Gigolo a Rotterdam

Het bezoek aan Bagno La Sirena in Cecina Mare (Marina di Cecina) is dinsdag zo goed bevallen dat we vandaag nog maar een keer gaan. Tas met bad spullen achter in de auto en daar gaan we. Ondertussen weten we dat we de SR68 moeten vermijden omdat het wegdek bijna verdwenen is en via de SP55 kronkelen we dus door de heuvels richting kust.

Bij la Sirena worden we al herkend en met een brede lach ontvangen. De aardige eigenares is blij ons te zien. Knap om zo vrolijk te zijn, ik kan me niet voorstellen dat het eenvoudig is overduidelijk een flink aantal maanden zwanger te zijn en dan bij 36 graden in een strandetablissement te werken zonder airco.

De badman brengt ons direct naar een goed plekje: "volgens mij lagen jullie hier eergisteren ook zo ongeveer". Vandaag staat er duidelijk meer wind en de zee is behoorlijk onstuimig. Het vaste plekje van de badman ligt midden in de golven. De zee spoelt af en toe onder de eerste rij bedjes door, maar waar wij liggen hebben we daar geen last van. 

Hier zit normaal gesproken de Salvataggio, oftewel badmeester

Met de heerlijke lunch van twee dagen geleden nog in gedachten melden we ons om half twee op de veranda van het restaurant. We nemen beiden een heerlijk gevulde zuppetta met vongole, mosselen, garnalen en andere vis en schelpdieren. Paul neemt vervolgens een pasta en ik een fritto misto. Veel te veel voor mij, maar gelukkig helpt Paul bij het opeten. Als vaste gasten krijgen we een glaasje limoncello mee om lekker op ons strandbedje op te drinken.

Bij het afrekenen krijgt Paul twee glaasjes Limoncello mee die we op het strand opdrinken

's Avonds gaan we naar Peccioli voor een concert van Bobo Rondelli. Ook nog nooit eerder van gehoord. Het concert is gratis toegankelijk en we besluiten het er maar op te wagen, kunnen altijd aankijken wat het is en eventueel gewoon na een paar nummers afhaken. Het blijkt een soort combinatie rock muzikant, dichter, cabaretier. We amuseren ons kostelijk, ook al kunnen we lang niet alles verstaan. Hij zingt eerlijk gezegd best goed en schopt af en toe lekker tegen het gezag en de kerk.

Tegen het einde van het concert zingt hij een nummer met de titel 'Gigolo a Rotterdam', het verhaal gaat over een Italiaan die naar Rotterdam gaat en daar uit eten gaat in een restaurant, de rekening niet kan betalen en uiteindelijk zichzelf maar "verhuurt" als Gigolo. Het nummer is te vinden op YouTube.

Na het concert rijden we snel terug naar Montecchio, want het is al weer over twaalven. Lagen we de eerste week soms al iets na tienen op bed, de laatste week lijkt het wel steeds nachtwerk te worden.

Fotogenieke reuzen in het Toscaanse landschap

De zon schijnt nog steeds, maar af en toe komen er ook wat wolken. Mooi weer om naar Peccioli te wandelen voor een bezoek aan de markt. Na het ontbijt trekken we daarom de wandelschoenen aan en gaan op pad.

Vanuit het dorp lopen we het grindpad op en komen langs de boerderij die bij de wijnvelden en olijfbomen hoort en even later lopen we tussen de olijfbomen door naar beneden. De boer heeft de afgelopen week het hele pad weer wat gefatsoeneerd door er met de laadbak van zijn trekker overheen te gaan. Het was ook hard nodig, want afgelopen zomer zaten er zulke diepe voren in dat je hier bijna niet kon lopen. 
De olijven zijn er, in tegenstelling tot vorige jaren, allemaal al af. De druiven natuurlijk ook, maar dat is normaal voor de tijd van het jaar. Wat niet normaal is, is dat de druivenranken nog niet zijn gesnoeid. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat de olijven na de heftige hagelbui van medio oktober plotseling geoogst moesten worden, althans wat er van over is want het grootste deel van zowel de druiven- als de olijfoogst is mislukt.

Tussen de cipressen, door een stukje bos en vervolgens tussen de velden door lopen we naar Peccioli. Daarbij hebben we steeds uitzicht op de aparte klokkentoren van de San Verano.

De reuzen bewaken van 2 kanten het theater

Het laatste stukje is een venijnige klim, maar we worden beloond door een geweldig uitzicht op de stenen reuzen bij Anfiteatro Fonte Mazzolla. Deze giganten lagen oorspronkelijk bij de vuilstortplaats in Legoli. (deze vuilstortplaats helpt zo'n beetje heel Toscane van haar afval af, maar dat is een mooi verhaal voor een volgende blog). 

Vorig jaar vroeg Andrea Bocelli of hij de giganten mocht lenen voor zijn Teatro del Silenzio. Onze reuzen dienden als achtergrond bij het concert dat hij in 2013 verzorgde.
Daarmee bracht hij het stadsbestuur van Peccioli op een idee, want afgelopen zomer werden de reuzen opgesteld als decor bij het Undici Lune festival. (meer hierover in de blog "Al pieno di lune" van afgelopen juli. Ondertussen lijkt het erop dat de reuzen een permanent plaatsje hebben gekregen bij het openluchttheater. Daar komen ze in ieder geval heel mooi tot hun recht en ze vinden het er vast lekkerder ruiken dan op hun oorspronkelijke plek.

Hondje haalt even een frisse neus

Als we Peccioli inlopen zien we een klein hondje dat door zijn bazinnetje even tijdelijk buiten het raam geparkeerd is om te luchten. Op zijn gemakje bekijkt hij de voetgangers die voorbij komen. Voor het beestje is het te hopen dat hij vandaag nog wel een keer echt wordt uitgelaten. 

De markt begint al een beetje ten einde te lopen en het is vrij rustig. Er zijn ook minder kramen dan afgelopen zomer. De schoenenkraam, twee kramen met kleding en een kraam met kussentjes, kleedjes en linnengoed. Verder nog wat groenten en de viskar. Dat was het wel zo'n beetje. We zijn er dus zo doorheen.

Na zo'n wandeling verwennen we onszelf met een paar heerlijke cappuccino's en een lekkere dolce bij de oude mevrouw Ferretti van La Vecchia Carraia. Heerlijke sfoglia gevuld met peer en ricotta, mandorle (amandelen) of room. 

Als we de terugweg aanvangen vallen er enkele spetters regen, maar gelukkig zet het niet echt door. Onderweg schuilen we nog even 3 minuten onder een boom maar daarna trekt de lucht weer open. Net voordat we de verharde weg in Montecchio weer inlopen zien we nog een klein slangetje op het pad rond kronkelen. Hij of zij - dat is bij slangen nogal lastig te zien - lijkt wel een beetje beduusd van de auto die ons net voorbij kwam rijden. Wellicht heeft het diertje toch een klein tikje gehad of is het gewoon geschrokken.
Dit is nog maar een heel kleintje, maar we hebben ook wel eens grotere gezien, ze kunnen namelijk ruim een meter worden. 
Blijkbaar waren er de afgelopen tijd een geboortegolf geweest, want 50 meter ervoor zagen we nog een platgereden, uitgedroogd exemplaar op het pad liggen, dat ongeveer even groot was als deze.

Wat is ie groot hè, ma?

 

Al pieno di lune: concert bij volle maan

Zondagavond worden we uitgenodigd door Aldo en Monika (onze Italiaanse bovenbuurman en van oorsprong Hongaarse bovenbuurvrouw) om de finale van het WK bij hen te komen kijken. Aldo heeft heerlijke pasta carbonara voor ons gemaakt en een heerlijke "Parmigiana" (melanzane alla parmigiana).

We gaan er vanuit dat Duitsland wint, per slot van rekening is voetbal een spelletje met 2x 11 spelers en een bal, waarbij Duitsland altijd wint. Bovendien zijn we niet zo onder de indruk van Argentinië.

Afijn, hoewel het erg lang duurt komt onze voorspelling inderdaad uit.

Melanzane alla parmigiana (mijn recept, want het recept van Aldo moet ik hem zeker nog een keer ontfutselen):

Ingrediënten

tomaten, beetje knoflook, basilicum, aubergine, mozzarella, parmezaanse kaas

Bereiden:

Aubergines in plakken (ca halve cm) snijden, in vergiet doen en flink met zout bestrooien zodat de bittere smaak eruit trekt. Eventueel met een bord verzwaren om proces te versnellen. 

Tomaten in stukjes snijden, knoflook in ruim olijfolie zachtjes bakken zodat geur en smaak vrij komt. Tomaten toevoegen. Wat verse basilicum in kleine stukjes scheuren en meestoven. Eventueel wat extra kruiden toevoegen (mijn "geheime" Italiaanse kruidenmix bestaat o.a. uit aglio, olio e peperoncino kruiden aangevuld met zo nog wat elders opgeduikelde kruidenmix). Tomatenstukjes ca kwartier stoven tot stevige saus ontstaat, eventueel wat peper toevoegen, zout doe ik zelf nooit. (Kan eventueel ook met tomaten uit blik of deels aanlengen met een tomatensaus die je in de Italiaanse supermarkt kant en klaar koopt, maar er gaat niets boven helemaal vers).

Mozzarella in plakjes snijden.

Oven voorverwarmen (180 graden). Ovenschaal invetten met olijfolie. Dun laagje tomatensaus op de bodem van de schaal, helemaal bedekken met aubergine plakken, vervolgens plakjes mozzarella en zo minimaal 2 lagen "bouwen", eindigen met mozzarella. Tenslotte nog lekker vers geraspte parmezaanse kaas erover en dan in de oven tot de bovenkant mooi bruin is.

Maandag 14 juli

Maandag een rustig dagje rond ons huis en bij het zwembad. De buurvrouw maakte zich gisteren nog druk dat het concert niet door zou gaan, maar hoewel de dag bewolkt begint, klaart het toch behoorlijk op en kunnen we nog lekker bij het zwembad ronpoedelen.

Om kwart voor 8 vertrekken we opnieuw naar Peccioli voor het openlucht concert van Fiorella Mannoia in het anfitheater Fonte Mazolla. Voor dit concert zijn ca. 3000 kaarten verkocht. Hierdoor ontstaat een aanzienlijk parkeervraagstuk. Om alles in goede banen te leiden zijn veel vrijwilligers ingeschakeld. Wij krijgen een plekje aangewezen recht voor de ingang van het kerkhof. Normaal mogen daar geen auto's staan, maar nu dus wel. Handig, want at is redelijk dicht bij het anfiteatro, hetgeen betekent dat we aan het eind dus ook snel weg kunnen zijn voordat al die andere auto's elkaar gaan blokkeren in de smalle straten van Peccioli.

Het concert van Fiorella Mannoia is erg mooi, veel mooie liedjes die bovendien ook nog heel goed te verstaan zijn. Behalve wat oud werk zingt ze ook een paar mooie nummers van de CD "Sud" waarvoor ze voor het eerst ook zelf nummers heeft geschreven. Mooie liedjes die niet alleen over het zuiden van Italië gaan maar ook over problemen in Afrika en over de gevolgen van (im)migratie. Speciale aandacht heeft ze voor Lampedusa, waar de paar honderd tellende eilandbewoners bijna letterlijk overspoeld worden door vele duizenden immigranten.

Tevens brengt ze enkele nummers van Lucio Dalla ten gehore alsmede werk van Vasco Rossi en Renato Zero. Het publiek zingt luidkeels mee. 

Op een gegeven moment roept iemand "Fiorella, guardi la Luna" en inderdaad, de volle maan komt mooi achter de sluierbewolking vandaan en belicht de reuzachtige stenen beelden op een waanzinnig mooie wijze. Mooie verwijzing ook naar de Undici Lune (11 manen), zoals het festival heet. Na drie toegiften eindigt het concert met het prachtige nummer Cielo d'Irlanda.