Wandeling en lunch bij I laghi Braccini

Na een paar dagen uitrusten van de reis, en de klussen in tuin en huis (we moesten zoek naar een loodgieter vanwege een verkalkte watertoevoer naar de stortbak van het toilet), wordt het wel weer eens tijd voor wat activiteiten. Ik zoek een wandeling in de buurt uit, bij een paar kunstmatige meertjes in een buitenwijk van Pontedera: I laghi Braccini. 

Daar aangekomen blijft dat de wandeling in de app, Wikiloc, het niet doet indien je niet over de premium versie beschikt. Normaal exporteer ik de tocht altijd naar een gpx bestand maar dat wil de app ook niet. Ik kan wel een gratis proefperiode van 2 weken nemen, maar dan is mijn creditcard nodig en de app heeft alleen nog de gegevens van mijn verlopen kaart en mijn portemonnee met creditcard ligt in het appartement.

We besluiten daarom maar om zelf een route samen te stellen aan de hand van een bord met routes van de CAI Pontedera. ik maak een foto van het bord en we combineren stukken van diverse routes tot een mooie wandeling. Uiteindelijk blijkt thuis, wanneer we de track van de route die we gelopen hebben vergelijken met de kaart van de geplande route, dat we hetzelfde rondje hebben gelopen.

Het is een zeer afwisselende route, langs de meren, over veldwegen, door bossen en tussen enorme velden met zonnebloemen door, tot we weer bij het grootste meer uitkomen.

Aan die zonnebloemen zit overigens nog een verhaal vast. Vorig jaar waren we ongeveer in dezelfde periode in Toscane. Na enige tijd dacht ik: "er is iets anders, ah, ja, geen zonnebloem te zien!"  Wat blijkt, eens in de 3 a 4 jaar worden in het kader van de crop rotation geen zonnebloemen gepland. Je zou zeggen, dat doen de boeren dan om beurten want dan verdienen ze meer, maar afgelopen jaar was er in ieder geval in de hele provincie pisa geen zonnebloem te vinden. Waarschijnlijk dus een van overheidswege opgelegde maatregel.

Dit jaar daarentegen zijn de zonnebloemen in enorme aantallen aanwezig en zijn hele stukken van de provincie geel gekleurd. Ik wordt er altijd zo vrolijk van 🌻.

Tijdens onze wandeling lopen we aan het eind over fijne "strade bianche" tussen enorme velden met zonnebloemen door.

Zonnebloemen, de naam zegt het eigenlijk al, zijn enorme zonaanbidders, ze draaien hun bloem daarom constant richting de zon. Hierdoor kan het voorkomen dat je 's ochtends langs een veld komt en alle bloemen zich van je af lijken te wenden terwijl ze je 's middags bijna glimlachend aankijken.

Hoewel de wisteria (blauwe regen) en de irissen in het voorjaar in Florence ook prachtig zijn, zijn zonnebloemen en cipressen, naast pijnbomen en parassoldennen, wat vegetatie betreft voor mij toch wel het symbool van Toscane. Zeker als ze, zoals hieronder, naast elkaar voorkomen.

De wandeling eindigt bij ristorante Amalia, een mooie plek aan het grootste meer. Ze hebben,hebben er een mooie lunchkaart. Het zit er dan ook vol met zakenlui die hier een "werklunch" hebben: de mannen naast ons hebben als aperitief elk 2 glazen Spritz en dan nog een stevig glas wijn bij het eten. Goed zaken doen zo 😉.

Wij bestellen mooie timbaaltjes van vis en groenten en een lekker dessert na. Met een fles prosecco, per slot van rekening zijn we op vakantie.

Met prachtig uitzicht op het meer en in de wetenschap dat we er net ruim 500 kcal afgelopen hebben genieten we van de lunch. Het leven is een feest.

Paul doet trouwens nog even zijn eigen versie van een werklunch... en nu inleveren die telefoon. CinCin.