Compagnia di strada, we zijn geadopteerd

Eigenlijk was er voor vanmorgen regen voorspeld maar de lokale weersvoorspellers  hebben zich blijkbaar vergist want wanneer we, niet al te vroeg meer, opstaan zien we de zon en een mooie blauwe lucht met hier en daar een wolk.

Te laat om een flinke uitstap te maken maar een prima dag voor een mooie wandeling. Gelukkig heb ik daarop geanticipeerd en zo'n kleine 100 wandelingen in de Komoot app opgeslagen. Ik kies een niet te lange wandeling want we willen natuurlijk wel rond lunchtijd weer in de bewoonde wereld zijn, of in ieder geval in de buurt van een restaurant.

Een mooi rondje vanuit Montefoscoli naar de Tempio di Minerva Medicea en het Tabernakel "La Figuretta" lijkt ons wel wat. De tempel van Minerva hebben we weliswaar al wel eens gezien maar het Tabernakel nog niet en het routekaartje voorspelt een mooie gevarieerde wandeling door de heuvels met een niet te groot hoogteverschil. Prima geschikt om de eetlust op te wekken 😋. Nog even een cappuccino en brioche bij de Circolo, op een lege maag kan je natuurlijk niet lopen, en dan gaan we van start. 

Via een smal naar beneden lopend weggetje wandelen we direct het aantrekkelijke landschap om Montefoscoli in. Niet veel later bereiken we het tabernakel, een mooi voorbeeld van populaire religieuze architectuur op het platteland. Zowel het gebouw er omheen als het tabernakel zelf zijn driehoekig waarmee de drievuldigheid wordt gesymboliseerd. De eerste vermelding van La Figuretta dateert uit 1656. Het is een heel mooi werk met diverse terracotta figuren die aan de Della Robbia school doen denken.

Wanneer we het tabernakel zo'n halve kilometer gepasseerd zijn lopen we langs een boerderij, la fattoria di Rita. Een zeer vriendelijke hond komt ons tegemoet. Dit keer niet blaffend zoals we van de meeste honden op onze wandelingen gewend zijn maar enthousiast kwispelend. Knuffels zijn duidelijk welkom. Terwijl we naar de even verder gelegen tempel lopen blijft de hond ons volgen en gaat netjes op het pad zitten wachten. De tempel van Minerva Medicea is ook een architectonisch pareltje. Helaas is het gebouw nu gesloten maar gelukkig hebben we de vorige keer de binnenkant al kunnen bewonderen. Ik neem nog wel een foto van de buitenkant. Meer over de interessante geschiedenis van de Tempio di Minerva en hoe deze naar verluidt mogelijk Mary Shelley inspireerde tot haar boek over Frankenstein kan je lezen in een van mijn andere blogspot.

Daarna vervolgen we onze weg in de verwachting dat onze vriendelijke vriendin op vier poten na een kort stukje meegelopen te zijn wel weer naar huis zal terugkeren maar dat gebeurt echter niet. Ze (b)lijkt ons wel aardig te vinden en heeft duidelijk zin in een wandeling, soms duikt ze even de velden in maar steeds komt ze weer achter ons aan of rent kwispelend voor ons uit. Ruim een kilometer verder beginnen we ons toch een beetje ongerust te maken want ze maakt geen enkele aanstalten om terug naar huis te gaan. Een oudere man in een auto lijkt haar te herkennen maar wanneer ik probeer hem aan te spreken om te vragen of hij de hond wil meenemen is hij al weer doorgereden.

Een stukje verder besluiten we de penning aan de halsband te bekijken. Onze nieuwe vriendin heet Elsa, dat lezen we op de penning. Helaas is het telefoonnummer op de andere zijde minder leesbaar. Ik zoek het adres van de boerderij op en ik vind die ook op Facebook maar omdat we geen vrienden zijn kan ik geen bericht sturen of via messenger bellen en een telefoonnummer vind ik niet.

We proberen Elsa te verleiden om terug te keren door zelf een stuk terug te lopen en haar te roepen maar Elsa heeft duidelijk andere plannen. Ze blijft onverstoorbaar zitten en in de richting van onze route kijken. Uiteindelijk besluiten we dan maar verder te lopen want Elsa is iets te stevig om een ruime kilometer terug te dragen. Met hernieuwd enthousiasme volgt Elsa ons weer op de route. Bij de volgende casale proberen we aan te bellen maar helaas lijkt die verlaten, waarschijnlijk een vakantiehuis.

Wanneer we enkele kilometers verder bij de provinciale weg komen zien we twee grote huizen. We durven niet met Elsa over de weg en besluiten daarom alsnog de hulp van de bewoners in te roepen. Een vriendelijke jonge dame, Sylvia genaamd, belt met Ariana and friends - het blijkt dat Rita kookworkshops voor hen verzorgt, en bereikt uiteindelijk zo de eigenaar die de hond zal komen ophalen. We besluiten maar even te wachten omdat we vrezen dat Elsa ons anders alsnog achterna komt. Wanneer er echter na een klein half uur nog niemand is, en het ernaar uit gaat zien dat indien we nog langer wachten onze lunch erbij in gaat schieten, vragen we aan Sylvia of ze Elsa kan vasthouden zodat wij onze weg kunnen vervolgen.

Zeker een halve kilometer verder, wanneer we al lang en breed het stuk over de weg hebben gelopen en weer een veldweg zijn ingeslagen, denken we dat onze opzet geslaagd is en Elsa later wel door de eigenaar opgehaald wordt bij Sylvia. Eind goed, al goed, hoewel...

Even later kijk ik om en wie zie ik daar aan komen rennen... jawel, Elsa, ontsnapt aan de aandacht van Sylvia en duidelijk haar neus volgend om ons op het spoor te komen. Enthousiast dat ze ons heeft ingehaald neemt ze even later doodgemoedereerd een modderbad, ze zal het wel warm gekregen hebben van het rennen. Uiteindelijk besluiten we Elsa dan maar gewoon mee te nemen tot het eind van onze wandeling en haar dan met de auto naar huis te brengen. 

Zodra we Montefoscoli inlopen wordt Elsa herkend en begroet door enkele dorpsbewoners die gezellig op een bankje zitten te keuvelen: dit is duidelijk niet de eerste keer dat Elsa zelfstandig op pad is. De dorpsbewoners geven aan dat Elsa haar weg naar huis normaal gesproken wel weet te vinden maar we besluiten haar toch maar thuis te brengen, we zijn nu al zover samen gekomen... Bij de auto aangekomen spreid ik het hondenlaken van Lilly, dat toch nog in de auto lag, op de grond uit en hup, daar springt Elsa in de auto, voor mijn voeten. Het laken blijkt ook wel nodig want Elsa was duidelijk nog niet helemaal opgedroogd van haar modderbad. 

Bij de boerderij/kookschool aangekomen worden we verwelkomd door Rita die ons uit dankbaarheid voor het terugbrengen van Elsa uitnodigt voor de lunch. Omdat het ondertussen te laat is om nog een restaurant te zoeken dat nog geopend is nemen we dat aanbod graag aan. Bovendien vinden we het een hele sympathieke geste en is het ook leuk om op deze manier kennis te maken en eens letterlijk in de keuken te kijken bij Italianen in onze regio. We maken kennis met haar man en dochter en met Paolo. Wij schuiven aan een genieten van de zelfgemaakte pizza's, die heel lekker zijn.

Naast Elsa blijkt de familie nog een hond te hebben, die is echter wat groter en ouder is, en  zijn of haar taak als waakhond iets serieuzer neemt, niet zo'n allemansvriend als Elsa. Tijdens de lunch horen we Elsa buiten een pijnlijke yelp geven waarop Rita ons vertelt dat Elsa regelmatig met het konijn wil spelen maar af en toe vergeet dat wanneer het konijn niet in de stemming is om te spelen ze soms in haar neus gebeten wordt. Wanneer we na de koffie afscheid nemen en naar de auto lopen zien we Elsa en het konijn op gepaste afstand van elkaar in het gras liggen en elkaar in de gaten houden. Er is duidelijk een soort wapenstilstand tot stand gekomen voor de siësta.

Arrivederci Elsa, dank voor het gezelschap tijdens de wandeling.

Processione delle paniere fioriete

18 april, Lunedi dell 'Angelo oftewel Pasquetta, wat we in Nederland 2e paasdag noemen. We zijn vandaag uitgenodigd door Monika en Aldo voor een picknick lunch bij het Parco Preistorico. De hele regio lijkt zich verzameld te hebben in en rond het park met de gigantische dinosauriërs. 

Wanneer we aankomen zit Aldo al op de uitkijk op een plastic stoel voor een overkapte ruimte waar een aantal picknick tafels staan. Eén daarvan heeft hij vanmorgen al om 9 uur geclaimd met plastic bakken en tassen. Picknicken in Italië is vooruit plannen en al vroeg een claim leggen op de beste plekjes. Dat hebben we zelf meerdere keren ondervonden wanneer we naar een mooie plek of sagra gingen om tot de conclusie te komen dat het halve dorp al minimaal ca 4 uur van te voren met jassen en tassen alle beschikbare plaatsen had gereserveerd. Dat het nu ook geen overbodige luxe was wordt al snel duidelijk wanneer alle beschikbare ruimte vol stroomt met Italiaanse families met picknick manden, kleden, tupperware dozen en pakken en flessen wijn.

Aldo vertelt dat hij door een auto ongeluk drie maanden niet heeft kunnen werken: een auto heeft hem aan de rechterkant aangereden waardoor hij door de vaart op de andere weghelft geduwd werd waar diverse auto’s hem nog net konden ontwijken maar uiteindelijk toch een auto hem geraakt heeft. Een behoorlijk heftig verhaal maar gelukkig is alles uiteindelijk goed gekomen.

