woensdag 12 oktober 2016

Woensdag, veegdag

We zitten al vroeg in de auto richting Firenze. Dat is even wennen na een paar weken rustig aan doen, maar de cappuccino met overheerlijke sfoglia all'ananas bij Verano's maakt een hele hoop goed. Het is trouwens ons eerste bezoek aan Verano deze vakantie, normaal komen we hier toch wel om de paar dagen. We zijn ook nog niet zo veel deze kant op geweest en op maandag waren ze dicht.
Op advies van de website Visit Florence parkeren we bij de mega COOP aan de viale Nenni, een eind buiten Florence. Gratis parkeerruimte en er tegenover zit een halte van de tramVia, de tram die van Scandicci naar treinstation Santa Maria Novella rijdt. Tentar non nuoce, wie niets probeert... De kaartjes voor de tram halen we op advies van de aardige man in de pasticceria bij de Edicola, de krantenshop. De tram komt elke 4 minuten en binnen 12 minuten staan we hartje Florence. Inderdaad een prima tip nu onze vaste parkeerplaats op de Piazzale Michelangelo niet meer is, althans, nog maar voor een paar auto's en tegen fors tarief. Bovendien bestaat altijd het risico dat je per ongeluk in de ZLT terecht komt, de zona traffico limitata, oftewel de zone waar je zonder vergunning niet in mag. Overal hangen van die akelige cameraatjes, direct al als je per ongeluk een "verboden" straat inrijdt. De bon krijg je dan automatisch, al dan niet via de Hertz, thuisgestuurd.
Vanaf stazione SMN begeven we ons direct naar het Palazzo Strozzi, waar we de Ai WeiWei tentoonstelling bezoeken. Mooie installaties, onder ander met fietsen van het merk Forever. Het doet me een beetje denken aan het liedje van Katie Melua: "there are nine million bycicles in Beijng". Overigens al flink achterhaald want volgens mij duurt het niet meer zo lang en dan zijn er nine million cars in Peking.
De Forever toegangspoort
In de volgende ruimte is een indrukwekkende opstelling van een soort doodskisten en een enorme slang die gemaakt is van een soort schooltassen. Het is een herinnering aan / aanklacht tegen de scholen die ingestort zijn bij een aardbeving in China in 2009. De scholen bleken het slechtst gebouwd en minst aardbeving bestendig van alle gebouwen in de getroffen regio, daarom kwamen er zo ontzettend veel scholieren om bij de aardbeving.
Coffins and Snake
Detail slang samengesteld uit tassen
Detail slang samengesteld uit tassen
Andere zalen bevatten stellages van meubelen die door de kunstenaar volgens de principes van het oude ambacht opnieuw, maar dan anders, in elkaar gezet zijn. Dit zonder gebruik van spijkers, lijm of andere hulpmiddelen om onderdelen te bevestigen. Keramiek bloemen en houten graspollen, stapels krabben en een muur die is samengesteld uit oud houtsnijwerk en de stenen van het atelier van de kunstenaar, dat direct al bij oplevering door de autoriteiten werd gesloten en neergehaald.
Opnieuw in elkaar gezette stoelen
Opnieuw in elkaar gezette stoelen
Fragment van de neergehaalde studio
Fragment van de neergehaalde studio
Detail houtsnijwerk
Detail houtsnijwerk
Detail houtsnijwerk
Detail houtsnijwerk
Het behang op de achtergrond bij de stoelen bestaat uit een regelmatige herhaling van het Twitter logo, beveiligingscamera's en scharen (o.i.d.). In de zaal met de keramiek bloemen hangen ook allemaal foto's van belangrijke, beroemde gebouwen overal ter wereld. Omdat de artiest deze gebouwen ziet als symbolen van politieke en culturele macht fotografeert hij steeds de opgestoken middevinger van zijn linkerhand mee. Ik heb er in het kader van het Droste effect mijn eigen variant van gemaakt. 
Fuck you too, Droste effect
Fuck you too, Droste effect
Al met al is het een Indrukwekkende tentoonstelling, zeker de moeite waard. Helaas waren de werken van Jan Fabre op de Piazza Signoria maar tot 2 oktober, dus pakken we de tram terug naar de halle Nenni-torregallo waar de auto staat. Vandaar vertrekken we richting de Mugello. Onderweg komen we langs de villa Demidoff in Pratolino, waar het grote kunstwerk van Giambologna staat, maar de tuin lijkt dicht dus een bezoek hieraan houden we tot een andere keer tegoed. 

San Piero a Sieve

Onze eerste stop in de Mugello is in San Piero a Sieve. We parkeren de auto naast een vuilcontainer langs de weg, het enige plekje tussen alle andere geparkeerde auto's dat nog vrij is. We lopen het dorp in op zoek naar een plekje om ons broodje op te eten en zien een bord naar het Fortezza Medicea. Dat is vast het Fortezza di San Marino, die staat op ons lijstje.
Paul ziet nog wel een bordje op het pleintje in het dorp dat je daar elke 2e en 4e woensdag van de maand tussen 15:00 en 16:00 niet mag parkeren vanwege de rondgang van de veegwagen maar daar maken we ons niet zo druk over. Het is 13:40 en dan zijn we al lang weer terug. Bovendien, wij staan aan de doorgaande weg, naast een smerige container die eruit ziet of er al jaren geen veegwagen meer langs geweest is... (Is trouwens niet vaak, 2x per maand, bij ons in Montecchio komt de veegwagen 2x per week!).
Even verder blijkt dat het een kilometer lopen is naar het Fortezza. Dat is goed te doen, hoewel ik liever mijn wandelschoenen had aangehad i.p.v. mijn dure nieuwe schoenen. Afijn, we hebben trek, dus we lopen toch maar door en gaan niet eerst de wandelschoenen aantrekken.
De gravelweg stijgt flink, maar op een gegeven moment zien we toch het fort aan de andere kant van het dal liggen. Vooral de laatste klim is best heftig. Aangekomen bij het fort blijkt het gesloten voor restauratie, als ik het bord goed interpreteer had het in 2012 af moeten zijn. Er staan nog wel hijskranen en er is duidelijk nog wel activiteit. Uiteindelijk zal het dus wel weer eens open gaan. Voor nu lopen we er maar een stuk omheen (het fort is echt mega groot, veel groter dan ik had verwacht) en gaan op een afgebrokkelde muurpunt zitten om de broodjes op te eten.
Fortezza di San Martino
Fortezza di San Martino, San Piero a Sieve
Weer teruggekomen in het dorp nemen we nog een cafe en trakteren onszelf op een soort tompouche.
Volgende bestemming is Scarperia. Daar aangekomen worden we ons ervan bewust dat er een blaadje onder de voorruit zit dat verdacht veel op een bon lijkt. Als we een parkeerplaatsje hebben gevonden, en ons er van hebben vergewist dat we hier echt mogen staan op dit moment zonder beperkingen, halen we het stuk papier onder de ruitenwisser vandaan. Ja hoor, ^{%#}^*, een parkeerbon: €28,60. Voor parkeren in een zone op het moment dat daar geveegd moet worden. Tijdstip: 14:00 uur.

Scarperia

Balen, maar we laten onze dag niet bederven en gaan eerst Scarperia maar eens bekijken. Dat blijkt een heel leuk plaatsje, eigenlijk veel leuker dan San Piero a Sieve waar het één gemeente mee vormt. Er is een schitterende kerk met een (losstaande) klokkentoren die heel mooi in de recentere bebouwing is geïncorporeerd. Er tegenover ligt het palazzo dei Vicari, het paleis van de vroegere stadsbestuurders. We verwachtten een klein gebouw, maar het blijkt echt een fors paleis. Helaas is het in de maand oktober alleen 's ochtends geopend, maar vanaf de binnenplaats krijgen we toch ook een goede indruk en hier hangen alle wapenschilden van de vicari, zeg maar de toenmalige burgermeesters.
Het plaatsje heeft bovendien nog vrijwel haar volledige ringmuur in tact. 
[foto's Scarperia]
Scarperia staat bekend om haar handgemaakte messen en er zijn dan ook nog enkele werkplaatsen waar je kunt zien hoe ze met de hand messen maken en diverse winkels waar de producten worden verkocht.
Nadat we uitgekeken zijn in Scarperia besluiten we toch nog even terug te rijden naar San Piero a Sieve, het is maar een paar kilometer en als je niet mag parkeren tussen 15-16 uur is het vreemd als je dan een bon krijgt om 14:00 uur. 
Natuurlijk staat er op het bord bij de parkeerplaatsen waar wij hebben geparkeerd een ander tijdstip, namelijk half 3 tot half 3. Pech dus. Nu we hier toch zijn besluiten we om dan maar direct even naar het politiebureau te rijden en te kijken of we daar kunnen betalen. Dat scheelt dan in ieder geval de administratieve toeslag van Hertz want die hoeven dan onze gegevens niet door te geven. Bovendien, de administratieve toeslag is bijna 2x het bedrag van de boete, dus die willen we wel graag voorkomen.
Voor het politiebureau rijdt net een vrouwelijke agente in een auto van de Polizia Municipale weg. Ik sprint er op af, ze kijkt wat verschrikt maar doet wel het raam open. Vriendelijk geef ik aan dat we een boete hebben gekregen en dat ik graag wil weten of we die hier kunnen betalen. 
Ik zie het aan haar ogen, volgens mij heeft zij de boete uitgeschreven, en ik zie haar denken: "jammer, het zijn eigenlijk hele aardige mensen en dan spreken ze als toerist ook nog gewoon Italiaans...". Afijn, even vriendelijk antwoord ze dat je de boete niet op het politiebureau kunt betalen (dat zou natuurlijk allerlei vormen van fraude in de hand kunnen werken dacht ik nog) maar dat op de achterkant staat hoe je wel kunt betalen. Via overschrijving dus, maar ik wil het vandaag graag afgehandeld hebben inclusief een betaalbewijsje i.v.m. het voorkomen van de administratieve toeslag van Hetz. Het kan ook bij bars en tabacchi (tabakswinkels) met een LIS systeem. Ik leg uit dat we dat in Holland niet hebben en het dus niet helemaal had begrepen. 
Geen probleem, als we even terug rijden naar de weg dan zit er naast de Chiesetta (het kleine kerkje) een bar waar ze Lotto formulieren verkopen. Die handelen ook de betaling van boetes af. Tsja je moet het maar weten. We kern de auto om en rijden naar het kerkje. Ja hoor, niet te geloven, precies naast het tentje waar we koffie hebben gedronken en tegenover de plek waar we de boete hebben gekregen. Als ik naar de tabacchi loop om te betalen vraagt de aardige man van de koffie of we al weer terug zijn. Ja zeker, we hebben een parkeerboete gekregen. Hij grijpt de gelegenheid om om eens even lekker op de politie te schelden, zo'n beetje universeel gedrag in heel Europa. Bij de tabakswinkel ernaast is de boete zo afgehandeld, even is er nog een probleem om het kenteken op de bon te lezen maar een foto van onze nummerplaat lost dat snel op. De dames incasseren 2 euro voor de afhandeling en ik heb een bewijsje dat we nog dezelfde dag betaald hebben. De dame in het winkeltje zei nog: "je hebt de boete net gekregen", zo snel worden boetes hier blijkbaar normaal gesproken niet betaald. 
Sali e Tabacchi
Tabacchi, of beter Sali e Tabacchi, dateren uit de koloniale tijd toen de staat het monopolie had op artikelen van overzee, zoals zout en tabak. Hierop moest een accijns betaald worden en deze producten konden alleen worden gekocht in winkels die een speciale licentie hadden, de zogenaamde Sali e Tabacchi. Het staatsmonopolie bestaat niet meer, maar er is nog steeds een licentie nodig in Italie om tabak te mogen verkopen en de naam voor dit soort winkeltjes is gebleven, hoewel ze nu tegenwoordig ook allerlei andere zaken als Lotto en Toto formulieren, krasloten, buskaartjes, telefoonkaarten en schrijfbenodigdheden verkopen. En je kunt er dus allerlei betalingen verrichten, van het betalen van je omroepbijdrage tot het betalen van je parkeerboete.

Barberino di Mugelo

Opgelucht dat alles is afgehandeld rijden we door naar Barberino di Mugello. Daar parkeren we de auto op het plein (alleen niet parkeren op zaterdagochtend i.v.m. markt, 1 uur met parkeerschijf) en halen een lekker drankje bij de bar. Een koffie voor Paul (bier van de tap is op) en een Spritz voor mij. We nemen mijn Spritz mee naar buiten en gaan lekker op een muurtje in het zonnetje zitten, op zoek naar een overnachtingsadres. Handig toch, dat booking.com, zoek een hotel dicht bij.... We vinden uiteindelijk een appartement in een B&B buiten het plaatsje, op ongeveer 10 minuten rijden (en heel veel bochten). Leuk plekje, er hoort zelfs een kerkje bij dat meer dan 1000 jaar oud is. De eigenaren zijn net klaar met de boel in orde brengen, gelukkig hebben ze wel direct een signaal gekregen van de site.
Er zit een goed restaurant in de buurt maar daar kan je alleen contant betalen en aangezien we ook voor het appartement contant moeten afrekenen rijden we maar terug naar Barberino. Nu we daar toch zijn kunnen we daar ook wel gewoon eten. De maaltijd bij il cavolino bianco (het witte paardje) is prima, mooi stuk vlees uit de traditionele Toscaanse keuken. 



Teruggekomen is ons appartement gelukkig opgewarmd en blijken we buren te hebben die als konijnen tekeer gaan. Fijn, Italiaanse huizen zijn toch al zo gehorig en het bed heeft akelig piepende veren. Helaas hebben ze ook een flink uithoudingsvermogen. Gelukkig wordt het na kwart voor 12 stil, tot half 2 's nachts als we wakker worden van een enorme herrie. Volgens mij proberen de buren of ze het bed door de muur kunnen krijgen... Na een poosje zijn we het zat, we willen toch echt nog even verder slapen. Een paar flinke dreunen met een schoen op het houten hoofdbord van ons bed brengt de boodschap over, het wordt stil aan de ander kant van de muur. Afijn, ik geloof niet dat ik nog hoef te vertellen waar we 's ochtends van wakker worden...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten