I soliti vecchi

Zondag 2 juli

Om 5 uur merken de vogels dat de zon op het punt staat om terug te keren. Ze verwelkomen haar met een fluitconcert en de zangvogeld wedijveren met het gekraai van een haan verderop op een boerderij en even later met een koppel duiven wie het hardste geluid kan maken. Afijn, ik draai me toch nog maar even om en val weer in slaap.

Wanneer ik op sta is het gelukkig een graad of 4 afgekoeld en ik doe snel alle ramen en gordijnen dicht. Met 22,5 graad is het voorlopig lekker koel in huis.

De koelkast is helaas leeg, op 2 flessen wijn, een paar flesjes Radler en 2 mini flesjes proscco na. Niet echt geschikt voor ontbijt dus rijden we naar Peccioli voor een cappuccino met een lekkere cornetto bij nonna (oma) Ferretti. 

We parkeren op de parkeerplaats en vullen daar direct maar even onze flessen met water uit het water station van de Acque Spa. 

Prima oplossing zo: vroeger kocht heel Toscane zich scheel aan flessen water, maar nu kan je het water gewoon tappen en het komt al heerlijk gekoeld uit het apparaat. Scheelt in ieder geval weer een aantal drijvende plastic eilanden in de oceanen. 

Niet dat je het water dat hier in Toscane uit de kraan komt niet kunt drinken, dat is namelijk prima water, alleen het staat stijf van de kalk. Weliswaar goed voor mijn botten maar funest voor de waterkoker en het senseo apparaat. Dus vullen we flessen zodat we koffie en thee kunnen maken en ja, dan ook maar als drinkwater. Met dit weer krijg je het water niet aangesleept, dus ik denk dat we snel door onze 12 liter heen zullen zijn. Afijn, de flessen die leeg zijn gaan standaard weer achter in de auto en zijn ook zo weer gevuld.

Bij bar La Gattona zitten weer de usual suspects, i soliti vecchi, een groepje pensionado's, allemaal oude mannetjes, die de tafeltjes van het terras bevolken en met elkaar keuvelen. Ik tel de consumpties en ben daar heel snel mee klaar: precies 0. Elke dag strijken ze neer op het terras en nemen ze hooguit een kopje espresso (1 euro) om vervolgens de hele dag zonder te consumeren te blijven hangen, hooguit met een onderbreking rond het middaguur om thuis hun pranzo te gaan eten en daarna weer terug te keren.

Heel leuk en gemoedelijk natuurlijk, maar ondertussen lopen toeristen op zoek naar een plekje op een terras de horeca in het dorp voorbij. Tsja, zo kom je nooit uit de crisis.

Bij Ferretti is de oude dame er niet, waarschijnlijk naar de kerk. Loredana is er echter wel en we krijgen subito onze cappu en een lekkere cornetto.

Gelukkig is de Coop open zodat we boodschappen kunnen doen. Bij de slageriij is de slager wat over enthousiast en geeft ons een bistecca van ruim een kilo. Nou zit er wl wat bot aan maar het is toch wel wat veel voor twee personen dus nodigen we bovenbuurman Aldo maar uit voor het diner.

Terug in Montecchio is het tijd om de tuin op orde te brengen. Gelukkig heeft ons tuintje maar het oppervlak van een grote postzegel dus gaat het vrij snel ondanks dat de heg al weer bijna in omvang verdubbeld is en het gras boven onze kuiten komt.

Samen met Aldo puzzelen we even op onze verloopstekkers en verlengsnoeren zodat we na wat combineren eindelijk elektriciteit van onz appartement naar het zwembad kunnen krijgen om de schoonmaak robot te water te laten. Dit allemaal omdat vanwege de problemen met het condominium we nog steeds niet opnieuw zijn aangesloten bij de Enel. Maar dat is een klus en een verhaal voor later deze vakantie.

Na het aperitief gaat de rode wijn open en onze super kleine maar dappere BBQ aan.  Na 20 minuten is hij roodgloeiend en kan onze bistecca erop. Klein kwartiertje flink roodgloeiend grillen en opletten dat er geen vlammen ontstaan en dan is onze Bistecca Fiorentina met gepofte aardappelen en rozemarijn klaar.

Terwijl we deze oppeuzelen meldt zich de locale variant van buurpoes Mista. Deze is zwartwit gevlekt en is ook gek op biefstuk. We dopen haar (of hem?) maar Mista Due. De rode lapjeskat die ook af en toe langs komt wordt Insalata Mista.