Niet fijn, een migraine aanval krijgen op weg naar het vliegveld. In de trein begint het al, moeilijkheden met lezen, en dit zet zich door in de bus op weg naar het vliegveld. De helft krijg ik daar niet mee omdat ik te druk ben met mijn handen die gevoelloos zijn en mijn tong die opzet. Naast de hoofdpijn natuurlijk, waardoor ik bijna scheel zie.
Bij de veiligheidscontrole vnden ze het nog niet voldoende en besluiten ze me nog even extra door de mangel te halen. Braaf heb ik mijn tube tandpasta en mini flesje zonnebrandcreme (voor tijdens de wandelingen) uit mijn rugzak gehaald en in het bakje gekieperd, iPad ernaast en op commando van de dame aan het begin van de band ook mijn fotocamera. U weet wel, zo'n Canon waar je mee op iemand kunt schieten; foto's wel te verstaan. Riem af, horloge erachteraan in het bakkie, jasje uit, vest uit, ik besluit de rest maar aan te houden, want voor je het weet wordt je opgepakt voor onzedelijk gedrag. Ik ben klaar voor het poortje, wie maakt me wat...
Ik ben er nog niet onderdoor of ik hoor achter me, hé, van wie is deze rugzak? Meekomen, openmaken!
Dacht nog, zeker weer iemand een flesje water in zijn tas laten zitten maar het blijkt mijn rugzak. Afijn, ik pak eerst nog even mijn spullen uit de andere bakken en doe ze aan, om en stop de rest maar in mijn handtas. Met een kneiterende koppijn kan ik toch al niet helder denken dus kan ik beter rustig aan doen, anders liggen mijn spullen straks verspreid over Eindhoven airport.
Aangekomen bij mijn rugzak staat daar een ongeduldige meneer die me gebied de boel open te maken. Behulpzaam als ik ben, en omdat ik hem door de migraine toch al niet helemaal kon volgen, begin ik de rugzak uit te laden. Dat blijkt niet de bedoeling, ik moet alle ritsjes open doen en dan blijven staan. Blijkbaar mag hij dat zelf niet of hij heeft de cursus rits openen nog niet gehad.
Met een zuur gezicht trekt hij alle gevaarlijke waar uit de rugzak en dumpt ze in zo'n grijze bak een kleine e-reader, een hele kluwe USB en iPad kabels, een oplader waar wel 4 snoertjes in kunnen, een mini sony camera en twee opladers (voor de canon en de sony).
De grijze bak neemt hiij mee en gaat opnieuw door de scanner. Verbazingwekkende resultaat: het blijkt precies hetgene te zijn als wat het eruit zag: een e-reader, een (ondertussen onontwarbare) kluwe kabels, opladers en transformators) en een mini camera.
Vervolgens mag ik alles weer met een "volgende keer alle elektronica direct in het bakje stoppen" mijn rugzak weer inpakken.
Rare jongens, die beveiligingsbeambten, raken van de leg van een paar kabeltjes, maar verblikken of blozen niet van een zak chemische korrels voor de vochtvreters in het appartement. Durf te wedden dat ik met google zo een recept heb gevonden voor een explosief mengsel van tandpasta, zonnebrandcreme en vochtvreetkorrels 😈 .
Gelukkig kan ik in het vliegtuig tegen het raampje aan hangen, zacht jasje onder mijn hoofd en met de ogen dicht een dutje doen. De herrie om me heen valt mee.
Bij aankomst helpt de Italiaanse zon verder om de migraine onder de knie te krijgen. Huurauto oppikken, boodschappen doen en op naar Montecchio. Bij aankomst worden we verwelkomd door de aanblik van een schoon zwembad en door Aldo die vertelt dat er de afgelopen week een ploeg geweest is van de Donati's die het hele zwembad hebben laten leeglopen en er flink met de bezems doorheen gegaan is. Dat was hard nodig, want het was al een half jaar niet onderhouden en zag eruit als een moeras. Afijn, het zwembad en de muur, daar is het laaste woord nog niet over gezegd, maar dat is voor een andere keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten