Aardige jongens, die Amerikanen

Vandaag staat er eigenlijk een relaxte wandeling in de heuvels rond Casciana terme op het programma maar wanneer we hebben ontbeten en Paul een lunchpakket samenstelt uit de bij Marco gekochte worst, ham en Toscaans brood horen we activiteit bij het zwembad. De aardige jonge dame die normaal gesproken het zwembad komt controleren en schoonmaken is gearriveerd, samen met een jonge knul. Ze komen het zwembad openen.

We besluiten om nog niet te vertrekken en eerst eens te kijken wat er gaat gebeuren want vor je het weet gaan ze onverrichter zake weer terug.

Ja hoor, stap 1, er is geen water. Dat klopt, want in april hebben we bij Fabrizio aangegeven dat de buitenkraan lekt en dat hij die moet laten repareren. Daar zou hij een mannetje voor sturen die dan ook direct nieuwe lampen zou aanbrengen op de muur die hij in oktober heeft vervangen. Maar ik denk dat hij zijn ToDo lijstje heeft weggegooid toen hij zijn oude boodschappenlijstjes weggooide. Er steken namelijk nog steeds elektriciteitsdraden uit de muur die nergens op aangesloten zijn.

Afijn, wij hebben een sleuteltje van de kast waar zich de wateraansluitingen van de appartementen en het condominio bevinden dus we zetten het water er weer op. De kraan begint direct weer te druppelen.

Stap 2, of er elektriciteit uit ons appartement getapt kan worden omdat de pomp en de schoonmaak robot aangezet moeten worden. Ik geef aan dat dat niet nodig is, omdat ik, zoals ik in april ook al aan Fabrizio heb gemeld, de stroomvoorziening na heel veel gedoe weer heb laten aansluiten. Er zou dus gewoon stroom moeten zijn. De pomp doet het echter niet.

Op naar de volgende kast dus, die van de ENEL/SEN en daar blijkt dat de schakelaars in de uit positie staan. Schakelaars om en…, ja hoor, we hebben weer stroom voor de VVE, geen gehannes meer met 3 aan elkaar geschakelde verlengsnoeren zoals we vorig jaar steeds moesten doen als we de Robot in het zwembad wilden zetten. Er moet nog wel een mannetje komen om het buiten stopcontact weer wat in orde te brengen, want dat hangt nu half schuin uit de muur en ook het afdekklepje is er ondertussen vanaf. Niet echt veilig dus, maar ik vrees dat dit weer op zo’n kladje van F. gaat wat straks ergens verdwijnt.

Afijn, de pomp gaat in de bruinige watermassa die op het afdekzeil ligt en het eerste uur zijn ze nog wel water aan het wegpompen.

Ondertussen beginnen Paul en ik het onkruid te verwijderen op het plaatsje rond het zwembad en alle oude troep die Monika en Aldo en wellicht ook Andrea hebben laten liggen weg te gooien. Ook gooit Paul het grootste deel van de plantenbakken met uitgedroogde stukken planten weg en de verroeste metalen hangers waar plantenbakken in opgehangen kunnen worden. Er is toch niemand meer die zich als wij weg zijn om de planten bekommert en het ruimt wel behoorlijk op. Waar al het zand vandaan is gekomen dat er ligt weten we niet, maar het ziet er een heel stuk beter uit nadat we ook dat weggeveegd hebben. 

Ondertussen help ik nog even door het zeil bij een hoek iets omhoog te trekken zodat de pomp zoveel mogelijk het water kan afzuigen en dan moeten ze de rest eruit zien te krijgen door de waterzakken die het zeil op zijn plaats houden te verwijderen en het zeil vanuit de hoeken langzaam naar binnen te vouwen.

Wij springen ondertussen in de auto want bij aankomst lag er een aanmaning van de Servizio Electrico Nazionale (zeg maar de Italiaanse Eneco) dat de eerste rekening niet betaald was. Blijkbaar hebben de machtiging tot automatische incasso en de eerste factuur elkaar gekruist, want daarna werden de rekeningen wel netjes afgeschreven. Het bedrag staat echter al sinds eind april open en we willen niet weer direct afgesloten worden nadat ik maanden bezig geweest ben om opnieuw aangesloten te worden en om een factuur die aan een incassobureau uit handen was gegeven van 3,39 te kunnen betalen. 

We komen nog net voor sluitingstijd bij de bank aan. Ik weet niet of ze daar bij de bank erg blij mee zijn maar Irene, onze contactpersoon bij de bank, is goedlachs als altijd. We hebben altijd veel schik met haar over alle zaken die verkeerd gaan in het Italiaanse bankverkeer. We hebben een “conto estero” een zogenaamde buitenland rekening. Daar hebben we al veel moeite voor moeten doen voordat die überhaupt geopend was, maar nu de rekening er eenmaal is blijkt ook nog eens dat je er eigenlijk niet zo veel mee kunt. Zo kan je er bijvoorbeeld geen bollette mee betalen, de illustere strookjes waarmee je hier naar de bank of het postkantoor gaat om allerlei rekeningen te kunnen voldoen. Niet via het home banking systeem of de app, maar blijkbaar ook niet direct bij de bank. De betaling die we moeten doen voor de SEN moet dus eerst contant opgenomen worden en dan met de bollette betaald worden. Dat laatste gaat vrij snel, maar het opnemen van geld van onze buitenland rekening blijkt ook nog een hele opgave waar de mannelijke collega van Irene niet uitkomt. 

Nu is onze ervaring hier toch dat die mannen die bij de bank werken niet zo heel snugger zijn, daar hebben we in het verleden al wel meer voorbeelden van mee gemaakt toen we het anti witwas formulier voor onze eigen rekening moesten gaan invullen. Met de hulp van Irene lukt het uiteindelijk en ze schrijft direct even een korte handleiding voor de volgende keer.

Gezamenlijk komen we tot de conclusie dat Italië niet alleen het oudste banksysteem ter wereld heeft, per slot van rekening begon het hier allemaal met de Medici Bank, maar ook zeker het meest gecompliceerde.

Ondertussen is het gaan onweren en als we op weg zijn naar een cappuccino met een dolce gaan ineens alle sluizen open: regen en hagel. Ik duik direct onder de arcade op het plein maar Paul rent door om toch even te controleren of Ferretti niet open is. Dat komt hem op een nat pak voor niets te staan want het is maandag en dan is Ferretti dicht. We strijken dus neer onder de portico en nemen een koffie bij de bar op het plein en halen er bij de bakker er naast iets lekker erbij.

Als Paul de Gazetto dello Sport vraagt aan een aardige Amerikaanse man die blijkbaar met 2 gezinnen on tour is in Toscane raken we aan de praat over leuke plaatsjes in de omgeving en waar je het beste wijn kunt kopen in de buurt. We bevelen Le Palaie aan voor de witte wijn (Viognier) en als je nou echt iets bijzonders wilt dan moet je naar het 600 jaar oude wijnhuis van La Tenuta di Ghizzano gaan. Ze gaan in ieder geval een bezoek brengen aan Lari omdat we dat aanbevelen en ze het vooruitzicht van een enorm kasteel dat nog helemaal in tact is wel zien zitten. “Niet vergeten om ook even bij het kleine pasta fabriekje in Lari te gaan kijken, je kan het niet missen want het huis is knalgeel, zoals de verpakking van deze ambachtelijk gemaakte pasta”.

Deze fles wijn kregen we van een aardige Amerikaan

We hebben een leuk gesprek, ze zijn een aantal maanden geleden in Maastricht geweest.

Als we naar de auto lopen besluiten we om nog wat kaas te halen bij Il Grano d’Uva. Als we daar aankomen komt de aardige Amerikaan net naar buiten en overhandigt ons tot onze verbazing een fles witte wijn van de Tenuta di Ghizzano. Hij vond het zo leuk dat we hem allerlei leuke suggesties voor plaatsjes en wijnhuizen hadden gedaan dat hij ons wil bedanken met een fles wijn.

Aardige jongens die Amerikanen.