Fotogenieke reuzen in het Toscaanse landschap

De zon schijnt nog steeds, maar af en toe komen er ook wat wolken. Mooi weer om naar Peccioli te wandelen voor een bezoek aan de markt. Na het ontbijt trekken we daarom de wandelschoenen aan en gaan op pad.

Vanuit het dorp lopen we het grindpad op en komen langs de boerderij die bij de wijnvelden en olijfbomen hoort en even later lopen we tussen de olijfbomen door naar beneden. De boer heeft de afgelopen week het hele pad weer wat gefatsoeneerd door er met de laadbak van zijn trekker overheen te gaan. Het was ook hard nodig, want afgelopen zomer zaten er zulke diepe voren in dat je hier bijna niet kon lopen. 
De olijven zijn er, in tegenstelling tot vorige jaren, allemaal al af. De druiven natuurlijk ook, maar dat is normaal voor de tijd van het jaar. Wat niet normaal is, is dat de druivenranken nog niet zijn gesnoeid. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat de olijven na de heftige hagelbui van medio oktober plotseling geoogst moesten worden, althans wat er van over is want het grootste deel van zowel de druiven- als de olijfoogst is mislukt.

Tussen de cipressen, door een stukje bos en vervolgens tussen de velden door lopen we naar Peccioli. Daarbij hebben we steeds uitzicht op de aparte klokkentoren van de San Verano.

De reuzen bewaken van 2 kanten het theater

Het laatste stukje is een venijnige klim, maar we worden beloond door een geweldig uitzicht op de stenen reuzen bij Anfiteatro Fonte Mazzolla. Deze giganten lagen oorspronkelijk bij de vuilstortplaats in Legoli. (deze vuilstortplaats helpt zo'n beetje heel Toscane van haar afval af, maar dat is een mooi verhaal voor een volgende blog). 

Vorig jaar vroeg Andrea Bocelli of hij de giganten mocht lenen voor zijn Teatro del Silenzio. Onze reuzen dienden als achtergrond bij het concert dat hij in 2013 verzorgde.
Daarmee bracht hij het stadsbestuur van Peccioli op een idee, want afgelopen zomer werden de reuzen opgesteld als decor bij het Undici Lune festival. (meer hierover in de blog "Al pieno di lune" van afgelopen juli. Ondertussen lijkt het erop dat de reuzen een permanent plaatsje hebben gekregen bij het openluchttheater. Daar komen ze in ieder geval heel mooi tot hun recht en ze vinden het er vast lekkerder ruiken dan op hun oorspronkelijke plek.

Hondje haalt even een frisse neus

Als we Peccioli inlopen zien we een klein hondje dat door zijn bazinnetje even tijdelijk buiten het raam geparkeerd is om te luchten. Op zijn gemakje bekijkt hij de voetgangers die voorbij komen. Voor het beestje is het te hopen dat hij vandaag nog wel een keer echt wordt uitgelaten. 

De markt begint al een beetje ten einde te lopen en het is vrij rustig. Er zijn ook minder kramen dan afgelopen zomer. De schoenenkraam, twee kramen met kleding en een kraam met kussentjes, kleedjes en linnengoed. Verder nog wat groenten en de viskar. Dat was het wel zo'n beetje. We zijn er dus zo doorheen.

Na zo'n wandeling verwennen we onszelf met een paar heerlijke cappuccino's en een lekkere dolce bij de oude mevrouw Ferretti van La Vecchia Carraia. Heerlijke sfoglia gevuld met peer en ricotta, mandorle (amandelen) of room. 

Als we de terugweg aanvangen vallen er enkele spetters regen, maar gelukkig zet het niet echt door. Onderweg schuilen we nog even 3 minuten onder een boom maar daarna trekt de lucht weer open. Net voordat we de verharde weg in Montecchio weer inlopen zien we nog een klein slangetje op het pad rond kronkelen. Hij of zij - dat is bij slangen nogal lastig te zien - lijkt wel een beetje beduusd van de auto die ons net voorbij kwam rijden. Wellicht heeft het diertje toch een klein tikje gehad of is het gewoon geschrokken.
Dit is nog maar een heel kleintje, maar we hebben ook wel eens grotere gezien, ze kunnen namelijk ruim een meter worden. 
Blijkbaar waren er de afgelopen tijd een geboortegolf geweest, want 50 meter ervoor zagen we nog een platgereden, uitgedroogd exemplaar op het pad liggen, dat ongeveer even groot was als deze.

Wat is ie groot hè, ma?