Er zijn van die dingen die nu eenmaal moeten. Vandaag is
zo'n dag: de vergadering van ons Condominium. De helft van de “condomini” heeft
niet betaald (inclusief de Ierse buren),
de administrateur reageerde niet of zeer langzaam op e-mails en de stroom was
meerdere malen afgesloten. Bovendien lag het zwembad er nog als een moeras bij
toen we hier in het voorjaar waren en het is net voordat we hier arriveerden
helemaal geleegd, door een hele ploeg schoongemaakt en opnieuw gevuld. De Ieren
spreken niet of nauwelijks Italiaans, de verkopende partij annex het bedrijf
dat het zwembad onderhoud annex de eigenaar van 3 van de appartementen spreekt
uitsluitend Italiaans en hetzelfde geldt voor de administrateur. De advocaat
van de Carrolls spreekt zowel Italiaans als Engels maar is tussen rechtszaken
slecht bereikbaar en op de speaker van de telefoon bovendien ook niet te
verstaan. Gevolg: ik word door de administrateur onmiddellijk aangewezen als
voorzitter. Fijn, heb ik weer.
We arriveren om 10 uur bij het administratie kantoor om tot
de conclusie te komen dat de vertegenwoordiger van de Donati’s (eigenaar van 3
appartementen, tevens de projectontwikkelaar waar we het appartement van
gekocht hebben en de firma die het zwembad onderhoudt, of beter gezegd dus niet
onderhoudt) niet is komen opdagen.
We proberen toch zo goed en zo kwaad als het gaat wat
afspraken te maken. Dat is lastig, want de Ierse buurman is ondertussen zo over
de rooie dat hij eigenlijk helemaal niet meer wil betalen en de administrateur
legt in dat geval haar taken neer omdat de rekeningen niet meer betaald kunnen
worden. Kortom het is wat ze hier in Italië een “casino” noemen (een puinhoop
dus).
Ik probeer als spontaan benoemde voorzitter toch alle neuzen
één kant op te krijgen, want je kunt wel vinden dat je geen condominium nodig
hebt, maar als je maar een paar weken in Italië bent zal je toch iets moeten
regelen zodat het complex beheerd wordt.
Over één ding zijn we het snel eens. De tuinman heeft
weliswaar zijn werk wel gedaan het afgelopen jaar, het is echter alleen niet zo
nuttig. We hebben namelijk geen gemeenschappelijke tuin, alleen wat potten en
die worden door Aldo en Monika van water voorzien en de tuinman kan sprayen
tegen de zanzare (zzzzannnzzzzare, de Italiaanse naam voor mug klinkt zoals die
beesten zoemen) tot hij een ons weegt, maar die rot beesten lachen zich er een
kriek om en planten zich rustig voort in de teiltjes water die buurman Mario in
zijn zelf aangelegde gootsteen buiten laat staan.
We gaan dus afscheid nemen van de tuinman, de eigenaren van
appartementen met een tuintje (wij en de benedenbuurman) moeten er zelf voor
zorgen dat het gras geknipt en de heg gesnoeid wordt. Dat kan vast veel
voordeliger dan nu via de tuinman. De administrateur laat de tuinman per sms
weten dat zijn diensten niet worden verlengd. Met als gevolg dat hij 5 minuten
later op de stoep staat (blijkbaar woont of was hij net in de buurt). Hij wil
nog wel zijn geld en heeft bovendien nog 7 weken in de nieuwe periode gewerkt.
In tegenstelling tot het zwembad onderhoud heeft hij wel gewoon zijn werk
gedaan dus we besluiten akkoord te gaan met zijn rekening, vooropgesteld
natuurlijk dat ook de condomini met een betalingsachterstand gaan betalen.
We laten de administrateur in het verbaal opnemen dat we
zeer ontevreden zijn over het zwembad onderhoud en dat de rekening niet betaald
wordt omdat de werkzaamheden ook niet zijn uitgevoerd. Tevens wordt in het
verslag opgenomen dat de Donati’s alsnog hun afspraak gestand moeten doen om de
muur om het zwembad van een goede fundering te voorzien.
Via een krakkemikkige mobiele telefoonverbinding heeft de
jurist van de Ieren contact met de administrateur en de uitkomst hiervan is dat
er een afspraak wordt gemaakt voor een nieuwe bijeenkomst op vrijdag, waarbij
ook de Donati’s aanwezig zullen zijn.
Ik ben al lang blij dat we nog steeds een paar kikkers in de
kruiwagen hebben en dat de administrateur nog niet definitief de handdoek in de
ring heeft gegooid want een oplossing is dringend nodig en het is zeker geen
optie dat het beheer weer in handen van de Donati’s komt. Er is al belangenverstrengelingen genoeg binnen ons condominium.
Omdat de ochtend ondertussen ruim voorbij is besluiten we samen
met de Carrolls gezellig een pizza te gaan eten in La Rosa.
Proost, ik ben
ondertussen wel toe aan een glas rode wijn. Of twee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten