Modulo Antiriciclaggio

Al twee jaar worden we door onze Italiaanse bank, de BancaFirenze, indertijd nog de Intesa SanPaolo, om de zoveel tijd herinnerd aan het feit dat we nog steeds niet de modulo antiriciclaggio (het anti-witwasformulier) hebben ingevuld en ondertekend. Niet omdat wij niet bereid zouden zijn om dit te doen, maar domweg omdat het tot nu toe nooit gelukt is. 

Twee jaar geleden begon het gelazer met een brief van de bank die wij vonden toen we voor de zomervakantie in Montecchio arriveerden. Of we ons toch maar dringend bij de bank wilden vervoegen omdat Mario Monti nieuwe wetgeving had ingevoerd en de bank van elke klant persoonlijk de identiteit moet vaststellen en moet bewaken dat wij niet al ons zwarte geld hier komen witwassen.

Eerlijke burgers als wij zijn meldden we ons direct bij de bank. Bij de klanten service zat een man die ons vriendelijk doch wat sukkelig toelachtte. Waarschijnlijk dacht hij dat we kwamen vragen waar de dichtstbijzijnde pinautomaar was. Toen we hem echter vertelden dat we een rekening bij de bank hadden en dat we het antiwitwasformulier kwamen invullen begon hij al wat paniekerig te kijken. Tersluiks wierp hij een blik op zijn horloge, nog ongeveer 35 minuten tot zijn dienst erop zou zitten en het lunchtijd zou zijn. Blieb, blieb, er kwam een sms-je binnen. Vast "di mamma" om door te geven welke pasta er vandaag klaar zou staan voor de lunch.

Met veel moeite kreeg hij het systeem op zijn computer opgestart en kon het invullen van het formulier starten. Na vraag 2 ging het al mis: wat voor werk we doen en in welke plaats. Nou in Nederland. Cazzo (dat zei hij niet, want hij bleef erg beleefd, maar hij dacht het wel), die optie stond er niet bij en het programma wil absoluut niet verder zonder deze informatie. De bankmeneer was ook een beetje een Digibeet, dus hij begon steeds meer te zweten en zich opgelaten te voelen. 

Wij zeiden nog, vul dan in geen werk (in Italië, maar dat laat je gewoon weg) maar dat zou natuurlijk niet helemaal waar zijn en meneer wilde geen problemen achteraf met de Italiaanse Bank. Afijn, hij kwam dus met geen moord door die vragen en het programma wilde onze gegevens niet accepteren. 

Wat bleek, we hebben een bankrekening voor residenti (inwoners) in plaats voor non-residenti (niet-ingezetenen) en daar houdt het formulier dus geen rekening mee. Ondertussen smst hij naar "di mamma" dat de pasta nog even moet wachten. Na ongeveer 40 minuten komen er twee vrouwlijke collega's informeren wat nou eigenlijk het probleem is. Zij zijn een stuk gehaaider en hebben de oplossing snel gevonden: gewoon het formulier printen, vragen invullen voor zover mogelijk en overslaan waar je niet uitkomt, handtekening erop en in het papieren dossier. Probleem opgelost en dan kan mamma de pasta opzetten.

Zo gezegd, zo gedaan. Met de belofte dat onze rekening omgezet zou worden naar een "conto per non-residenti" vertrokken wij naar het strand en de bankmedewerker naar zijn lunch. 

Waarschijnlijk is hij die laatste stap na een copieuze lunch vergeten of hij heeft gewoon gedacht "ze komen er wel uit" want dat was natuurlijk niet het eind van het verhaal.

Bijna een jaar lang ging het goed. Weliswaar konden we geen handelingen meer verrichten bij een balie maar dat deden we toch al nooit. Dan komen de berichtjes van de bank. Eerst wordt het opnemen van geld bij een bancomat (pinautomaat) geblokkeerd. Geen probleem, geen idee waar de bankpas is en de pincode hebben we jaren geleden al vergeten. Eigenlijk gebruiken we die pas alleen omdat hij korting bij musea oplevert. Maar dan gaan ze dreigen om de telebankier omgeving af te sluiten. Nu wordt het vervelend, want hoe kunnen we anders controleren of de nutsvoorzieningen worden afgeschreven?

Nog maar eens mailen en ik stuur tevens een bericht via het telebankier programma, dat gelukkig vooralsnog wel werkt. 

Het is begin december 2014. 

Na enkele dagen krijg ik bericht van mevouw Michaela P. Ze snapt het probleem, of we langs kunnen komen zodat ze het kan oplossen. Als ik aangeef dat we pas met Pasen in de buurt zijn mailt ze terug dat ze wel een tijdelijke voorziening kan treffen mits we een kopie identiteitsbewijs opsturen en dan in de Paasvakantie langskomen. 

Afijn, gisteren was het dus zo ver. Na ons bezoek aan de kapper vertrokken we richting Livorno (niet echt naast de deur, maar ja, geregeld door de makelaar en die zat nou eenmaal in Livorno, bovendien, normaal gesproken doen we eigenlijk alles online). Nadat we de mailwisseling hebben laten zien bij de receptie worden we keurig bij mevrouw Michaela P. afgeleverd. Ze weet al waar het over gaat. 

Ook zij heeft nog een hele kluif aan het invullen van de gegevens en ik zie haar wel zo'n 8 keer opnieuw ons adres in Nederland invullen. We komen al snel tot de conclusie dat het veel handiger was geweest als Vania indertijd een rekening voor niet ingezetenen had geopend. Maar omzetten is nu niet meer aan de orde, want dan moeten ook alle automatische incasso's voor de nutsbedrijven opnieuw worden aangevraagd en je wilt niet weten hoe lang het heeft geduurd voordat we dat voor elkaar hadden. 

Italië mag dan wel zo'n beetje het oudste banksysteem ter wereld hebben, maar het is ook een beetje in de tijd van de Medici blijven steken zullen we maar zeggen.

Afijn, na bijna een uur heeft mevrouw Michaela het voor elkaar en krijgen we beiden een setje documenten voorgelegd om te tekenen. Met keurig een kopietje voor onszelf plus een bijbehorende Engelse vertaling op zak nemen we afscheid. Ons Italiaanse betaalverkeer is weer veilig gesteld.

Terwijl ik wegloop vraag ik me nog wel even af of al die corrupte aannemers en andere maffiosi ook zo lang bezig zijn met het invullen van het formulier als wij voor onze rekening waar nog nooit meer dan 200 euro op gestaan heeft? Die lachen zich waarschijnlijk een kriek en zoeken gewoon een vriendje die wel wat regelt.

De rest van de dag besteden we maa aan een lekkere lunch bij Le Volte, een restaurant bij het Fortezza Vecchia. We zitten hier aan de kust dus vanzelfsprekend kiezen we voor vis. Een lekkere pasta met kreeft voor Paul en een spaghetti allo scoglia (met zeevruchten) voor mij, gevolgd door een perfect gegrilde tonijnsteak.

Daarna maken we een wandeling door Piccola Venezia, het gedeelte van Livorno dat rond het Fortezza Medicea, oftewel het Fortezza Nuova ligt. 

Laat je niet door de namen misleiden, ze zijn allebij oud en staan volgens mij door slecht onderhoud zo'n beetje op instorten. De meeste toristen laten Livorno echter links liggen, dus opknappen heeft geen prioriteit. Jammer, want er is best iets te maken van de buurt rond het Fortezza Medicea, leuke augmented reality route uitzetten, paar terrasjes...