Herten, herten en reeën

Zaterdag slapen we eerst lekker uit en rommelen we wat rond het apartement. Mooie gelegenheid om wat achterstallige was weg te werken. Paul zit met een stapel boeken in de tuin en is op de iPad nog wat werk aan het uitvoeren.

Ik maak ondertussen een wandeling naar Peccioli, via de route langs de Madonna delle Serre en dan onder het dorp langs naar het anfiteatro. Kan ik mooi vast even verkennen voor het concert van a.s. maandag. 

Als ik op het pad naar de Serre loop zie ik uit mijn linkerooghoek iets roodbruins bewegen in het struikgewas. In eerste instantie denk ik dat de vos die Ivan twee dagen geleden zag er zijn domicilie heeft en nog steeds rondscharrelt. Het beest blijkt echter bij nadere beschouwing veel groter en opeens sta ik aan de rand van het struikgewas oog in oog met een prachtig damhert. Het dier staat nog geen 9 meter van me vandaan. In eerste instantie heeft ze me niet gezien maar als ik mijn camera wil optillen is ze zich van mijn aanwezigheid bewust. Even kijken we elkaar in de ogen. Dan draait ze zich om voor ik de camera naar mijn oog kan brengen en gaat er als een speer vandoor, in de richting waar ze vandaan kwam.

Ik laat de camera weer zakken omdat ik denk dat het damhert weg is. Dom, want even later komt ze alsnog met gestrekte poten aan de andere kant van het stuk struikgewas over de grindweg denderen en verdwijnt tussen de olijfbomen het dal in.

"Ik moet ineens weer aan mijn antwoord aan Ivan denken: nee, in 5 jaar nog geen hert of zwijn gezien."

Als ik later aan buurman Mario vertel dat ik een hert (cervo) heb ik gezien word ik mooi gecorrigeerd: nee, geen cervo, daino (damhert)! Hij vertelt me dat we overigens vanuit ons keukenraam ook regelmatig herten zouden moeten kunnen zien in het dal, zeker in voor- en najaar als er minder begroeing is. Moet je wel vroeg opstaan, want ze vertonen zich niet zo lang na zonsopgang. Oef, dat is vroeg.

Als ik onder de ommuring van Peccioli ben aangekomen worden de donkere wolken wel erg dreigend en in de verte hoor ik het donderen. Paar stapjes sneller dan maar, maar heuvel op is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Bovendien wil ik toch nog wel even wat foto's maken van de enorme stenen reuzen bij het anfitheatro. Uiteindelijk red ik het toch voor de onweersbui losbarst en kom ik nog net hijgend op het afgesproken tijdstip bij bar la terrazza aan, terwijl Paul op hetzelfde moment vanaf de andere kant de straat in komt lopen. Mooi moment om boodschappen te gaan doen.

Zondag bij tijd op, het weer ziet er goed uit in Montecchio dus gaan we op pad voor een mooie wandeling in combinatie met een lekkere uitgebreide zondagse lunch. We besluiten om te gaan wandelen vanuit Volpaia, een schattig plaatsje in de buurt van Radda in Chianti.

Als we langs San Donato in Poggio rijden zien we ineens een Nederlandse auto rijden die wel heel erg lijkt op die van onze vrienden Jan en Jet van H. We vermoeden dus dat zij op dit moment ook in hun huis in San Donato zijn.

Bijna aangekomen bij Volpaia barst helaas een flinke bui los en moeten we enige tijd in de auto wachten voor het weer droog wordt. We besluiten op de weer app te vertrouwen en toch maar te gaan wandelen, maar kiezen wel voor de kortere route (2 uur in plaats van 3,5). 

Een mooie route, op een stuk via een vrij stijl en heel smal pad langs afgronden door het bos na. Aan het begin van de route hebben we prachtige vergezichten, onder andere richting Radda. We lopen via een prachtige, maar behoorlijk stijle, cipressenweg naar boven waar we een mooi zicht hebben op ons uitgangspunt Volpaia en op de wijnboerderij waar we hopen te gaan lunchen. 

Als we eenmaal vanaf het smalle bospad op een bredere weg door het bos zijn aanbeland zie ik uit mijn ooghoek (het rechter deze keer) beweging. Dat heb ik dus eerder meegemaakt deze week en ik zie nog net twee bruine vlekken over de weg komen zetten en via een pad dat het onze kruist verdwijnen. Paul heeft niets gemerkt en ik gebaar dat hij heel zachtjes moet doen en ik loop voorzichtig vooruit. Daar staan twee reeën een beetje gespannen te kijken wat die wandelaars gaan doen. Heel voorzichtig gebaar ik naar Paul om zachtjes dichterbij te komen en voorzichtig om de bomen heen te kijken. Even bewonderen we het lichtbruin en wit gespikkelde reeënpaartje. Ze blijven even staan en dan rennen ze toch dieper het bos is.

Door de heuvels komen we uiteindelijk bij de wijnboerderij Badiaccia Montemuro met restaurant. In de cantina zijn de eigenaar en een paar vrienden al gezellig een glaasje wijn aan het proeven. Helaas, als we hem vragen of we terecht kunnen voor de pranzo blijkt dat ze alleen 's avonds open zijn voor het diner (cena). We kunnen wel een glas wijn nuttigen.

"Op 1 fles wijn loop je 100 kilometer" zegt de wijnboer heel gevat. 

Een glas wijn als we niet kunnen eten lijkt ons nu niet zo'n goed idee, zeker omdat we nog minimaal een uur verder moeten lopen en we het smalle bospad nog vers in gedachten hebben. Tsja, jullie zitten op de verkeerde heuvel zegt de wijnboer, aan de overkant in Volpaia zijn restaurants genoeg. Ja, lolbroek, dat weten wij ook wel dus we gaan maar direct weer door naar Volpaia, dat we onderdaad op de heuvel aan de overkant weer zien liggen. 

Opnieuw aangekomen in Volpaia vinden we een mooi plaatsje onder een enorme boom op het terras van ristorante La Bottega (alleen jammer dat het mooie uitzicht een beetje verstoord wordt door de grote parkeerplaats onder het terras). Gelukkig houden de donkere wolken hun water nog even binnen totdat we onze copieuze zondagse lunch (o.a. Tagliatelle al tartufo, tagliatelle di ragu di cinghiale (wild zwijn) en gestoofd konijn (coniglio) op hebben.

Als we op de terugweg zijn komt er even voorbij Volpaia nog ineens een damhert voor de auto over de weg rennen. Famous last words: nog nooit een hert gezien hier in Toscane...