Eerst gaan we naar Peccioli om onze verzekeringpremie te betalen. We zijn al een ruime maand te laat, dus is verstandig om dat nu maar zo snel mogelijk te regelen. Ik bereid me vast mentaal voor op een lange wachtperiode bij het postkantoor, maar dat valt 200% mee. Blijbaar hebben de Pecciolesi ander dingen te doen de dag voor pasen, want ik ben direct aan de beurt. Paul, die mij op het pleintje voor de Chiesa della Madonna del Carmine heeft afgezet om een parkeerplaats te gaan zoeken, is dan ook heel verbaasd dat ik al klaar ben. Ons huis is in ieder geval weer voor een jaar verzekerd, maar het is denk ik wel slim om terug in Nederland eens te informeren bij de Generali of ze voortaan de verlenging niet per e-mail kunnen opsturen. Met de nieuwe SEPA regels moet betaling vanuit Nederland toch ook eenvoudiger kunnen. Bovendien kunnen ze dan ook direct het huisnummer even aanpassen.
Ondertussen is het gaan regenen en vluchten we snel even bij Lori, de kapper, binnen. Hoog tijd om weer model in ons haar te laten knippen. De zaak zit vol met dames die hun haar nog even op zijn paas best willen laten stylen. We maken een afspraak voor aanstaande woensdag want Lori en Benedetta hebben een lekker lang weekend.
Vervolgens lopen we snel naar Pasticceria Ferretti voor ons ontbijtje met een heerlijke dolce en een cappuccino. De oude dame begroet ons al met een enthousiast "ben tornati" voor we de winkel goed en wel binnengestapt zijn en ook haar dochter Loredana komt ons begroeten. Even later zitten we met de zoete broodjes en koffie aan een knus tafeltje te kijken hoe twee kleine Italiaanse meisjes helemaal in regenjasjes en sjaals worden ingepakt.
Op de terugweg naar de auto lopen we nog even bij Il grano d'Uva binnen voor een lekkere fles wijn. De eigenaar herinnert zich nog dat we vorig jaar wijn zijn komen inkopen, maar weet niet meer welke flessen we toen hebben meegenomen. Het is nog te vroeg om te proeven dus ik zoek er een uit met een etiket dat me bekend voorkomt. Een sangiovese, nooit verkeerd.
Ondertussen is het tijd om naar onze afspraak te gaan.
We gaan op weg naar Cascine di Buti, waar we samen met Tineke en Peter een afspraak hebben op een industrie terrein waar de werkplaats ligt van Enrico Dini. Als we de straat in komen rijden zien we een aantal kunstwerken en geometrische figuren en zandsteen liggen voor een soort grote loods.
Enrico is namelijk wereldberoemd als "The man who prints houses".
Hij ontwikkelt enorme 3D-printers waarmee hij uit (gemalen) zand(steen) onder andere beelden print, maar ook grotere objecten, tot complete (delen van) huizen toe. In 2012 ontwikkelde hij in Nederlad het Moebius huis en een kunstmatig koraalrif in Bahrain.
In zijn workshop zien we enkele proefopstellingen van printers en hij laat ons diverse (gerecyclede) materialen zien waarmee hij print. Ook zien we de bouwtekeningen voor diverse futuristisch uitziende printers.
We zijn hier omdat Paul onder andere Enrico een aantal beelden wil laten printen voor de opstelling in het nieuwe museum.
Nadat we de workshop heben bekeken nodigt Enrico ons uit voor de lunch in een prima trattoria, La Cicala e La Formica (de krekel en de mier) in Castelvecchio di Compito (www.lacicalaelaformica.org). Hij wil ons van alles wat laten proeven van de Toscaanse keuken en bestelt dus 4 verschillende voor- en hoofdgerechten. Het meisje dat ons bedient brengt van alles enorme schalen zodat we onze maag helemaal rond eten.
Achtereenvolgens krijgen we onder andere: gnocchi in truffelsaus, risotto met radicchio en peccorino, lasagna met vleessaus en minestrone di cavolo nero (zwarte kool soep).
Vervolgens krijgen we roast beef, cacciucco alla livornese, in de oven gegaard varkensvlees en spezzatino (stoofpot van kalfsvlees). We ronden de luch af met 4 soorten zoete lekkernijen en een glaasje limoncello. Tijdens het eetfestijn geeft Enrico ons diverse tips voor andere goede restaurants in de buurt en ook tips voor diverse plaatsen waar we echt naartoe moeten. Hij is overigens onder de indruk van mijn kennis over Toscane en van de plaatsen waar we allemaal al geweest zijn. Na afgesproken te hebben dat hij binnenkort naar Nederland komt breken we op en vertrekken wij weer naar Montecchio. Net op tijd, want ondertussen voel ik me een soort plofkip die echt geen hap meer extra naar binnenkrijgt.
In de auto bedenk ik dat het concept van gebouwen en beelden printen met gerecycled materiaal eigenlijk wel heel fantastisch is en allerlei perspectief biedt. Zou het niet mooi zijn (en de ultieme wraak) als Enrico de beelden die IS in Mosul en andere gebieden heeft vernietigd opnieuw zou kunnen printen uit het puin van diezelfde beelden? Maar dan wat mij betreft wel vermengd met de organische resten van omgekomen IS strijders. Prachtige straf toch, gerecycled worden tot de beelden die je zelf hebt vernietigd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten