met Bambi om 5 uur in de ochtend

Vandaag gaan we dan toch echt onze wandeling door de heuvels rond Casciana Terme maken. We besluiten niet te wachten op de Donati’s, die vinden zelf hun weg naar het zwembad wel. Door allerlei omstandigheden zijn we niet heel erg vroeg hoewel ik vanmorgen al om 5 uur fris en fruitig naast mijn bed stond. Ik moet nog even flink wennen aan het ochtendconcert van alle vogels en andere dieren hier in de buurt en was dus heel vroeg wakker.

Daardoor zat ik om kwart over 5 al met een kop thee op ons terrasje te genieten van het ontwakende Toscaanse landschap. Net te laat voor het echte ochtendgloren want het was ondanks het vroege uur toch al redelijk licht, maar wel met een hele mooie warme gloed over het landschap.

Terwijl ik rustig van mijn thee zit te slurpen en naar het silhouet van Montecchio in het ochtendlicht zit te kijken zie ik ineens links vanuit mijn ooghoek beweging. Langzaam kijk ik op zij en ik zie een ree op zijn, of waarschijnlijker haar, gemak op de helling naast ons door het gras struinen en hier en daar wat van het gras knabbelen. Het ree loopt dus eigenlijk gewoon in de achtertuin van achterbuurman Francesco, hoe gaaf is dat. Die oude knorrepot heeft ons nooit verteld dat hij reeën in zijn achtertuin heeft, zou hij het zelf eigenlijk wel weten? Die beesten komen natuurlijk alleen voor dag en dauw.

Ik blijf heel stilletjes zitten kijken met mijn beker thee en een fleece dekentje omgeslagen want het is gedurende de nacht gelukkig behoorlijk fris. Het beestje heeft geen enkele haast en struint op haar gemak door het bedauwde groene gras terwijl ze ondertussen rustig voort knabbelt. Uiteindelijk verdwijnt ze achter een boom, maar 20 minuten later zie ik haar weer bovenlangs de helling lopen en in de olijfboomgaard verdwijnen.

Om half 7 besluit ik toch nog maar even terug te keren naar bed en mijn ondertussen koud geworden voeten aan Paul te warmen. Om 8 uur wordt ik vervolgens wakker van de kerkklok, met een gevoel alsof ik de hele nacht niet heb geslapen. De kerkklok sloeg vroeger overigens de hele nacht door, elk half uur, maar blijkbaar hebben de dorpsbewoners geklaagd want sinds de laatste jaren houdt de klok er om 10 uur ’s avonds mee op en begint hij pas weer om 8 uur ’s ochtends. 

Afijn, we gaan dus wandelen dus we pakken de Toyota Aygo en vertrekken richting Casciana Terme. Onderweg komen we langs La Cinta di Guido, onze Cinta Senese fokker, de mooie en vooral ook lekkere zwarte varkens met een witte streep. Moeten we ook maar weer eens langs gaan voor een heerlijke salami en eens kijken wat hij allemaal met het bedrijf heeft gedaan want er staat ook iets dat hij nu een Frantoio (een olijfperserij) heeft.

In Casciana Terme gaan we eerst een kopje koffie drinken met iets lekkers, in dit geval een taartje met pinoli (pijnboompitten) voor Paul en een Baba al Rhum, een sponscake met rum, voor mij. Daarna hebben we wel weer een wandeling van bijna 10km nodig om de calorieën eraf te lopen.

Eerst via de een asfaltweg en daarna via strade bianche en brede veldwegen lopen we door de heuvels rond Casciana Terme, waarbij we soms ook uitzicht hebben op Chianni en Terriciola. De route loopt vrij makkelijk omdat het brede veldwegen zijn. Langs de weg groeien prachtige veldbloemen en wilde orchideetjes en dergelijke. Ook komen we langs diverse olijfboomgaarden en wijnvelden. Aan de bordjes herkennen we een aantal van onze favoriete wijnen van de Badia di Morrona, die hier blijkbaar ook hun jachtgebieden hebben. Voor vergunninghouders only, natuurlijk want je kunt niet iedereen op je herten en wilde zwijnen laten schieten.

Naast mooie vergezichten zien we ook een aantal aardige voorbeelden van de wijze waarop men in Toscane bezig is met renewable energy want op een gegeven moment hebben we uitzicht op zowel een enorm aantal zonnepanelen als op een verzameling windmolens. Weliswaar een beetje horizon vervuiling maar natuurlijk wel goed dat hier in wordt geïnvesteerd.

Als we ongeveer op twee derde van onze wandeling zijn komen we langs een aantal vakantiewoningen van de Badia. Tot onze verbazing herkennen we hiertussen de woning waar we in onder gebracht werden toen we ons appartement gingen kopen en we de eerste nacht, we hadden gelukkig de overdracht nog niet gehad en dus nog niet het hele bedrag betaald, lekkage kregen omdat er een buis in de vloer van de badkamer was gesprongen. Toen hadden we al niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk nattigheid moeten voelen over de kwaliteit die F&F Immobiliare levert.

Op een gegeven moment kunnen we het vervolg van ons pad niet vinden hoewel de Garmin duidelijk aangeeft dat we een pad moeten hebben dat met een scherpe bocht van de landweg waarop we lopen moet afbuigen. Verderop zien we wel een landweg met cipressen dus proberen we langs het zonnepark er naartoe te lopen. Echter, dat lukt niet en als we teruglopen zien we een heel vaag en smal paadje, eigenlijk meer wat plat gras dat ons in 50 meter op en verborgen en flink overgroeide landweg brengt. Vanaf daar gaat de route nog flink stijgen en dalen en komt uiteindelijk vlag onder Casciana Alta langs om vervolgens via allerlei smallere paden af te gaan dalen naar Casciana Terme waar we uiteindelijk onze route verlaten om terug te keren naar de parkeerplaats waar we de auto hebben achtergelaten. Voor we daar komen drinken we nog een café op het ondertussen vrijwel volledig verlaten centrale plein. Voor een Thermen plaatsje blijft het een behoorlijk suf en slaperig dorp. Zonde, want het zou best een leuk plaatsje kunnen zijn, maar zelfs het buitenbassin van de Terme waar het plaatsje om bekend staat is volledig leeg en dan bedoel ik niet dat er geen badgasten zijn, maar dat er gewoon geen water meer in zit. Ik vraag me af hoe ze zo in hemelsnaam die 5 hotels die het dorp rijk is gaan vol krijgen.

Als we terug komen in Montecchio is de robot druk bezig om het zwembad gebruiksklaar te maken, dus we hebben goede hoop dat we morgen eindelijk kunnen poedelen.

Grotere en kleinere uitdagingen en wat achterstallig onderhoud

Na een slechte nachtrust door de reis en zwembad stress en het feit dat we weer even moeten wennen aan de honden, katten en uilen die ’s nachts te keer gaan en de vogels die hier in groten getale om half 5 uit de veren zijn sta ik om half 9 naast mijn bed. Volgens mij heeft één van de buren in het dorp een haan en een paar kippen aangeschaft want ik hoor nu ook elke keer getok en het kraaien van een haan die zijn harem bij elkaar probeert te houden.

Ik werp een wat sjacherijnige blik op het afgesloten en bruine zwembad en vuur ondertussen wat appjes en sms-jes af richting Fabrizio, hoofd van de Donati clan, waarom het zwembad nog niet in gebruiksklare staat is. Als ik bel wordt er niet opgenomen. 

Helaas is het zwembad nog afgedekt en drijft er het een en ander in wat we liever niet nader bekijken

 

Ondertussen komt Paul melden dat er een probleem met het toilet is, het spoelmechanisme werkt niet meer en er wil het een en ander niet meer doorspoelen. Fijn, dat kan er ook nog wel bij, er is hier altijd wel iets als we net aangekomen zijn wat het niet doet. Is het niet de geiser die staat te knipperen omdat het waterniveau in het systeem te laag is dan doet de douche het wel niet omdat er door kalkaanslag geen waterdruk is of door een teveel aan kalk in het water lekt de kraan in de keuken als een gek.

Vandaag is het dus het toilet. Paul staat er een beetje hulpeloos bij te kijken, want de spoelknoppen zitten op de muur en er is dus geen zichtbaar water reservoir. Ik sloop de plastic wandplaat voorzichtig van de muur want het is wel duidelijk dat het probleem daar zit. Er borrelt wat en verder hoor ik druppelsgewijs wat water lopen, het is duidelijk dat het spoelmechanisme ergens is blijven hangen.

Nadat ik de afdekplaat eraf heb gehaald trek ik voorzichtig de plastic stangen die voor de spoeling moeten zorgen weer in de juiste positie en ik hoor langzaam wat meer water in het bekken lopen. Afijn, muurplaat er nog maar even aflaten en eerst maar eens richting Peccioli voor ontbijt want er is natuurlijk niets in huis en Marco, onze alimentari, is op zondag dicht. Non Solo Pane, maar dus niet op zondag.

In Peccioli worden we letterlijk met open armen ontvangen door Nonna Ferretti, de oude mater familias van de Pasticceria annex restaurant Ferretti. Of het goed gaat met mijn gezondheid en hoe lang we dit keer blijven. Met een cappuccino en een dolce genieten we even buiten aan een tafeltje van het ontbijt. 

Ondertussen is er een sms-je gearriveerd van Fabrizio, de man die altijd alles gaat doen tot je uit zijn kantoor vertrokken bent en dan prompt weer spontaan is vergeten wat hij zou gaan doen. Hij heeft blijkbaar de afgelopen 10 dagen in het ziekenhuis gelegen en wordt vandaag ontslagen. Daarom is er wat achterstand ontstaan in het zwembad onderhoud. In ieder geval in ons zwembad onderhoud want ik zou toch zweren dat ik deze week een prachtig onderhouden zwembad op de Facebook pagina van Donati Piscine zag staan met een tekst erbij van hoe ze hadden genoten van het gezellige samenzijn bij dit zo mooi door Donati Piscine aangelegde en onderhouden zwembad. Het kan dus blijkbaar wel.

Afijn, dinsdag of woensdag wordt het probleem opgelost.

Omdat we toch al in Peccioli zijn gaan we direct maar water tappen en dan naar de COOP om boodschappen voor de komende dagen in te slaan. Het is heel druk, want zowel toeristen als Italianen willen blijkbaar allemaal op zondagochtend boodschappen doen. Voor de gastronomia is een lange wachttijd maar bij de slager staat gelukkig niemand, dus terwijl ik aan het wachten ben voor worst, brood en antipasti laat ik de slager ondertussen twee mooie scaloppine (kalfsschnitzels) afsnijden van een prachtig stuk vitellone, zeg maar tussen een kalf en een koe in. Daar gaan we vanavond een lekkere maaltijd van maken met gnocchi erbij en een lekkere salade van venkel, rucola en sinaasappel.

Terug bij ons appartement moeten we er toch eindelijk aan geloven: het gras in de tuin staat tot aan je liezen en gisteravond konden we ons slechts met veel moeite een weg banen door het hoge onkruid naar de voordeur. Gelukkig hebben we vorig jaar een professionele trimmer gekocht dus ik zet het apparaat in elkaar en ga aan de slag. Paul begint aan de heg, want op de een of andere manier ziet hij met de trimmer steeds weer kans om de nylondraad aan stukjes te hakken waarna de spoel weer vervangen moet worden.

Voor ik begin trek ik nog wel even de wilde muntplanten die overal tussen het onkruid groeien er tussenuit. Zo heb elk nadeel toch nog zijn voordeel en kunnen we, als de planten een beetje fris willen blijven in de koelkast, nog minimaal een week genieten van verse muntthee van onkruid uit eigen tuin.

Al snel blijkt dat de lange slierten onkruid in de trimmer draaien dus bewerk ik de tuin eerst even voor met de heggenschaar en daarna gaat het gele gevaarte een paar keer over onze paar vierkante meter tuin. Langzamerhand komen de bloempot en de rozemarijnstruik weer tevoorschijn en ook de parasolvoet blijkt zich nog ergens tussen het onkruid te bevinden. 

Na een paar uurtjes trimmen, heg knippen, harken en opruimen hebben we weer een toonbaar tuintje en een overvolle container. Gelukkig voor de overige bewoners in het dorp wordt de container op maandagochtend altijd geleegd, want er kan niet heel veel meer bij. 

We slepen de loodzware mozaïek tafel met bijpassende stoeltjes naar buiten (zit voor geen meter, maar ziet er wel heel rustiek uit) en zetten ook de comfortabelere relaxstoelen naar buiten. Laatste missie: op een stoel klimmen en de parasol van de 2,20 meter hoge kast in de slaapkamer halen. Heel voorzichtig mee manoeuvreren want het is een zeer onhandelbaar ding waar de voorruit van onze eigen Fiat 500 over mee kan praten. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

Zo, na gedane arbeid is het heerlijk om met een biertje en een bordje antipasti in de tuin te zitten hoewel we nu het liefste natuurlijk een duik in het koele water van het zwembad hadden genomen.

Ik ben klaar voor vandaag en ga proberen om weer een eind vooruit te komen in mijn boek, maar Paul gaat nog even 35x3 tentamenvragen nakijken.

’s Avonds genieten we van een simpele maar lekkere maaltijd bestaande uit kalfsschnitzels in citroensap, gnocchi met een beetje tomatensaus met knoflook, een beetje peperoncino en kruiden en kerstomaatjes en een frisse salade. Helaas zijn we de rucola vergeten dus wordt het gewoon een gemengde salade uit een zak met een pittige vinaigrette.

Kalfsschnitzels in citroensap

Mooie dunne kalfslapjes (Vitellone) kwartiertje an te voren uit de koelkast halen zodat ze op temperatuur kunnen komen (anders worden ze taai bij het bakken). Bestrooien met (versgemalen, zwarte) peper. Kort bakken in een koekenpan met een beetje olijfolie (1 a 2 minuten). Sap van een halve goede citroen, liefst uit Sorrento of zo, er in de pan overheen uitknijpen en een halve minuut met de schnitzels meebakken. Vlees uit de pan en het citroensap op hoog vuur nog een half minuutje laten bakken. Over het vlees scheppen.

Gnocchi in knoflook-tomatensaus met kleine pittige tomaatjes en een pittig kruidenmengsel

·        Half pakje gezeefde tomaten (of in dit geval omdat we dat niet hadden een half blik gepelde tomaten waarbij je het sap van de tomaten in zijn geheel gebruikt).

·        Twee of drie tenen knoflook, fijn hakken

·        Stuk of tien kleine pruimtomaatjes of eventueel kerstomaatjes (halveren)

·        Wat aglio, olio en peperoncino kruiden of een Italiaans kruidenmengsel en wat vers gemalen gedroogde chili pepertjes

Water aan de kook brengen voor de gnocchi.

Knoflook pellen en fijn hakken. Even aanfruiten in ruime hoeveelheid olijfolie, niet te hoog bakken zodat de smaak goed los komt. Gezeefde tomaten of half blik gepelde tomaten plus het sap erbij en even laten pruttelen. Kruidenmengsel toevoegen naar smaak, let op, de chili pepertjes kunnen snel te pittig zijn als je te veel toevoegt. De gehalveerde kleine tomaatjes toevoegen en ca 5 minuten stoven. Ondertussen de gnocchi ca 1 minuut koken tot de eerste net gaan drijven, direct afgieten in de pan bij de tomatensaus doen en nog ongeveer een minuut mee laten stoven.

Let op: je hebt maar een beetje saus nodig want de gnocchi moeten niet drijven in de saus.

Frisse salade erbij geven en lekker met een glas rode wijn, bijvoorbeeld Quotidiano.

Een langzame start

We vertrekken vanaf Rotterdam The Hague (wat is er mis met Den Haag) Airport omdat de ervaringen vorig jaar heel goed waren. Snel door de veiligheidscontrole en dan lekker een wijntje in de Panorama bar. Denken we.

Helaas gaat het niet zo voorspoedig als vorig jaar.

Voor vertrek vertrouw ik mijn container van Rotterzwam aan buurvrouw Angèle. Zal je altijd zien, weken lang maak je elke paar dagen een mooi licht vochtig mengsel van het koffiedik uit de espressomachine om het “broed” te voeren tot eindelijk de bak helemaal vol is. Daarna wachten en wachten op de eerste oesterzwammen en dan komen ze anderhalve dag voor vertrek ineens door.

Afijn, de buurvrouw gaat ze oogsten en er een lekker maal van maken, laten we hopen dat de tweede oogst net gereed is als we terug komen.

We hebben net het hele huis gesprayd met vliegende insectenspray vanwege de vliegjes en voor we de deur achter ons dichttrekken, spray ik nog even flink met de bus door de berging. Adem in, bus insectenspray in het hoekje bij de deur en snel de deur achter ons dicht trekken want het is een behoorlijk giftig goedje. Deur op slot, vakantie…!!!

Ping, een melding dat er een sms-je is aangekomen op Paul zijn telefoon. Bericht van Transavia: onze vlucht is 2 uur vertraagd. Lekker is dat zeg, 5 minuten eerder en we hadden nog gewoon 2 uur extra met een glas wijn op ons terras kunnen zitten, maar nu kunnen we ons huis niet meer in vanwege de insectenspray die we net rond gespoten hebben.  Afijn, dan maar richting luchthaven en daar voor vertrek een warme maaltijd eten en een glaasje wijn erbij.

Het is wel iets drukker dan vorig jaar maar met 10 minuutjes zijn we door de veiligheidscontrole. Het lijkt erop of ze aan het verbouwen zijn, want we moeten door een provisorische gang en komen ergens in een soort hangar-achtige ruimte waar enkele voedsel counters zijn opgesteld. Kleffe stukken broodpizza, koffie en broodjes. We zoeken naar de trap waar we vorige keer naar het restaurant op de bovenverdieping konden maar het blijkt dat ze inderdaad aan het verbouwen zijn en het restaurant is alleen maar bereikbaar wanneer je nog niet door de veiligheidscontrole heen bent. Goed geregeld, maar niet heus. We hebben nu dus ruim drie uur zoet te brengen in een ruimte die binnen een kwartier overvol is (we hebben geluk dat we nog een tafeltje met 2 redelijk comfortabele stoelen hebben kunnen vinden) en waar niet veel te doen is. 

Niet helemaal de gezellige before departure drink die we ons hadden voorgesteld. De wijn ziet er wat verdacht uit, in kleine plastic flesjes. Vast een Chateau Migraine. Vitaminewater en koffie dan maar.

Paul is nooit voor 1 gat te vangen. Hij heeft nog een rugzak vol tentamens die mee gaan naar Toscane dus hij maakt van de nood een deugd en begint maar vast de tentamens na te kijken. Aangename verrassing voor de studenten, die weten straks niet wat ze meemaken als ze de uitslag al binnen enkele dagen hebben.

Om kwart over 8 vertrekken we dan eindelijk richting ons Bella Italalia. Ik strek mijn benen maar eens lekker uit want we zitten bij de nooduitgang en verdiep me in mijn boek, de laatste van de Carcassonne trilogie, dik 900 pagina’s leesvoer.

Bij aankomst is het al donker (het is hier in Toscane ruim een uur eerder donker dan in Nederland) zodat we de huurauto in het donker moeten controleren. Dat is altijd lastig, maar gelukkig staan er al krassen rondom op de auto aangetekend dus er zijn weinig plekken waar nog geen aantekening is. Dat wordt dan straks lastig voor de verhuur maatschappij om nieuwe deukjes nog te identificeren. Helaas blijkt de gereserveerde Panda een Toyota Aygo geworden te zijn. De man van het verhuurbedrijf probeert ons nog met de smoes dat de Aygo moeite gaat hebben met de bergen in de Garfagnana een Audi A3 aan te praten voor een toeslag die bijna 2 keer zo hoog is als het bedrag dat we voor 3 weken huur voor een Panda betalen.

De weg naar Montecchio kunnen we onderhand wel dromen en gelukkig heeft deze huurauto verlichting die gewoon op de weg schijnt. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt.

Bij aankomst blijkt dat het zwembad nog niet is schoongemaakt en gewoon nog afgedekt is. Op het dekzeil heeft zich een soort 2^e verdieping zwembad gevormd waarin allerlei troep drijft en iets wat verdacht veel op een dode mol lijkt. We hadden er gezien de ervaringen uit het verleden al ernstig rekening mee gehouden dat het zwembad er niet mooi strak blauw bij zou liggen, maar het is toch een tegenvaller, na alle moeite die ik de afgelopen maanden heb gedaan om het condominio weer op orde te krijgen. Helaas Italianen en afspraken, dat gaat nu eenmaal slecht samen. Morgen eerst maar appen, sms-en en bellen. Nu eerst een wijntje en dan ons bed in. Salute e buona notte.