Even later arriveert Monika samen met Samuel, zij hebben de zuppa di cavolo bij zich, alsmede een koude rijstschotel met zeevruchten. Ik heb vanmorgen nog de salsicce (worsten), die we twee dagen geleden van Carlo hadden gekregen, gebraden als bijdrage aan de maaltijd. Verder bevat onze picknick rugzak nog een bak met gegrilde paprika’s en aubergines en een fles rode wijn van de Badia di Morrona.

Na een gezellige lunch laten we Monika en Aldo achter in afwachting van vrienden en vertrekken we richting Santa Maria a Monte. Hier vindt elk jaar op 2e paasdag een seculiere processie plaats ter ere van de beata Diana Giuntini, de Processione delle paniere fioriete.  Tijdens deze processie lopen dames, begeleid door hun cavalier, met grote manden met bloemen op hun hoofd rond.

We zijn behoorlijk op tijd waardoor we gelukkig nog vrij eenvoudig een parkeerplaats kunnen vinden. Hoe laat de processie overigens begint is wat onduidelijk want de meest secure aanduiding die we kunnen vinden is “tardo pomeriggio”, ergens laat in de middag, hetgeen zo’n beetje alles tussen een uur of vijf 's middags en acht uur ’s avonds kan zijn. Duidelijk is dat we nog een paar uurtjes zoet moeten brengen, doorgaans is het flink wachten tot er daadwerkelijk iets gebeurt.

 

Om de tijd te doden sluiten we ons aan bij een theatrale rondleiding door Alessandro Bargagna die ons meeneemt op een verkenningstocht door het stadje en door de “sotterranei”, de onderaardse gangen. Onze gids is verkleed als een soort 18e eeuwse Conte en start met de opmerking dat wij wel heel vreemd doch kleurrijk zijn gekleed. Zelf is hij gehuld in een fraaie cape die met een mooie speld bij de hals is bevestigd. 

Gedurende de hele tour vertelt hij zijn verhalen alsof we ca 200 jaar in de tijd teruggekeerd zijn. Dit heeft als leuk effect dat je echt het idee hebt dat je door de historie van het stadje loopt. De gids is waarschijnlijk ook acteur want hij draagt de verhalen prachtig voor en heeft ook een prima volume waardoor hij goed te verstaan is. Hierdoor kan ook Paul een groot deel van de verhalen volgen. 

We komen onder andere langs het huis van Vincenzo Galilei, de vader van Galileo Galilei, die musicus was. Hij gebruikte het kleine inkomen dat hij met zijn muziek verdiende om zijn zoon naar de universiteit te sturen, een goede investering zo bleek achteraf, hoewel niet iedereen er zo over dacht. Met name de kerk was het niet met Galileo eens dat de aarde draait. "E pur si muove" (en toch draait ze). 

Helaas is de groep te groot om overal naar binnen te kunnen dus de resten van de oude muren in de bibliotheek, het Casa Carducci en de put in de apotheek houden we tegoed voor een volgende keer, evenals de beklimming van torre dell’orologio. Wel kunnen we een deel van de ondergrondse stad zien, er loopt namelijk een gangenstelsel onder de huizen en straten, dat was vroeger handig tijdens een beleg van de stad. Inwoners konden zo de stad uit en in wat de bevoorrading ten goede kwam en de vijand steeds voor verrassingen stelde omdat verdedigers plotseling overal konden opduiken.

Bij de kerk bekijken we het verschrompelde lichaam van de beata Diana en zien we de voorbereidingen voor de processie. Onze gids vertelt over de oorsprong van de processie: Diana Giuntini was een lief jong meisje uit het dorp, dochter van een rijke familie, die zeer begaan was met haar minder bedeelde medemens. Een paar keer per week trok zij met een mand met brood langs diverse kerken en kapellen om de armen in de plaats van voedsel te voorzien. Maar zoals dat zo vaak gaat gingen de aalmoezen aan de armen ten koste van de welvaart van anderen, in dit geval van haar familie. Haar vader volgde haar omdat hij vermoedde dat zij voedsel weggaf en hield haar op een gegeven moment staande en vroeg wat er in de mand (die Diana snel had afgedekt) zat. Toen ze het deksel van de mand haalde was iedereen, Diana incluis, verbaasd om weelderig bloeiende bloemen in de mand aan te treffen, waarop haar vader een beetje teleurgesteld vertrok. Bij het volgende uitdeelpunt aangekomen waren de bloemen vanzelfsprekend op miraculeuze wijze weer in brood veranderd en konden de armen gevoed worden.

Na de rondleiding kijken we nog even naar een jonge acteur die op zeer theatrale wijze canto’s uit Dante’s Divina Comedia voordraagt, iets wat je toch alleen in Italië meemaakt in de openbare ruimte. Daarna drinken we een aperitief en dan is ineens de processie daar. Een fleurig gezicht met al die dames met grote manden met bloemen op hun hoofd.