In een doos in de kast heb ik mijn opblaas tompouche van de Hema weer teruggevonden. Die wordt net zo snel slap als de echte Hema tompouchen, maar met af en toe wat lucht bij blazen kun je er nog heerlijk in het zwembad op rond dobberen. Paul komt behalve door zijn 50 baantjes zwemmen ook nog wel aan zijn beweging als Samuel, de boven buurjongen zich meldt, tijd om te voetballen en nee is geen acceptabel antwoord.
Zaterdag zetten we onze ontdekkingstocht naar de plaatsen in de buurt voort. Dit keer is Ponsacco aan de buurt. In een folder over de Val d'Era heb ik gezien dat je daar ergens een korte, bewegwijzerde natuurwandeling kunt doen met uitleg over de omgeving. Het is alleen niet helemaal duidelijk waar de wandeling start. Na een rondje door Ponacco gaan we naar de meubel expo (Ponsacco staat bekend als het meubelcentrum van Toscane) waar ook het lokale VVV gevestigd is. Een vreselijk aardige meneer geeft ons allemaal folders van restaurants en agriturismi mee, want hij heeft al snel door dat de liefde bij ons toch vooral door de maag gaat.
Het natuurwandelpad vinden we uiteindelijk niet en de Medici Villa waar we naartoe wilden blijkt maar 1 zondag in de maand toegankelijk maar we eindigen wel ergens in de middle of nowhere, op een heuvel tussen de olijfgaarden bij een agriturismo waar we een heerlijke antipasto en pasta voorgezet krijgen. We babbelen gezellig even met één van de eigenaren en de honden en katten komen er gezellig bij liggen. Bovendien maken ze er ook nog eens heerlijke wijn, dus met nog twee extra flessen vertrekken we na een paar uurtjes weer om even thuis te gaan afkoelen in het zwembad.
'S Avonds gaan we terug naar Ponsacco voor het Bluesacco festival, een blues festival op locale schaal. Als we aankomen is er een side act die meer country dan blues spelen, maar bij de locale bakker serveren ze heerlijke hapjes, dus we houden het wel uit. Na de maaltijd delen we een heerlijke, versgebakken, nog warme ciambella (soort donut).
Ondertussen is de opwarmer voor de hoofdact begonnen, een blues groep. De zanger/gitarist is enorm goed, maar de bassist en drummer hebben ze zo uit de wijnvelden weggehaald.
Toch klinkt het door de kwaliteit van de zanger enorm goed. Jammer dat het plein nog steeds half leeg is.
Daarna komt de hoofdact, ene Emma Morton, die blijkbaar dit jaar de X-factor in Italië heeft gewonnen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar al het volk (met name vrouwelijk) onder de 18 jaar in Ponsacco duidelijk wel. Ineens staat het hele plein vol met meisjes met beugeltjes die idolaat kijken naar een jonge zangeres begeleid door oude knarren. De iPhones en andere smartphones zijn niet uit de lucht te slaan en twitter en andere social media slaan volgens mij op tilt. Wij vinden de muziek wel aardig maar toch snap ik alle fuss niet. Van mij mag de blues groep weer terug komen. Dat vindt blijkbaar ook de locale chapter van Satudarah Ponsacco want de motorclub verlaat halverwege het concert vrij luidruchtig het plein. Dan vinden ook wij het welletjes en keren terug naar Montecchio.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten