Italiaanse bureacratie en een verdwenen rivier

Vandaag zouden we gaan wandelen maar we moeten ook naar de bank om een nieuwe rekening te openen. We besluiten dat 1 en 1 drie is en maken daarom een wandeling naar Peccioli. We nemen de  via de lange route langs de Serre en komen daarbij aan het einde ook nog langs de duideb flats, onze eigen Peccioli Bijlmer voor duiven zeg maar. Daar maak ik morgen nog wel een aparte blog over. 

Na een kop koffie bij Ferretti gaan we naar de Cassa di Risparmio di Volterra om een rekening af te sluiten zodat ik de betalingen voor het condominio kan uitvoeren. Zie de blog van gisteren over ons geweldige condominio en de problemen daarmee.

Helaas, we zijn hier in Italië, land van de meest bizarre regeltjes die je kunt bedenken. Om een rekening (voor buitenlanders in Italië) te kunnen openen moet ik zowel een kopie van mijn Nederlandse paspoort met BSN inleveren (geen probleem, die heb ik bij me) als een estratto originale van de uitgifte van mijn Codice Fiscale hebben. Dat laatste is wel een probleem want die heb ik (hier) niet. De zeer aardige dame van de bank, mevrouw Irene de Hanen (maar dan in het Italiaans), probeert creatief om het probleem heen te werken. Daar zijn de dames, niet de heren, hier ook erg goed in. (Een mooi voorbeeld daarvan is ook te vinden in de blog over het anti-witwas formulier: http://palazzottomontecchio.blogspot.it/2015/04/modulo-antiriciclaggio.html) 

Na behoorlijk wat zoeken op de iPad kom ik uit bij de koopakte van ons huis waar mijn fiscaal nummer op een officieel document genoemd wordt met stempels en al van de Notaris erop en na nog wat meer knutselen krijg ik daarvan een printje in haar mailbox. Helaas wil het hoofdkantoor niet meewerken aan deze briljante oplossing, stel je voor dat de notaris een foutje heeft gemaakt (hoezo, daar is het toch een notaris voor om 30 keer te controleren dat er geen fout wordt gemaakt) en moeten we dus toch a.s. maandag een uittreksel gaan halen bij het uffizio delle Entrate in Pontedera". Vandaag redden we dat niet meer want zoals al gezegd zijn we lopend en we moeten nog zeker 6km terug lopen. Bovendien, het is een overheidskantoor dus met zeer gunstige openingstijden, dat wil zeggen, voor de ambtenaren, niet voor de klanten. Alleen geopend van 8:30 tot 12:15. 

De bank gaat gelukkig in de middag ook nog een uurtje open dus wellicht dat het maandag nog gaat lukken alle stukken bij de bank te krijgen voor we terug vliegen. Niet dat onze rekening dan direct klaar is maar dan kunnen we het in ieder geval afhandelen als we in september terug komen. Eventuele rekeningen voor het condominio moeten dan tot die tijd maar even via ons bestaande conto corrente worden afgehandeld.

Via de route langs de Era lopen we terug naar Montecchio. Paul heeft deze route nog nooit gelopen en het lijkt me wel leuk om hem "onze" rivier te laten zien. Maar eh, waar is de Era gebleven? In het verleden moest ik soms een omleidingsroute lopen omdat de rivier regelmatig buiten haar oevers treedt en er dan meerdere "doorwaadbare" (maar niet heus) plaatsen ontstaan op de strada bianca. Nu is de hele weg echter kurk en kurk droog en ook de hele Era is dus gewoon verdwenen. Alleen maar een grindbedding, geen water meer te zien. Misschien moeten we een bordje neerzetten: Qui una volta era L'Era (hier was ooit eens de Era).

In Montecchio aangekomen kijk ik nog even of ik hier toch niet een map met documenten heb liggen, maar helaas is alles waarschijnlijk toch een keer mee naar Nederland genomen. Thuis maar weer overal kopietjes van maken en dan weer een set meenemen naar Italië en nog meer scans van documenten op de dropbox plaatsen. Je weet maar nooit.

Borgo Montecchio

Afijn, vandaag kunnen we toch niets meer doen dus nemen we nadat we teruggekomen zijn in Montecchio maar een verfrissende duik in het zwembad. We kunnen merken dat de nachten koeler zijn want ook het zwembad water is iets minder warm. Na onze duik halen we de laatste bistecca voor deze vakantie bij de COOP en stoken de kleine dappere BBQ nog maar eens rood gloeiend. Lekker glas rode wijn erbij. Salute. In gedachten hoor ik Doris Day zingen: "qui c'era l'era, tadadadi dada".