Een langzame start

We vertrekken vanaf Rotterdam The Hague (wat is er mis met Den Haag) Airport omdat de ervaringen vorig jaar heel goed waren. Snel door de veiligheidscontrole en dan lekker een wijntje in de Panorama bar. Denken we.

Helaas gaat het niet zo voorspoedig als vorig jaar.

Voor vertrek vertrouw ik mijn container van Rotterzwam aan buurvrouw Angèle. Zal je altijd zien, weken lang maak je elke paar dagen een mooi licht vochtig mengsel van het koffiedik uit de espressomachine om het “broed” te voeren tot eindelijk de bak helemaal vol is. Daarna wachten en wachten op de eerste oesterzwammen en dan komen ze anderhalve dag voor vertrek ineens door.

Afijn, de buurvrouw gaat ze oogsten en er een lekker maal van maken, laten we hopen dat de tweede oogst net gereed is als we terug komen.

We hebben net het hele huis gesprayd met vliegende insectenspray vanwege de vliegjes en voor we de deur achter ons dichttrekken, spray ik nog even flink met de bus door de berging. Adem in, bus insectenspray in het hoekje bij de deur en snel de deur achter ons dicht trekken want het is een behoorlijk giftig goedje. Deur op slot, vakantie…!!!

Ping, een melding dat er een sms-je is aangekomen op Paul zijn telefoon. Bericht van Transavia: onze vlucht is 2 uur vertraagd. Lekker is dat zeg, 5 minuten eerder en we hadden nog gewoon 2 uur extra met een glas wijn op ons terras kunnen zitten, maar nu kunnen we ons huis niet meer in vanwege de insectenspray die we net rond gespoten hebben.  Afijn, dan maar richting luchthaven en daar voor vertrek een warme maaltijd eten en een glaasje wijn erbij.

Het is wel iets drukker dan vorig jaar maar met 10 minuutjes zijn we door de veiligheidscontrole. Het lijkt erop of ze aan het verbouwen zijn, want we moeten door een provisorische gang en komen ergens in een soort hangar-achtige ruimte waar enkele voedsel counters zijn opgesteld. Kleffe stukken broodpizza, koffie en broodjes. We zoeken naar de trap waar we vorige keer naar het restaurant op de bovenverdieping konden maar het blijkt dat ze inderdaad aan het verbouwen zijn en het restaurant is alleen maar bereikbaar wanneer je nog niet door de veiligheidscontrole heen bent. Goed geregeld, maar niet heus. We hebben nu dus ruim drie uur zoet te brengen in een ruimte die binnen een kwartier overvol is (we hebben geluk dat we nog een tafeltje met 2 redelijk comfortabele stoelen hebben kunnen vinden) en waar niet veel te doen is. 

Niet helemaal de gezellige before departure drink die we ons hadden voorgesteld. De wijn ziet er wat verdacht uit, in kleine plastic flesjes. Vast een Chateau Migraine. Vitaminewater en koffie dan maar.

Paul is nooit voor 1 gat te vangen. Hij heeft nog een rugzak vol tentamens die mee gaan naar Toscane dus hij maakt van de nood een deugd en begint maar vast de tentamens na te kijken. Aangename verrassing voor de studenten, die weten straks niet wat ze meemaken als ze de uitslag al binnen enkele dagen hebben.

Om kwart over 8 vertrekken we dan eindelijk richting ons Bella Italalia. Ik strek mijn benen maar eens lekker uit want we zitten bij de nooduitgang en verdiep me in mijn boek, de laatste van de Carcassonne trilogie, dik 900 pagina’s leesvoer.

Bij aankomst is het al donker (het is hier in Toscane ruim een uur eerder donker dan in Nederland) zodat we de huurauto in het donker moeten controleren. Dat is altijd lastig, maar gelukkig staan er al krassen rondom op de auto aangetekend dus er zijn weinig plekken waar nog geen aantekening is. Dat wordt dan straks lastig voor de verhuur maatschappij om nieuwe deukjes nog te identificeren. Helaas blijkt de gereserveerde Panda een Toyota Aygo geworden te zijn. De man van het verhuurbedrijf probeert ons nog met de smoes dat de Aygo moeite gaat hebben met de bergen in de Garfagnana een Audi A3 aan te praten voor een toeslag die bijna 2 keer zo hoog is als het bedrag dat we voor 3 weken huur voor een Panda betalen.

De weg naar Montecchio kunnen we onderhand wel dromen en gelukkig heeft deze huurauto verlichting die gewoon op de weg schijnt. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt.

Bij aankomst blijkt dat het zwembad nog niet is schoongemaakt en gewoon nog afgedekt is. Op het dekzeil heeft zich een soort 2^e verdieping zwembad gevormd waarin allerlei troep drijft en iets wat verdacht veel op een dode mol lijkt. We hadden er gezien de ervaringen uit het verleden al ernstig rekening mee gehouden dat het zwembad er niet mooi strak blauw bij zou liggen, maar het is toch een tegenvaller, na alle moeite die ik de afgelopen maanden heb gedaan om het condominio weer op orde te krijgen. Helaas Italianen en afspraken, dat gaat nu eenmaal slecht samen. Morgen eerst maar appen, sms-en en bellen. Nu eerst een wijntje en dan ons bed in. Salute e buona notte.