Moeder, wat is het heet

Ik klaag niet snel over het weer en kan goed tegen de warmte maar de temperaturen hier in Toscane zijn eind juni wat je normaal pas zou mogen verwachten in augustus.

Het is zaterdagmiddag en ik zit met mijn laptopje op het overdekte (gelukkig maar) terras van Bar La Terrazza, onze favoriete bar in Peccioli met, de naam zegt het al, een enorm terras aan de achterkant dat een beetje boven de omgang van het oude dorp hangt en een spectaculair uitzicht biedt over de heuvels rond Peccioli. Van hieruit zie ik de strada bianca die, zou ik zo gek zijn om dat met 34+ graden te gaan doen, mijn wandelweg van Peccioli naar Montecchio is.

Doel van ons bezoek vandaag: Paul wil graag de wedstrijd tussen de Oranje Leeuwinnen (Le Lionesse Arancione is dat letterlijk vertaald in het Italiaans) en la Squadra Azzura (het Italiaanse team) zien. Leek ons leuk om dat te gaan bekijken in de bar met wat Italianen. Het speelt hier echter niet erg heb ik het idee, want eerst kwamen er nog 2 mannetjes bij Paul staan kijken maar nu zit hij wat zielig alleen op een barkruk naar de TV te kijken. Gelukkig hangt er naast de TV wel een ventilatore die zorgt dat hij het hoofd een beetje koel houdt.

Ik heb me op het terras neergezet, ook vlak bij een ventilator die voor enige verkoeling zorgt.

Na 70 minuten scoort Nederland. Iedereen (nou 3 personen dan) zijn het er over eens dat dat terecht is, maar de oude patroon van de bar (hij heeft de bar ondertussen aan de jongere generatie overgedragen) baalt er toch een beetje van. Misschien hadden we bij de Circolo in ons dorp moeten gaan kijken, want onze vriend Stefano Panicacci is ook aan het kijken zie ik op Facebook.

Donderdagavond zijn we, helaas weer met een ruim uur vertraging wat onderhand standaard lijkt bij Transavia, vertrokken vanaf Rotterdam Airport naar Pisa. De vlucht verliep verder voorspoedig maar 22:30 is echt een beetje laat voor een Pizza, hoewel Via Nova nog wel open was. Dus na een glas rode wijn op het trapje van het oerwoud dat voor ons tuintje moet doorgaan was het tijd om naar bed te gaan en te proberen bij een binnentemperatuur van 30 graden te slapen.
Alle ramen en luiken tegen elkaar open dus maar en de ventilator op maximaal. Gelukkig waren we erg moe dus uiteindelijk lukt het toch nog wel om iets te slapen.

Vrijdagochtend moeten we er na een bezoekje aan Marco, onze Alimentarista, en een ontbijt toch echt aan geloven: het gras en onkruid staat nu tot onze kuiten maar als we daar niet snel wat aan doen dat staat het tot de oksels. We halen dus de trimmer en de elektrische heggenschaar (dank paps, dat scheelt een slok op een borrel) uit de kast en gaan aan de slag. De Italiaanse buren zullen wel denken: Sono pazzi, questi Rotterodamodesi. Ja dat moet natuurlijk Olandesi zijn, maar dan krijg je geen SPQR. Wie gaat er nou op het heetst van de dag als paarden aan het werk.  Het zweet gutst me na 10 minuten over mijn rug en er zitten wat verachte vochtplekken in mijn katoenen broek. Maar ja, het gras trimmen op sandalen en in korte broek is net iets te gevaarlijk.

Gelukkig heeft de trimmer het gras en onkruid snel een stuk korter, hoewel het daarna niet zo goed meer lijkt te gaan. Nadat ik het apparaat uit elkaar gehaald heb blijkt ook wel waarom, de nylon draad is er uit gelopen omdat deze aan een kant vast gesmolten is. Nadat dat is verholpen doet hij het weer als een zonnetje en verschijnen de flagstones van ons tuinpad weer. Ondertussen haalt Paul halsbrekende  capriolen uit met een trap en een elektrische heggenschaar. Ik krijg het er benauwd van en na een paar keer flink op hem inspreken pakt hij de boel toch wat verstandiger aan. Ondertussen heeft hij naast onze eigen heg ook het tropische regenwoud dat voor het tuintje van onze Italiaanse co-eigenaar moet doorgaan wat onderhanden genomen. Niet dat het er nu heel netjes van is geworden maar we zijn er nu in ieder geval weer zeker van dat er tussen het groen geen olifanten en dinosaurussen meer verborgen staan.

Nog even alles opruimen en dan sist het als we in het zwembad ploffen. Dat lag er dit keer in ieder geval netjes bij met de Robot er nog in. Er zitten zelfs lampen op de muur van het zwembad die een prachtig licht geven bij avond. Piano, Piano begint het ergens op te lijken. Tot half 4 blijven we tot aan onze hals in het zwembad zitten en dan snel douchen. Om 16:00 hebben we een afspraak bij de Cantina van Le Palaie om een paar dozen wit en rosé in te kopen. Netjes gereserveerd via hun website waar zo'n handige reserveringsmodule op staat. Je weet wel, zo'n kalender waar je de dag uitkiest en dan een tijdblok kan kiezen waarop je langs wilt komen.
Compleet met een nette bevestiging en gisteren nog keurig een herinneringsmailtje dat je een afspraak hebt en of je even wilt afzeggen als je niet kan. Zit dus wel snor zou je zeggen, fout....

Er is wel iemand aanwezig, die nadat we in gesprek zijn geraakt de wijnmaker zelf blijkt te zijn. Van een afspraak weet hij echter niets en die reserveringsmodule op de website kent hij al helemaal niet. Iedereen belt altijd gewoon voor een afspraak.
Afijn, gelukkig is het geen probleem en neemt hij ons mee naar de Cantina. Daar is het fantastisch koel en heel mooi en nieuw. Prachtige metalen vaten en een aparte afdeling waar de rode wijn op hout gelagerd wordt. Daarna neemt hij ons mee naar boven waar we kunnen proeven. Helaas daar geen airo. Wel heerlijke wijn, dus we nemen een doos wit (Viognier) en een doos rosé en nog wat losse flessen rood. Bij het afscheid krijgen we een fles Traminer (wit) dat is een beetje een experiment, daar hebben ze afgelopen jaar 1 ketel van gemaakt.

Vervolgens even water halen en boodschappen doen.
Als ik 's avonds de BBQ roodgloeiend heb gestookt en de bistecca erop gooi verschijnt ons vriendje Rocky, de grijswitte kat. Die is dus ook nog steeds geen vegetariër geworden.

Ondertussen hebben de Oranje Leeuwinnen de Azzuri dames verslagen en is Nederland dus door naar de halve finales. Dat zal lastig worden om een plekje te vinden om te kijken want het damesvoetbal speelde hier toch al niet zo en nu Italië eruit ligt....

Nog even op mijn gemak mijn Spritz (je moet toch wat doen om Oranje te ondersteunen) opdrinken en dan gaan we nog maar wat in ons zwembad hangen voordat we vanavond lekker in de tuin bij Bacciomeo gaan dineren. Een top restaurant enkele dorpen verder, in Palaia, zeker een aanrader.

Keep calm and stay in the pool!

iTunes en Breakfast at Tiffany's

Na onze wandeling van gisteren doen we vandaag maar weer eens een dagje rustig aan. Bovendien is Paul pas heel laat uit bed. Zelf denkt hij zo rond kwart over negen maar in werkelijkheid is het al 11 uur. Ik heb ondertussen geprobeerd de oude iPad weer aan de praat te krijgen maar dat wil nog niet zo lukken. Met de originele iPad oplader en originele kabel die ik van huis meegenomen heb lukt het nu wel om het kreng opgeladen te krijgen maar vervolgens blijft het apparaat zeuren dat er geactiveerd moet worden en als ik dat probeer te doen via de hotspot die ik van de telefoon heb gemaakt dan krijg ik na een paar minuten steeds de boodschap dat de activatieserver niet gevonden kan worden.  Even zoeken op Google wijst uit dat ik daar niet de enige in ben en dat anderen hier ook al maanden last van hebben. Die activatieserver voor de iPad 2 lijk dus permanent uit de lucht. Enige andere optie is activatie via iTunes en dat staat zowel op de oude laptop die hier ligt als de kleine laptop die ik bij me heb niet op het systeem. Bijna 500 Mb downloaden via de mobiele data is geen optie, dus gaan we vanmiddag maar even naar Bar La Terrazza, ons favoriete café met gratis WiFI in Peccioli. 

Paul moet nog de laatste tentamens corrigeren. De eerste ronde hebben we gehad maar er zijn nog te veel onvoldoendes en ik heb de indruk dat hij wel heel erg streng is dus moet er hier en daar wat opnieuw nagekeken worden en komen er voor sommige vragen punten bij. Zou wel fijn zijn als deze klus helemaal afgerond is want dan hebben we echt vakantie.

‘S middags gaan we even water halen in Peccioli en gaan we lang bij Lori, onze Italiaanse kapster. Paul hoeft niet want die is onlangs nog in Nederland naar de kapper geweest maar mijn haar is dringend aan een knipbeurt toe. De laatste keer was toen we hier met de Pasen in Toscane waren en toen heb ik het wat langer gelaten omdat ik anders welke 2 weken naar de kapper moet. Nu kies ik voor een kort zomer kopje. Paul gaat ondertussen even boodschappen doen want hij heeft mij voor vanavond spaghetti alle vongole beloofd.

Terwijl Lori mijn haar knipt wordt er gebeld. De man van het gasbedrijf. Lori vertelt me dat ze al 3 keer een afspraak heeft gemaakt. Afgelopen maandag zou er iemand langs komen en heeft ze op haar vrije dag de hele dag zitten wachten zonder dat er iemand is geweest. Vervolgens heeft ze voor volgende week een nieuwe afspraak gemaakt en nu belt de monteur ineens op dat hij voor de deur staat en dat er niemand is. Ja geen wonder, want de afspraak was voor maandag. Dit soort zaken zijn overal het zelfde maar hier in Italië nog een tandje erger. Afijn, nadat ik geknipt ben gaat Lori er snel vandoor terwijl ik maar zit te wachten in de stoel. Haar dochter Benedetta moet eerst nog even de klant afronden waar ze mee bezig is en dan eerst nog even de donkere uitgroei van een andere klant verven. Als ze net mijn haar wil gaan föhnen, ondertussen is mijn korte kopje eigenlijk al droog maar natuurlijk drogen doen ze hier niet aan, komt Lori weer terug. Ze gaat met de borstels, spray en lotions aan de gang en hier en daar moet nog iets extra in model geknipt worden.

Ondertussen is Paul terug met de boodschappen en hij is helemaal enthousiast want volgens hem heeft Lori me hetzelfde model geknipt als Audrey Hepburn in Breakfast at Tiffany’s. Het zit in ieder geval een heel stuk lekkerder, zo’n kort kopje met warm weer en lekker praktisch als we straks gaan zwemmen, hoewel onderwater natuurlijk vandaag geen optie is, want mijn haar is niet voor niets in model geföhnd.

We gaan nog even voor een lekkere dolce en cappuccino naar Nonna Ferretti en dan is het toch echt tijd voor de eerste plons in het zwembad voor deze vakantie. Gelukkig blijkt mijn water hammock nog heel, dus dobber ik heerlijk op het water. Paul vindt in de opslagruimte nog een groen luchtbedje, dus als twee drijvende eilandjes bewegen we ons langzaam voort op het water.

La vita e bella quando la piscina e pulita.

Aardige jongens, die Amerikanen

Vandaag staat er eigenlijk een relaxte wandeling in de heuvels rond Casciana terme op het programma maar wanneer we hebben ontbeten en Paul een lunchpakket samenstelt uit de bij Marco gekochte worst, ham en Toscaans brood horen we activiteit bij het zwembad. De aardige jonge dame die normaal gesproken het zwembad komt controleren en schoonmaken is gearriveerd, samen met een jonge knul. Ze komen het zwembad openen.

We besluiten om nog niet te vertrekken en eerst eens te kijken wat er gaat gebeuren want vor je het weet gaan ze onverrichter zake weer terug.

Ja hoor, stap 1, er is geen water. Dat klopt, want in april hebben we bij Fabrizio aangegeven dat de buitenkraan lekt en dat hij die moet laten repareren. Daar zou hij een mannetje voor sturen die dan ook direct nieuwe lampen zou aanbrengen op de muur die hij in oktober heeft vervangen. Maar ik denk dat hij zijn ToDo lijstje heeft weggegooid toen hij zijn oude boodschappenlijstjes weggooide. Er steken namelijk nog steeds elektriciteitsdraden uit de muur die nergens op aangesloten zijn.

Afijn, wij hebben een sleuteltje van de kast waar zich de wateraansluitingen van de appartementen en het condominio bevinden dus we zetten het water er weer op. De kraan begint direct weer te druppelen.

Stap 2, of er elektriciteit uit ons appartement getapt kan worden omdat de pomp en de schoonmaak robot aangezet moeten worden. Ik geef aan dat dat niet nodig is, omdat ik, zoals ik in april ook al aan Fabrizio heb gemeld, de stroomvoorziening na heel veel gedoe weer heb laten aansluiten. Er zou dus gewoon stroom moeten zijn. De pomp doet het echter niet.

Op naar de volgende kast dus, die van de ENEL/SEN en daar blijkt dat de schakelaars in de uit positie staan. Schakelaars om en…, ja hoor, we hebben weer stroom voor de VVE, geen gehannes meer met 3 aan elkaar geschakelde verlengsnoeren zoals we vorig jaar steeds moesten doen als we de Robot in het zwembad wilden zetten. Er moet nog wel een mannetje komen om het buiten stopcontact weer wat in orde te brengen, want dat hangt nu half schuin uit de muur en ook het afdekklepje is er ondertussen vanaf. Niet echt veilig dus, maar ik vrees dat dit weer op zo’n kladje van F. gaat wat straks ergens verdwijnt.

Afijn, de pomp gaat in de bruinige watermassa die op het afdekzeil ligt en het eerste uur zijn ze nog wel water aan het wegpompen.

Ondertussen beginnen Paul en ik het onkruid te verwijderen op het plaatsje rond het zwembad en alle oude troep die Monika en Aldo en wellicht ook Andrea hebben laten liggen weg te gooien. Ook gooit Paul het grootste deel van de plantenbakken met uitgedroogde stukken planten weg en de verroeste metalen hangers waar plantenbakken in opgehangen kunnen worden. Er is toch niemand meer die zich als wij weg zijn om de planten bekommert en het ruimt wel behoorlijk op. Waar al het zand vandaan is gekomen dat er ligt weten we niet, maar het ziet er een heel stuk beter uit nadat we ook dat weggeveegd hebben. 

Ondertussen help ik nog even door het zeil bij een hoek iets omhoog te trekken zodat de pomp zoveel mogelijk het water kan afzuigen en dan moeten ze de rest eruit zien te krijgen door de waterzakken die het zeil op zijn plaats houden te verwijderen en het zeil vanuit de hoeken langzaam naar binnen te vouwen.

Wij springen ondertussen in de auto want bij aankomst lag er een aanmaning van de Servizio Electrico Nazionale (zeg maar de Italiaanse Eneco) dat de eerste rekening niet betaald was. Blijkbaar hebben de machtiging tot automatische incasso en de eerste factuur elkaar gekruist, want daarna werden de rekeningen wel netjes afgeschreven. Het bedrag staat echter al sinds eind april open en we willen niet weer direct afgesloten worden nadat ik maanden bezig geweest ben om opnieuw aangesloten te worden en om een factuur die aan een incassobureau uit handen was gegeven van 3,39 te kunnen betalen. 

We komen nog net voor sluitingstijd bij de bank aan. Ik weet niet of ze daar bij de bank erg blij mee zijn maar Irene, onze contactpersoon bij de bank, is goedlachs als altijd. We hebben altijd veel schik met haar over alle zaken die verkeerd gaan in het Italiaanse bankverkeer. We hebben een “conto estero” een zogenaamde buitenland rekening. Daar hebben we al veel moeite voor moeten doen voordat die überhaupt geopend was, maar nu de rekening er eenmaal is blijkt ook nog eens dat je er eigenlijk niet zo veel mee kunt. Zo kan je er bijvoorbeeld geen bollette mee betalen, de illustere strookjes waarmee je hier naar de bank of het postkantoor gaat om allerlei rekeningen te kunnen voldoen. Niet via het home banking systeem of de app, maar blijkbaar ook niet direct bij de bank. De betaling die we moeten doen voor de SEN moet dus eerst contant opgenomen worden en dan met de bollette betaald worden. Dat laatste gaat vrij snel, maar het opnemen van geld van onze buitenland rekening blijkt ook nog een hele opgave waar de mannelijke collega van Irene niet uitkomt. 

Nu is onze ervaring hier toch dat die mannen die bij de bank werken niet zo heel snugger zijn, daar hebben we in het verleden al wel meer voorbeelden van mee gemaakt toen we het anti witwas formulier voor onze eigen rekening moesten gaan invullen. Met de hulp van Irene lukt het uiteindelijk en ze schrijft direct even een korte handleiding voor de volgende keer.

Gezamenlijk komen we tot de conclusie dat Italië niet alleen het oudste banksysteem ter wereld heeft, per slot van rekening begon het hier allemaal met de Medici Bank, maar ook zeker het meest gecompliceerde.

Ondertussen is het gaan onweren en als we op weg zijn naar een cappuccino met een dolce gaan ineens alle sluizen open: regen en hagel. Ik duik direct onder de arcade op het plein maar Paul rent door om toch even te controleren of Ferretti niet open is. Dat komt hem op een nat pak voor niets te staan want het is maandag en dan is Ferretti dicht. We strijken dus neer onder de portico en nemen een koffie bij de bar op het plein en halen er bij de bakker er naast iets lekker erbij.

Als Paul de Gazetto dello Sport vraagt aan een aardige Amerikaanse man die blijkbaar met 2 gezinnen on tour is in Toscane raken we aan de praat over leuke plaatsjes in de omgeving en waar je het beste wijn kunt kopen in de buurt. We bevelen Le Palaie aan voor de witte wijn (Viognier) en als je nou echt iets bijzonders wilt dan moet je naar het 600 jaar oude wijnhuis van La Tenuta di Ghizzano gaan. Ze gaan in ieder geval een bezoek brengen aan Lari omdat we dat aanbevelen en ze het vooruitzicht van een enorm kasteel dat nog helemaal in tact is wel zien zitten. “Niet vergeten om ook even bij het kleine pasta fabriekje in Lari te gaan kijken, je kan het niet missen want het huis is knalgeel, zoals de verpakking van deze ambachtelijk gemaakte pasta”.

Deze fles wijn kregen we van een aardige Amerikaan

We hebben een leuk gesprek, ze zijn een aantal maanden geleden in Maastricht geweest.

Als we naar de auto lopen besluiten we om nog wat kaas te halen bij Il Grano d’Uva. Als we daar aankomen komt de aardige Amerikaan net naar buiten en overhandigt ons tot onze verbazing een fles witte wijn van de Tenuta di Ghizzano. Hij vond het zo leuk dat we hem allerlei leuke suggesties voor plaatsjes en wijnhuizen hadden gedaan dat hij ons wil bedanken met een fles wijn.

Aardige jongens die Amerikanen.

I soliti vecchi

Zondag 2 juli

Om 5 uur merken de vogels dat de zon op het punt staat om terug te keren. Ze verwelkomen haar met een fluitconcert en de zangvogeld wedijveren met het gekraai van een haan verderop op een boerderij en even later met een koppel duiven wie het hardste geluid kan maken. Afijn, ik draai me toch nog maar even om en val weer in slaap.

Wanneer ik op sta is het gelukkig een graad of 4 afgekoeld en ik doe snel alle ramen en gordijnen dicht. Met 22,5 graad is het voorlopig lekker koel in huis.

De koelkast is helaas leeg, op 2 flessen wijn, een paar flesjes Radler en 2 mini flesjes proscco na. Niet echt geschikt voor ontbijt dus rijden we naar Peccioli voor een cappuccino met een lekkere cornetto bij nonna (oma) Ferretti. 

We parkeren op de parkeerplaats en vullen daar direct maar even onze flessen met water uit het water station van de Acque Spa. 

Prima oplossing zo: vroeger kocht heel Toscane zich scheel aan flessen water, maar nu kan je het water gewoon tappen en het komt al heerlijk gekoeld uit het apparaat. Scheelt in ieder geval weer een aantal drijvende plastic eilanden in de oceanen. 

Niet dat je het water dat hier in Toscane uit de kraan komt niet kunt drinken, dat is namelijk prima water, alleen het staat stijf van de kalk. Weliswaar goed voor mijn botten maar funest voor de waterkoker en het senseo apparaat. Dus vullen we flessen zodat we koffie en thee kunnen maken en ja, dan ook maar als drinkwater. Met dit weer krijg je het water niet aangesleept, dus ik denk dat we snel door onze 12 liter heen zullen zijn. Afijn, de flessen die leeg zijn gaan standaard weer achter in de auto en zijn ook zo weer gevuld.

Bij bar La Gattona zitten weer de usual suspects, i soliti vecchi, een groepje pensionado's, allemaal oude mannetjes, die de tafeltjes van het terras bevolken en met elkaar keuvelen. Ik tel de consumpties en ben daar heel snel mee klaar: precies 0. Elke dag strijken ze neer op het terras en nemen ze hooguit een kopje espresso (1 euro) om vervolgens de hele dag zonder te consumeren te blijven hangen, hooguit met een onderbreking rond het middaguur om thuis hun pranzo te gaan eten en daarna weer terug te keren.

Heel leuk en gemoedelijk natuurlijk, maar ondertussen lopen toeristen op zoek naar een plekje op een terras de horeca in het dorp voorbij. Tsja, zo kom je nooit uit de crisis.

Bij Ferretti is de oude dame er niet, waarschijnlijk naar de kerk. Loredana is er echter wel en we krijgen subito onze cappu en een lekkere cornetto.

Gelukkig is de Coop open zodat we boodschappen kunnen doen. Bij de slageriij is de slager wat over enthousiast en geeft ons een bistecca van ruim een kilo. Nou zit er wl wat bot aan maar het is toch wel wat veel voor twee personen dus nodigen we bovenbuurman Aldo maar uit voor het diner.

Terug in Montecchio is het tijd om de tuin op orde te brengen. Gelukkig heeft ons tuintje maar het oppervlak van een grote postzegel dus gaat het vrij snel ondanks dat de heg al weer bijna in omvang verdubbeld is en het gras boven onze kuiten komt.

Samen met Aldo puzzelen we even op onze verloopstekkers en verlengsnoeren zodat we na wat combineren eindelijk elektriciteit van onz appartement naar het zwembad kunnen krijgen om de schoonmaak robot te water te laten. Dit allemaal omdat vanwege de problemen met het condominium we nog steeds niet opnieuw zijn aangesloten bij de Enel. Maar dat is een klus en een verhaal voor later deze vakantie.

Na het aperitief gaat de rode wijn open en onze super kleine maar dappere BBQ aan.  Na 20 minuten is hij roodgloeiend en kan onze bistecca erop. Klein kwartiertje flink roodgloeiend grillen en opletten dat er geen vlammen ontstaan en dan is onze Bistecca Fiorentina met gepofte aardappelen en rozemarijn klaar.

Terwijl we deze oppeuzelen meldt zich de locale variant van buurpoes Mista. Deze is zwartwit gevlekt en is ook gek op biefstuk. We dopen haar (of hem?) maar Mista Due. De rode lapjeskat die ook af en toe langs komt wordt Insalata Mista.

Hoe onze reis relaxt begon en met vertraging en een pizza eindigt

Voor het eerst vliegen we van Rotterdam Airport naar Pisa in plaats van via Eindhoven of Amsterdam. Super relaxed. Geen enorme rijen bij de security check, in tegendeel we zijn er in 3 minuten doorheen en er hoeft de helft minder uit de koffer dan gebruikelijk. Ik mag zelfs mijn schoenen aanhouden.
We hebben dus nog ruim de tijd voor een biertje en een glas witte wijn in de panorama bar. Het panorama stelt weliswaar niet veel voor en heel erg gezllig is de grote ruimte achter de bar nou ook weer niet maar de leren fauteuils zitten prima.
Je merkt dat mensen meer ontspannenop vakantie gaan vanaf dit vliegveld. Voor ons ideaal. Jarenlang heeft  Paul aan de vorige, bevriende, directeur van het vliegveld gevraagd of er geen vluchten naar Pisa konden komen. Nu is er een andere directeur en gaat onze wens alsnog in vervulling. Ik hoop dat Transavia lang deze route in stand houdt.

Helaas komt het vliegtuig met vertraging aan in Rotterdam en daarna is ons "slot" vergeven en moeten we vanwege drukte in het luchtruim boven Noord-Italie nog eens 40 minuten extra wachten. Al met al een vertraging van 5 kwartier.
In Pisa aangekomen sprinten we richting auto verhuur gebouw, voor het transfer busje uit, maar helaas is het er al heel druk in het gebouw. Dat hebben we nog nooit meegemaakt, maar meestal vliegen we dan ook niet op zaterdag in de vakantieperiode.
Bij Maggiore staat niemand bij de balie, zelfs geen personeel maar je moet wel een nummertje (B16) nemen. Nog een noviteit. Wij denken dat we dan bij Budget/Avis geholpen worden want dat lijkt allemaal 1 balie.
B11 blijkt er niet te zijn en net als de inmiddels gearriveerde balie dame op B12 drukt en ik om me heen kijkend constateer dat de nummers voor ons al lang weg zijn komt er een Engels gezin met die kinderen en een hele stapel gele koffers aansprinten rechtstreeks naar de balie. Geen nummer, maar worden wel direct geholpen. Nou ja, direct, vervolgens gaan ze meer dan 30 minuten lopen emmeren dat ze een grotere auto moeten hebben, anders passen al die koffers en kinderen er niet in.
Goede les voor volgende keer, gewoon diep blond direct richting balie.
Als het gezin eindelijk vertrokken is zijn wij binnen een paar minuten klaar en dan in de Punto die we meekrijgen in plaats van de gehuurde Panda richting Montecchio.

Ondertussen is het half 10 als we aankomen bij de pizzeria in La Rosa en krijgen we te horen dat ze gaan sluiten. Gelukkig doet de aardige jongen bij Via Nova, de Pizzeria in Peccioli, minder moeilijk. Natuurlijk, we kunnen elke pizza uitzoeken die we willen. Lekker biertje en een glas wijn erbij, niente problema. De pizza's zijn prima en ik het zou wel eens kunnen dat we zojuist van stam pizzeria gewisseld zijn, nog dichter bij ook.
De rekening voor 2 pizza's, een grote salade, een kwart liter goede rode wijn en 0,4l bier is 26 euro. Een schijntje vergeleken met de bijna 10 euro die ik op 010 airport betaalde voor een klein biertje en een hooguit middelmatig glas witte wijn. Welkom in Peccioli.